เมื่อแพทย์จบใหม่มีความหวังว่าจะไปเรียนต่อเฉพาะทางและเอาความรู้ที่ได้มารักษาคนไข้อย่างเต็มที่พบว่า...ความหวังกับไม่เป็นอย่างที่คิด แม้พยายามแค่ไหนแต่หลายคนในทีมเค้าไม่ได้ไฟแรงเหมือนเรา(รักษาคนไข้ให้เหมือนเป็นญาติเรา บางทีอาจใช้ไม่ได้กับทุกคน?) คนไข้หลายคนตายไปโดยไม่ได้รับการรักษาอย่างเต็มที่ทั้งที่บริบทมันทำได้แต่ไม่ได้ทำ... มันทำให้ท้อใจและสิ้นหวังในระบบ นานๆไปจึงเปลี่ยนเป็นความเฉยชา เรื่องจริงที่น่าเศร้า
 
เรื่อง...คลื่นลูกใหม่
ฉันเรียนจบ ฉันเป็นคลื่นลูกใหม่
ฉันพกความรู้ ความตั้งใจมาเต็มกระเป๋า
ฉันกลับมายืนที่เดิมเมื่อ 5 ปีก่อนในฐานะใหม่
ครั้งก่อน ฉันคิดไม่ออก ว่าจะทำอะไรให้คนไข้ดี 
 
ครั้งนี้ฉันแทบไม่ต้องคิด 
ฉันจรดปากกา order
ฉัน order หลายอย่างตามมาตรฐาน
ฉันกลับมาดู ไม่ได้อย่างใจหวัง 
ฉัน order ซ้ำตัวใหญ่ๆ คิดว่าน่าจะหลุด
ฉันกลับมาดูอีกครั้ง..ยังไม่ได้เหมือนเดิม
ฉันกลับมาคิดทบทวน
คำว่า กำลังไม่พอมีอยู่จริง เครื่องมือไม่พร้อมมีอยู่จริง คนไข้เยอะเกินไปมีอยู่จริง 
เมื่อปริมาณเยอะ คำว่าคุณภาพ ก็จะเหลือแค่ทำให้ดีที่สุดที่พอจะทำได้...
ฉันเรียกร้อง...
คลื่นลูกเก่า มองและปลอบใจว่ามันเป็นแบบนี้แหละ...มันทำอะไรไม่ได้แก ฉันก้เคยเป็นแบบแกนี่แหละ
ฉันเสียใจ ฉันเจ็บปวด ฉันร้องไห้
........
......
....
ฉันพอ
....
.......
..........
ฉันกลายเป็นคลื่นลูกเก่า 
รอดูคลื่นลูกใหม่ที่พัดพามาอีก 
 
 
มันสิ้นหวังเหลือเกิน  ความเหนื่อยล้า ความท้อ ความสิ้นหวัง เปลี่ยนเป็นความเฉยชากลืนกินจิตใจเปลี่ยนคนที่ก้าวเข้ามาใหม่ให้ตกต่ำลงไปเหมือนกับคนเก่า วนลูปไม่สิ้นสุด 
 
ถึงคุณที่อยู่ในทีมไม่ว่าจะวิชาชีพอะไร ตำแหน่งไหน ถ้าคุณที่อยู่ในระบบมานานก็ลองนึกถึงปณิธานตอนที่คุณเพิ่งจบใหม่ครับ อย่าให้ตัวเองกลายเป็นคนที่เห็นปัญหาแล้วปล่อยไปเฉยๆไม่กระตือรือร้นที่จะแก้ไขอะไรปล่อยชีวิตทำงานไปวันๆ  คุณที่เพิ่งจบใหม่ก็อย่าเพิ่งหมดใจนะครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ