อยากเขียนแชร์ประสบการณ์ ตัวเอง เมื่ออายุ 37 ปี 

แนะนำตัวก่อนครับ ผมเกิด ปี 2528  ก็ 37 นั้นแหละ 55555 
จากเด็กชายขอบจังหวัดอยุธยา เกือบ อ่างทอง (ความเจริญเกือบเข้าถึง)
ใช้ชีวิตแบบไม่ได้อยู่กับครอบครัวเลย ด้วยภาระและหน้าที่ของ แม่ ที่ต้องมาทำงานในตัวเมื่อ 
มันเลยทำให้ผมต้องพักอยุ่กับ ลูกพี่ลูกน้อง ด้วยกัน 3 คน
มันเลยทำให้เราไม่ได้สนิทกับทางบ้านเท่าไร ถามว่า ไม่ได้มีใครมาช่วยเป็นที่ปรึกษา ของเราได้ เพราะแต่ละคน
ใช้ชีวิตไม่ได้ต่างกัน คือ ต่างคนต่างอยู่ ถามว่า รักกันมัย รักนะ แต่ มันก็ไม่ใช่ พี่น้องแท้ ๆ ที่เราต้องรับผิดชอบ 
ต่างคนต่างมีเพื่อน ต่างคน ต่างมีภาระของตัวเอง มันเลยทำให้ผมเป็นคน ที่ ต้องสู้กับทุกเรื่องด้วยตัวคนเดียว 
แม่ทำงาน พี่ชาย กับพี่สาว ก็อายุต่างกันเยอะ เราเลยไม่ได้คุยกันในเรื่องส่วนตัวสักเท่าไร 
และด้วยการเลี้ยงดูของแม่ มันทำให้เราต้องทำอะไร ต่อ อะไร เองเกือบทั้งหมด เพราะเรารู้ว่าแม่ทำงานเหนื่อยและหนัก 
มันเลยทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องเอาตัวรอดให้ได้ และ แก้ปัญหาทุกอย่างเอง 
พอ ๆ จบ ๆ เรื่องนี้ก่อน วันหลังจะมาเขียนให้อ่าน 
เกริ่นนำ ชะนาน เลย 5555 
มา ๆ เข้าเรื่องการดีกว่า 
ช่วงที่ผ่านมา พี่สาว (ลูกของป้า) ไม่ได้อยู่บ้านเดี่ยวกัน พี่สาวเสีย อายุ 49 ปี 
แล้วยังมี หลาน ๆ ที่อายุยังไม่เท่าไร มันเลย ทำให้เราต้องเข้าไปช่วยงานศพ พี่สาวหน่อย 
พี่เสียวันจันทร์เย็น เราได้กลับไปช่วยงานวันอังคาร ช่วงวันหยุดเข้าพรรษา พอดี ก็เลย ลางาน WFH ยาว ช่วยงานศพพี่สาวจนจบ 
พอหลังจากจบงาน วันอาทิตย์ ก็กลับเข้า กทม จะมาเริ่มทำงาน
วันจันทร์ ตรวจโควิด ไม่เจอ 
วันอังคาร เช้า ตวรจโควิด ไม่เจอ 
              บ่าย มีไช้ ตรวจอีกครั้ง ยังไม่เจอ 
              เย็น มีไข้ ตรวจเจอ โควิด เลย ที่นี้ 
วันพุธ  ไป รพ รับยา กลับมา อยู่ห้องต่อ อีก 10 วัน 
วันที่เขียนคือวันที่ครบกำหนด พอดี 
ช่วงวัน พฤหัส ศุกร์ คือ อาการหนัก นอนทั้งวัน เจ็บคอ ไอ  จาม ทั้งวัน 
อยู่คนเดียวตลอด ทั้ง 10 วัน ได้ พี่ไรด์เดอร์ส่งข้าว กับ ร้านสะดวกจ่าย ช่วยชีวิต 
อ่อ บอกก่อนว่าผมเป็นคนทำอาหารกินเอง และ ดูแลตัวเองในทุก ๆ เรื่องได้ โควิด ครั้งนี้ เลยไม่ได้ต้องอาศัยใครเลย (เพราะฉันเก่ง หรอ 5555)
ยัง ๆ ยังไม่เข้าเรื่อง อย่าเพิ่งเบื่อนะ กำลังจะเข้าเรื่องแล้ว 
ช่วงเวลาที่ผ่านมา 10 กว่ามันที่ผ่านมา มันทำให้ผมได้คิดอะไรหลายอย่างเลย 
เรื่องแรก คนที่อายุเยอะ ๆ เราคิดว่า เค้ามีความสุขที่ได้อยู่กับลูกกับหลาน จริงหรือ 
   ผมกลับมองว่า มันทรมานเหมือนกันนะที่ แต่ละปี มีคนที่รัก ค่อย ๆ ทะยอย ตายจากเราไป  ที่ละคนสองคน คนที่รู้จัก คนที่ผ่านอะไร ด้วยกันมา คนที่รัก คนที่เกลียด คนรู้จัก เริ่มตายจากชีวิตเค้าไป หากเป็นผมก็คงไม่ได้มีความสุขมากเท่าไรหรอกนะ (ความคิดตอนนี้นะ)
เรื่องต่อมา วันนี้ เราดูแลคนที่เรารัก และ อยากดูแลพอหรือยัง 
   เรื่องมันมาจากพอพี่สาวเสีย มีอะไรมากมายที่ทำให้เราได้คิดว่า วันหนึ่งคนที่เรา รัก ก็ต้องจากไปเหมือนกัน ปลอบใจหลานไปว่า เรื่องแบบนี้ทุกคนเจอหมด แต่เพียงว่า หลานเจอเรื่องนี้ก่อนเราเท่านั้น เอง แล้วคำพูดมันก็ย้อนกลับมาที่ตัวเอง มันเลยทำให้เราคิดว่า วันนี้ เราทำอะไร เพื่อใครบ้าง นิสนึง ทุกวันนี้ผมมีแม่อยู่กับผมคนเดียว มันเลยทำให้ผมย้อนกลับมาคิดกับตัวเองอีกครั้งว่า วันนี้ เรายังไม่ได้ทำอะไร หรือเปล่าเพราะ วันนั้นมาถึงแน่นอน ดันกลับมาติดโควิดเข้าอีก มันยิ่งเลยทำให้เราไม่ได้เจอ ไม่ได้คุย ไม่ได้กอด ไม่ได้ ดูแล พาแม่ไปพักผ่อน เพราะงานพี่สาวแม่ก้เหนื่อยสุด ๆ ไปเลย 
  ต่อมาเรื่องงาน พอมานั่งคิด ดู งานของผมทุกวันนี้ มันก็เริ่มที่จะ ไม่ได้ใช้ความรู้ความสามารถเท่าไร มีงานแก้เข้ามาวัน ๆ มันเลยยิ่งทำให้ผมรู้สึกเบื่องาน ผมเคยวางแผน่าตัวเอง จะเลิกทำงานประจำ ตอนอายุ 45 (ไม่อยากไปนั่งแก่เป็นภาระเด็ก ๆ) ที่จริงขี้เกียจ 55555 มันเลยทำให้ผมคิดอะไร หลาย ๆ อย่าง ผมควรไปหางานใหม่ เอาความรู้ประสบการณ์ไปทำอย่างอื่นที่มันมีประโยชน์ มากกว่านี้มัย หรือ จะนั่งโง่ ๆ ทำงานแบบนี้ แล้ววางแผนทำอย่างอื่นเพื่อรองรับ วันที่ผมจะเลิกทำงานประจำ ยังคิดเรื่องนี้ไม่จบ วันหลังผมจะเข้ามา อับเดรต เรื่องนี้ให้อ่านอีกทีนะครับ 
   ต่อมาเรื่องนี้ ก็เป็นอีกเรื่องที่เอิ่ม แบบว่า ช้าไปมัยที่จะคิดเรื่องนี้ เรื่องคู่ชีวิต บางทีก็คิดแค่ว่า ในวันที่เราป่วย หรือันที่เรา ต้องอยู่คนเดียว เราจะอยู่ได้มัยนะ วันที่แม่ไม่อยู่ เราจะอยู่ได้มัย เราควรหาใครมาอยู่ ด้วยมัย หรือยังไง คิดช้าไปมัยนะ ตอนอายุ จะ 40 ผมคิดเสมอว่า ตัวเองไม่มีปัญญาไปดูแลใคร เพราะชีวิต เราต้องแก้ปัญหาให้กับทุกเรื่อง ทุกคน เรา ที่จะอย่างช่วยแก้ปัญหากับทุกคน มันเลยทำให้เราเป็นคนที่คิดว่า อะไรที่เราต้องไปแก้ปัญหา คือ เบื่อ จริง ๆ แล้วอีกอย่างเป็นคนที่ ไม่ชอบความไม่แน่นอน ไม่ชอบอะไร ที่ควบคุมไม่ได้ จะเป็นทุกข์มาก ทุกวันนี้ก็เลย คิดว่า อยู่แบบนี้สบายใจกว่า เนอะ ๆ เพื่อน ว่าคนสันดาน แบบผม คิดแบบนี้ ควรอยู่คนเดียวมากกว่า จริงมัย 55555 

สุดท้าย อยากเขียนไว้อ่าน เมื่ออายุมากกว่านี้ แล้วเพื่อน ในนี้ ที่อายุใกล้เคียงกัน เข้ามาแชร์ ประสบการณ์ ตอนอายุ 37 เท่าผมหน่อย ผมอยากอ่านความคิดเห็นคนอื่น ๆ บ้าง ขอบคุณครับที่อ่านมาถึง ตรงนี้ มีอะไรเขียนแนะนำ กันบ้างนะครับ 
ปล. ชายโสดขี้เหงาปากเก่งและคิดมาก