สวัสดีค่ะ คือชีวิตเราค่อนข้างน่าสมเพชมาก

ก่อนอื่นเลย เรามีความตั้งใจที่อยากจะเป็นนักเขียนมาตั้งแต่ 5 ขวบค่ะ
เราชอบเขียนนิยายมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งช่วงมหาลัย เราพบว่าการเขียนของเราแย่ลงมากๆ จนไม่กล้าเขียนอะไรอีก
พอเราใกล้เรียนจบ เรารวบรวมความกล้าอีกครั้งเพื่อมาแต่งนิยาย จนเราได้รับรางวัลค่ะ มันก็น่าจะดีใจ แต่..

กลายเป็นว่าเราทำมันพังไม่เป็นท่าอีกแล้ว
เราเคยตั้งใจเขียนนิยายมากๆ จนมีคนที่เกลียดขี้หน้าเราเขียนตำหนินิยายเรา ประมาณว่าเราได้รับรางวัลได้ยังไง

เราทราบดีค่ะว่าเราควรจะสู้ ควรพัฒนาฝีมือตัวเองให้มากๆ ต้องลบคำสบประมาทให้ได้ 
แต่เราทำไม่ได้ค่ะ

เรารักการเขียนนิยายมาก แต่เราเขียนไม่ได้
ไม่ใช่ว่าเราไม่มีโครงเรื่องจะเขียน
แต่เราทำไม่ได้ค่ะ ทั้งๆ ที่มันเป็นสิ่งที่เรารักมากๆ ด้วยซ้ำ

มันกระทบไปหมด แม้กระทั่งการทำงาน
เรามีเซลฟ์เอสตีมต่ำมาก จนเราทำงานพลาดบ่อยๆ
และมาถึงขั้นที่ทำงานประจำไม่ได้เลย

เราไม่อยากจะละทิ้งความฝัน แต่เราทำไม่ได้เลยค่ะ
เราอยากทำงานประจำได้แบบไม่มีปัญหาทางจิตมารบกวน
เราอยากเขียนนิยายได้
แต่ตอนนี้เราทำไม่ได้แล้วค่ะ