เรารู้สึกอึดอัดมากเลยค่ะ
แม่เราชอบทักอะไรแปลกๆเพราะไปฟังคำคนอื่นเขามาค่ะ
เช่น
ห้ามใส่แว่นเวลากินข้าวสายตาจะสั้นคือเราฟังแล้วมันฮะ แบบฮะเลย เขาบอกว่าถ้าใส่แว่นนานๆสายตาจะสั้นลงแล้วต้องไปตัดแว่นบ่อย เราก็เลยถามเขาว่าไปฟังใครมา เขาก็บอกไปฟังคนรู้จัก
เพราะเราไม่มีความรู้จริงๆเราเลยลองหาข้อมูลในอากู๋อ่านๆอยู่4-5เว็บแล้วลองไปคุยกับแม่ แต่เหมือนเขาก็อยากให้เราถอดแว่นให้ได้เลย ถ้าพูดตรงไปเลยคือเรามองอะไรไม่ค่อยถนัดค่ะ แล้วมันก็ค่อนข้างน่าหงุดหงิดหงิดมากๆเวลามองไม่ชัด (เราเป็นคนหวงแว่นมากค่ะเพราะตอนตัดมันแพง;-;ไม่ให้ใครแตะเลย)

ต่อมาเราเลยเริ่มคุยกับเขาความจริงเราก็แค่อยากบอกกับเขาว่า"ไอ้เรื่องนี้อ่ะมันไม่ใช่นะ" ขอเสริมนะคะ อันนี้ได้จากที่ไปอ่านข้าวๆ**การใส่ๆถอดๆแว่นรึว่าการใส่แว่นเป็นระยะเวลานานไม่เกี่ยวข้องกับการที่ค่าสายตาจะมากรึน้อยลงค่ะ แต่ถ้าเราใส่แว่นเป็นระยะเวลานานแล้วเกิดถอดโดยไม่ได้พยายามปรับก็จะทำให้ตาล้าค่ะ แต่สำหรับคนที่ไม่ได้ใส่และสั้นอยู่แล้วถ้ามาใส่ก็อาจมีอาการมึนๆหัวเพราะความเคยชินค่ะ****
แนะนำดูค่ะสำหรับคนอยากศึกษา https://youtu.be/sY92blY9yCI

เราเริ่มคุยกับเขาคุยไปคุยมาเขาก็บอกเราว่ามีคนบอกมา เราก็ไม่อยากให้เขาเชื่อค่ะเพราะเรื่องนี้มันเป็นแค่คำบอกเล่าที่ไม่รู้ความจริงอะไรเลย และถ้าเขาเอาไปพูดต่อก็มีแต่แพร่กระจายความเชื่อรึความรู้ผิดๆ(ซึ่งคนแบบฉันไม่ชอบอะไรที่เป็นคำลอยๆไม่มีการยืนยันอะไรเลย) สรุปคือเถียงกันไปเถียงกันมา

แล้วแม่ก็พูดว่า"แค่เป็นห่วงจะเชื่อไม่ได้เลยรึไง จะทำตามนี่ตายรึไง" เราก็งงค่ะก็ไอ้ที่พูดมันไม่ถูกไงแล้วหลายรอบแล้วด้วย เอาจริงไปคือโกรธค่ะ55555เพราะไม่ชอบจริงๆเวลาใครพูดอะไรลอยๆโดยไม่ถูกต้องแล้วไม่ได้ผ่านหาข้อมูลอะไรเลยและมาบอกต่อ แต่นั่นแม่ไงเราควรทำไง โย่วบ๋อย!ฉันควรทำไง
เราไม่อยากพูดอะไรแรงๆค่ะเลยถาม งานวิจัยรึคำบอกของหมอเอาที่มันเป็นลายลักษณ์อักษรไม่ใช่คำบอกเล่าที่ชอบใส่ไข่กัน
ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งพูดเรื่องแบบ"เป็นห่วงบอกเพราะอยากให้ทำ เขาบอกมามีเด็กข้างบ้านใส่แว่นตลอดแล้วตาถึง400"คือเราฟังแล้วมันไม่ได้อ่ะ
และเราก็ทะเลาะกันยาวๆเลยค่ะ

เขาก็มีพูดแบบ"ทุกวันนี้ยังแบมือขอเงินอยู่ก็ฟังกูบ้าง ถ้าหาเลี้ยงตัวเองได้แล้วก็ไม่ต้องฟัง"

"ต่อจากนี้ไม่ต้องไปตัดแว่นนะถ้าตาเพิ่ม"

"ไม่ต้องเรียกกูว่าแม่ถ้าไม่ฟังกู ไปฟังลายลักษณ์อักษรไปถ้ามันเลี้ยงได้"

"กูเป็นแม่ไม่ต้องมาเถียงกู กูจะพูดอะไรก็ต้องฟังกู"

สำหรับเรา เรารู้ว่ามันอาจเป็นคนพูดเพราะอารมณ์ของเขาแต่เรารู้สึกพูดไม่ออกอ่ะค่ะ
เราฟังแน่ถ้ามันเป็นเรื่องจริง หรือถ้าแม่ไม่รู้ก็แค่บอกไม่รู้จะต้องเอาชนะตลอดเลยรึไง ก็พูดให้ฟังอยู่นี่ไงว่าหลักการมันเป็นอย่างไง ไม่ได้พูดว่าอะไรด้วย

สรุปแล้วมันผิดที่ไม่เชื่อเรื่องไม่สมควรเชื่อ รึ ผิดที่อะไรกันแน่
เรารู้สึกเฟลมากๆค่ะ และไม่อยากคุยด้วยสุดๆ แต่เขาก็เป็นแม่ค่ะ เดี๋ยวซักสองสามชั่วโมงเขาก็ลืมเรื่องที่เขาเคยพูดอยู่แล้ว ส่วนเราก็จำทุกคำเขาได้ดีเลยค่ะ

เราอยากถามหลายๆคนค่ะถ้ามาอ่านกระทู้นี้ เราควรทำอย่างไงดีคะ ถ้ามีครั้งหน้าอีกเราควรฟังเขาเงียบๆแล้วปล่อยไปเลยไหม(จะรู้สึกขัดใจมาก) รึว่าทุกคนมีเรื่องอะไรแนวนี้ไหม อยากรู้ว่าทุกคนทำตัวอย่างไง