คือขอเริ่มเลยนะเราไม่เคยคิดมาตั้งกระทู้อะไรเลย จนกระทั้งเราไม่มีใครที่เราสามารถระบายให้ฟังได้ ใน รร.เราเรามีแค่เพื่อนกลุ่มนี้กลุ่มเดียวที่เราสนิทด้วยมากๆให้ใจมากเต็ม100ได้เลยก็ได้
ถ้าไม่รวมเพื่อนม.4เราก็มีแค่เพื่อนกลุ่มนี้กลุ่มเดียว ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนนะแต่เรารักเพื่อนกลุ่มนี้มาก
จนเราทุกข์เอง
ม.4 อยู่ดีๆเพื่อนเราก็เมินแชทเราเราทักไปเค้าก็ไม่ตอบไม่อ่านเป็นเดือนก็เคยล่าสุดเป็นสัปดาห์แล้ว ปกติเพื่อนเราก็ไม่ค่อยตอบแชท ไม่รู้แค่กับเรารึเปล่า แต่เราสนิทกันมากเลยหรืออาจจะมีแค่เราที่สนิทกับเค้า เราไม่มีใครมีใครปรึกษาได้เลยเพื่อนสนิทก็เมิน
กลุ่มเรามี4คนเราเป็นคนดึงเพื่อนเข้ากลุ่ม เราเป็นห่วงเพื่อนตลอด ไม่สบายก็ทักหาตลอดไม่สบายใจเราก็คอยให้กำลังใจปลอบ ให้คำปรึกษา เพื่อนเราสอบติดห้องเดียวกันเป็นห้องต้นๆทั้ง3 คน มีเราหลุดออกมาอยู่ห้องเกือบท้ายๆคนเดียว เราก็ดีใจมากด้วยที่เพื่อนเราได้อยู่ด้วยกันจะได้กลุ่มไม่แตก
จนถึงตอนที่เราใจสลายมีเพื่อนเข้ามาใหม่เป็นเด็กใหม่ม.ปลาย มาอยู่กลุ่มเพื่อนเรา เรารู้สึกเหมือนเค้ามาแทนที่เราเลย จุดที่เราเคยนั่ง เคยยืน เคยถ่าย เคยอยู่ ทุกอย่างมันกลายเป็นที่ของเค้าคนนั้น จากที่ที่มันเป็นของเรา เราทำใจยากมากที่จะยอมรับ
เพื่อนไม่เคยรับรู้อะไรเลยว่าเราทุกข์มากแค่ไหน เพื่อนไปเที่ยวกันครบเลยแต่ไม่ชวนเราเลย ไม่ชวนทั้งๆที่เราก็อยู่กลุ่มด้วย เรางง สับสนไปหมด เราเสียใจมาก พอเราเปิดใจคุยกัน เพื่อนเราก็เอาแต่บอกว่าให้เราเข้าใจพวกกูด้วย เราเข้าใจเค้าตลอด เค้าบอกว่าเรียนหนักเราก็เข้าใจ
แต่ทำไมเค้าไม่เข้าใจเราบ้าง มีแต่เราต้องเข้าใจฝ่ายเค้าฝ่ายเดียวเพื่อนเราเป็นคนเรียนเก่งมากๆแต่เราเรียนได้ปานกลาง เราไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไง พอเปิดใจกันแล้วผ่านมาไม่นานเพื่อนเราเป็นไรอีกก็ไม่รู้ เมินเราตลอดทั้งๆที่เห็นเราถ้าเราไม่ทักเค้าก็ไม่ทักเราก่อนสักครั้งเดียว
ตั้งแต่เปิดเทอมเริ่มต้นชีวิตม.ปลาย เราเคยไปเที่ยวด้วยกันแค่1ครั้งเท่านั้นใน4เดือน เรารู้สึกผิดหวังเพราะเราคาดหวังเกินไป
เรารู้ว่าเราเห็นแก่ตัวไปเองรึเปล่า พอเราทักหาเค้าก็ว่าเรางี่เง่า ในการคุยแชทหนักขวาตลอดเป็นเดือนค่อยมาตอบเราที ล่าสุดเราอึดอัดเลยจะนัดคุยกันแต่เค้าก็ไม่อ่านทั้งๆที่ออน หรือเค้าจัดเก็บแชทเราไม่ก็ปอดการแจ้งเตือนแชทเรา
เราควรทำใจใช่ไหมเราต้องหยุดแคร์พวกเค้าแล้วใช่ไหม เราควรรักตัวเองเห็นค่าในตัวเองแล้วใช่ไหมเรางี่เง่าใช่ไหม ขนาดข้าวเที่ยงเรายังไม่เคยกินด้วยกันเลยทั้งๆที่เวลาตรงกัน เราผิดมากไหมที่ไปรบกวนเค้า เราต้องทำไงเราไม่ไหวแล้วเราปรึกษาใครไม่ได้เลย
มันมีดีเทลมากกว่านั้นแต่เราไม่ได้ว่าเพื่อนเราไม่ดีนะเค้าดีมากดีมากจนเราทุกข์ที่เค้าเหมือนไม่เเคร์เรามีแต่เราให้ค่าพวกเค้ามากเกินไป
เพื่อนสนิทแต่ตอนนี้เริ่มไม่ใช่แล้ว
ถ้าไม่รวมเพื่อนม.4เราก็มีแค่เพื่อนกลุ่มนี้กลุ่มเดียว ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนนะแต่เรารักเพื่อนกลุ่มนี้มากจนเราทุกข์เอง
ม.4 อยู่ดีๆเพื่อนเราก็เมินแชทเราเราทักไปเค้าก็ไม่ตอบไม่อ่านเป็นเดือนก็เคยล่าสุดเป็นสัปดาห์แล้ว ปกติเพื่อนเราก็ไม่ค่อยตอบแชท ไม่รู้แค่กับเรารึเปล่า แต่เราสนิทกันมากเลยหรืออาจจะมีแค่เราที่สนิทกับเค้า เราไม่มีใครมีใครปรึกษาได้เลยเพื่อนสนิทก็เมิน
กลุ่มเรามี4คนเราเป็นคนดึงเพื่อนเข้ากลุ่ม เราเป็นห่วงเพื่อนตลอด ไม่สบายก็ทักหาตลอดไม่สบายใจเราก็คอยให้กำลังใจปลอบ ให้คำปรึกษา เพื่อนเราสอบติดห้องเดียวกันเป็นห้องต้นๆทั้ง3 คน มีเราหลุดออกมาอยู่ห้องเกือบท้ายๆคนเดียว เราก็ดีใจมากด้วยที่เพื่อนเราได้อยู่ด้วยกันจะได้กลุ่มไม่แตก
จนถึงตอนที่เราใจสลายมีเพื่อนเข้ามาใหม่เป็นเด็กใหม่ม.ปลาย มาอยู่กลุ่มเพื่อนเรา เรารู้สึกเหมือนเค้ามาแทนที่เราเลย จุดที่เราเคยนั่ง เคยยืน เคยถ่าย เคยอยู่ ทุกอย่างมันกลายเป็นที่ของเค้าคนนั้น จากที่ที่มันเป็นของเรา เราทำใจยากมากที่จะยอมรับ
เพื่อนไม่เคยรับรู้อะไรเลยว่าเราทุกข์มากแค่ไหน เพื่อนไปเที่ยวกันครบเลยแต่ไม่ชวนเราเลย ไม่ชวนทั้งๆที่เราก็อยู่กลุ่มด้วย เรางง สับสนไปหมด เราเสียใจมาก พอเราเปิดใจคุยกัน เพื่อนเราก็เอาแต่บอกว่าให้เราเข้าใจพวกกูด้วย เราเข้าใจเค้าตลอด เค้าบอกว่าเรียนหนักเราก็เข้าใจ
แต่ทำไมเค้าไม่เข้าใจเราบ้าง มีแต่เราต้องเข้าใจฝ่ายเค้าฝ่ายเดียวเพื่อนเราเป็นคนเรียนเก่งมากๆแต่เราเรียนได้ปานกลาง เราไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไง พอเปิดใจกันแล้วผ่านมาไม่นานเพื่อนเราเป็นไรอีกก็ไม่รู้ เมินเราตลอดทั้งๆที่เห็นเราถ้าเราไม่ทักเค้าก็ไม่ทักเราก่อนสักครั้งเดียว
ตั้งแต่เปิดเทอมเริ่มต้นชีวิตม.ปลาย เราเคยไปเที่ยวด้วยกันแค่1ครั้งเท่านั้นใน4เดือน เรารู้สึกผิดหวังเพราะเราคาดหวังเกินไป
เรารู้ว่าเราเห็นแก่ตัวไปเองรึเปล่า พอเราทักหาเค้าก็ว่าเรางี่เง่า ในการคุยแชทหนักขวาตลอดเป็นเดือนค่อยมาตอบเราที ล่าสุดเราอึดอัดเลยจะนัดคุยกันแต่เค้าก็ไม่อ่านทั้งๆที่ออน หรือเค้าจัดเก็บแชทเราไม่ก็ปอดการแจ้งเตือนแชทเรา
เราควรทำใจใช่ไหมเราต้องหยุดแคร์พวกเค้าแล้วใช่ไหม เราควรรักตัวเองเห็นค่าในตัวเองแล้วใช่ไหมเรางี่เง่าใช่ไหม ขนาดข้าวเที่ยงเรายังไม่เคยกินด้วยกันเลยทั้งๆที่เวลาตรงกัน เราผิดมากไหมที่ไปรบกวนเค้า เราต้องทำไงเราไม่ไหวแล้วเราปรึกษาใครไม่ได้เลย