ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง 

เช้าวันเว้นวัน ผมก็จะมากวาดใบไม้หน้าลานบ้าน ใบไม้มีสารพัดตั้งแต่ใบมะม่วง ขนุน มะขาม มะเฟือง ฯลฯ โดยมีอาวุธคู่กายเป็น ไม้กวาดทางมะพร้าวด้ามยาวๆ

บอกตามตรงว่า อยู่กรุงเทพฯไม่เคยจับ 555 ไม้กวาดธรรมดายังจับน้อยครั้งมาก...ซกมกว่างั้น...

แต่มาอยู่ที่นี่ อยู่บ้านท่าน อย่านิ่งดูดาย จับไม้กวาดๆลานบ้านให้ท่านบ้าง...ปู่ย่าตายายสอนมา เราอยู่บ้านของเราเอง ถ้าเราไม่ทำ ไม่มีใครว่า แต่ถ้าอยู่บ้านคนอื่น อย่านิ่งดูดาย เราไม่ทำไม่ได้นะ...เลยจำใส่หัวมาตลอด

กินข้าวบ้านเขา 3 มื้อ ถ้าไม่ทำอะไรบ้าง ก็จะดูกระไรอยู่นะ ดูเหมือนเป็นตัวขี้เกียจด้วยซ้ำไป

แรกๆจับไม้กวาด ก็ไม่ได้คิดอะไร มันก็เง่อะๆงะๆ ตามประสา แต่กวาดไปเรื่อยๆ คนเราก็ต้องเริ่มจากการเรียนรู้ และปรับปรุงให้ดีขึ้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ทีนี้ก็เริ่มจากการจับว่า เราจับอย่างไร ไม่ให้เจ็บมือ จับแล้วถนัด จับแล้วสบาย กวาดง่าย

และต่อมาก็เริ่มจากการกวาด แรกๆยิ่งกวาดยิ่งหนัก เพราะหลังจากฤดูฝนผ่านไป เข้าฤดูหนาว ลานบ้านมีแต่ฝุ่น กวาดแรงเท่าไหร่ทั้งฝุ่นทั้งดินติดมาด้วย ยิ่งกวาดดินก็ยิ่งกองมากขึ้น

หลังๆเริ่มรู้แล้วว่า เราก็ต้องกวาดให้มันเหนือพื้นดินขึ้นมาสักหน่อย ก็จะได้เฉพาะใบไม้ที่มีดินฝุ่นติดมาน้อยลง

กวาดไปก็ลองคิดๆดูเล่นๆ ถ้าเปรียบการกวาดใบไม้ คล้ายกับเวลาคนเรามีทุกข์ ก็พยายามหาวิธีที่จะดับทุกข์ โดยปัดกวาดความทุกข์ให้หมดไป 

แต่ทำไมบางคนยิ่งกวาดทุกข์ กลับยิ่งทุกข์หนักยิ่งขึ้น เหมือนเรากวาดใบไม้ แต่ได้ดินได้ฝุ่นติดมาด้วย ยิ่งกวาด ก็ยิ่งหนัก

เราก็กวาดเอาเฉพาะแต่ใบไม้ออกไป อย่ากวาดเอาดินเอาฝุ่นมาด้วยทำไม ....


#ศาลเจ้าพ่อเจ้าแม่ตลาดใหม่บ้านหมี่