เรื่องมีอยู่ว่า : ท่านชอบใช้คำด่าว่าหยาบคายกับผม ด่าด้วยถ้อยคำเหล่านี้มาตั้งแต่เด็กจนผมโต (ปัจจุบันมีครอบครัว มีลูก1คน)

เล่าย้อนไปตอนเด็ก ผมมีพี่น้องอยู่ 4คน ผมจะเป็นคนที่โดนด่าด้วยคำเหล่านี้มากที่สุด คนอื่นๆไม่เคยโดนด่าหรือใช้ถ้อยคำหยาบคายเลย เวลามีเรื่องอะไรมาท่านชอบมาลงมาพูดมาด่าที่ผมแล้วชอบทำอารมณ์เสียใส่ผม ท่านไม่ได้ดุหรือว่าคนอื่นๆแบบที่ผมโดนจนผมเองคิดว่าท่านรักพวกผมไม่เท่ากัน
ผมเองไม่ค่อยผูกพันธ์กันกับท่านเท่าไร ตั้งแต่ผมจำความได้ท่านแทบจะไม่ค่อยได้เลี้ยงดูผมเลย จะเป็นยายซะมากกว่า (อยู่คนละบ้าน) พอยายเสีย
ผมเองต้องกลับไปอยู่กับท่าน ท่านเป็นคนที่ติดการพนันมาก ถึงขั้นจำนำรถ มีอะไรจำนำทุกอย่างจนไม่เหลือแม้แต่เงินกินข้าวหรือเงินไปรร.สักบาท ก๋วยเตี๋ยวถ้วยละ 20 ผมยังไม่มีปัญญากิน  ผมมีมาม่า1ลัง กินวันละ 2 ห่อ (เช้า-เย็น) ทำแบบนี้แทบทุกวันเป็นปีจาก ม.1- ม.3 ผมเดินทางไป-กลับ รร.แทบทุกวันด้วยการเดิน เพราะรถเอาไปจำนำจนหมด แม้แต่รถคันแรกที่ผมออกมาใช้เพื่อขับไปทำงานจะได้ผ่อนไปใช้ไปก็ยังเอาไปจำนำ ผมไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ขึ้นม.4ผมไม่ได้เรียนต่อออกไปทำงานตั้งแต่นั้นจนถึงปัจจุบัน 

ปัจจุบันผมทำงาน มีรถ บ้าน แล้วก็มีลูกสาว1คน
ค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ไม่ว่าค่าน้ำ-ไฟ เน็ตหรือค่ากินอยู่ไรต่างๆ ผมจะช่วยออกหรือบางทีก็จะจ่ายเองคนเดียวตลอด (เงินเดือนผมน้อยสุดในบ้าน)
เวลาค่าน้ำ-ไฟแต่ละเดือนผมจะช่วยออกหรือจะให้เงินไปจ่ายแทบจะทุกครั้ง แต่ท่านก็ไม่ได้จ่ายทุกครั้งเพราะเงินที่ให้ไปท่านเอาไปลงกับการพนัน
แล้วปล่อยค้าง 2-3 เดือนจนโดนยกหม้ออยู่บ่อยมากๆ ผมเองแทบไม่มีเงินเก็บให้ลูกเลย พอจะเริ่มเก็บได้หน่อยค่าน้ำ-ไฟค้าง 2-3เดือนอีกแล้ว
ผมเลยลองเสนอให้แกลองคุยกับคนอื่นดูว่าให้ช่วยจ่ายค่าเล็กๆน้อยภายในบ้านบ้าง แชร์กันทุกคนตกคนละไม่กี่บาทแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
เพราะท่านบอกอย่าไปยุ่งกับเขาเลย 

ปัญหาต่างๆเริ่มโถมเข้ามา ผมทนไม่ไหวต้องพูดออกไปจนถึงขั้นมีปากเสียงกันหนักมาก แล้วเริ่มบ่อยขึ้นๆ
เพราะท่านด่าเรื่องพวกนี้ผมตลอดว่าไม่เคยช่วยอะไรเลย ด่าผมด้วยคำหยาบคายต่อหน้าลูกผมทุกครั้ง ไม่เคยสนว่าเด็กจะฟังอยู่หรือเปล่า
ผมเองก็สติแตกต่อปากต่อคำกับท่านอยู่บ่อย ใช้คำหยาบคายอยู่บ่อยบ้างจนครั้งล่าสุดผมพูดกับท่านแรงมาก
จนท่านสาปแช่งลูกผมให้ทำแบบที่ทำกับท่าน สาปแช่งให้ไม่เจริญ แล้วไล่ผมกับลูกออกจากบ้าน
บรรยากาศภายในบ้านไม่เคยมีความสุขสักครั้ง คลุมเครือเต็มไปด้วยใบหน้าเศร้าหมอง 
ผมเลยให้ลูกไปอยู่บ้านแม่เขาที่ต่างอำเภอก่อน ผมเองจะพยายามแวะไปบ่อยๆ ผมเองคิดถึงลูกมากๆ
(ที่ผมด่าหรือเถียงเพราะท่านติดการพนันมากเวลาได้เงินมาเงินแทบจะไม่ได้ใช้จนทำให้ครอบครัวหรืออะไรในบ้านมันแย่ลง แม้กระทั่งรถยนต์ก็ไม่มีเหลือ)

.
.
.
พี่ๆเพื่อนๆ ว่าผมควรทำยังไงกับเรื่องเหล่านี้ดีครับ ซึมไปหมดแล้วหันหาใครก็ไม่เจอ 

ควรกลับไปอยู่บ้านแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วอยู่เพื่อลูกดีไหมหรือออกมาอยู่ข้างนอกดี

ปล.   ผมอาจจะเล่าเรื่องไม่เก่งอาจทำให้งงต้องขออภัยครับ ตัวผมเองไม่ค่อยมีเพื่อนไม่รู้จะเล่าหรือระบายให้ใครฟัง : (