ผมแอบชอบผู้หญิงคนนึงมา5ปีแล้วครับ ผมเจอเธอตอนผมเข้าม.4 เธอไม่ได้เป็นคนสวยมากอะไร แต่เธอเป็นคนน่ารัก สูงประมาณ160ได้ ฉลาด ทัศนคติดี มองโลกในแง่ดีตลอด(อาจจะพูดว่าโลกสวยก็ได้555) แถมตอนเรียนผมเคยนั่งโต๊ะข้างเธออีกต่างหาก พูดตามตรงเลยครับเวลานั่งไกล้เธอนี่รู้สึกว่าใจจะเต้นแรงมาก จะประหม่าตลอดผมเลยกลายเป็นคนพูดน้อยไปเลยเพราะไม่กล้าคุยกับเธอแต่ธอก็พยายามชวนผมคุยตลอด  แต่ผมก็จะประมาณว่าถามคำตอบคำ555 แถมผมก็ทำไก๋อีกเวลาเดินผ่านก็จะทำเป็นไม่มอง หรือเฉยชาไปเลย หมั่นใส้ตัวเองชิบหา*555 แต่ก็เพราะไม่กล้าสบตาธอกลัวเธอรู้ว่าแอบชอบ แต่ไม่รู้ว่าผมแปลกไหมผมแอบชอบเธอแต่ไม่เคยคิดลามกอนาจารหรืออ่านกินเธอเลย มีแต่จะคิดถึงหน้าก็จะยิ้มมีความสุขฝันหวานในจินตนาการตัวเอง ทุกวันเราอยู่ปี2แล้วครับ อยู่กันคนละม. แต่ก็เป็นม.ที่ถือว่าค่อนข้างไกล้กันเพราะเป็นจังหวัดที่ติดกัน ผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลยนอกจากในเฟส แต่ก็ตัดเธอออกจากใจไปไม่ได้เลยครับ มิหนำซ้ำเธอยังมีแฟนแล้วอีกต่างหาก ผมรู้ว่าควรตัดใจครับ แต่ใจลึกๆก็ยังแอบหวังอยู่ก็เถอะ แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าหัวใจเธอว่างขึ้นมาจริงๆผมจะกล้าบอกรักเธอไหม มันก็เป็นเพราะความขี้ขลาดของผมเอง ส่วนตัวผมหน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้(หลายคนชมว่าหล่อ อิอิ)สูงกลางๆ175 แต่ยอมรับว่าใจเท่ามดจริงๆครับ ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เคยชายตามองหญิงอื่นอยากที่จะมาเป็นแฟนเลย แต่ตลอด5ปีทีาผ่านมาก็ได้แค่แอบรักก็มีความสุขแล้วครับ แต่มาผิดหวังตรงที่เธอเปิดตัวแฟนในเฟสนี่แหละ อารมณ์ผมประมาณว่าหมาหวงก้างแหละครับ แต่ความเป็นจริงคือเราไม่มีสิทธิไปหวงเขาเลย ใจผมไม่หวังอะไรมากกว่าขอแค่เธอยังไม่มีใครแล้วอยู่ให้ผมแอบชอบไปนานๆ แค่นั้นพอจริงๆครับ