เมื่อก่อนเราไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตเราจะต้องพึ่งพาใครเลยเพราะกลัวว่าจะพึ่งไม่ได้ กลัวเขารังเกียจ
จนเป็นนิสัยไปเลย อยู่มาวันหนึ่งวันที่โหดร้ายกับเราวันที่เราต้องเจอเหตุการณ์นั้นคนเดียว เราเครียดมาก
ไม่กล้าพูดหรือระบายกับใคร กลัวเขาหัวเราะ เราเเอบมาร้องให้คนเดียวตลอด เเต่ต่อหน้าคนอื่น
เราทำเป็นว่าเราโอเคเสมอ เเต่ในใจเราแตกสลายไปหมดเเล้ว รับรับฟังปัญหาชีวิตของคนอื่นมามากมาย
ปัญหาครอบครัวคนอื่น เราเป็นคนรับฟังที่ดีมากและแนะนำได้ดีตลอด เเต่ทำมัยนะ ถึงตอนที่เราลำบากพบกับจุดนั้น
จริงๆเรากลับคิดไม่ออก ไม่กล้าปรึกษาใคร ไม่กล้าพึ่งพาใคร เก็บไว้คนเดียวจนมันจุกอกไปหมด เเก้ปัญหาไม่ได้ 
*เเต่ก่อนหน้านี้เราเคยไปปรึกษา เคยไปถามวิธีแก้ปัญหานี้ เเต่เขากลับเฉยชากับปัญหาเรา พูดว่าดูคนอื่นที่ลำบากกว่านี้
เขายังไม่คิดอะไรเลย หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าปรึกษาใครอีกเลย