แม่ผมเวลาผมตกลงกันว่า   ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจให้พูดอ้อมๆ  หรือ แสดงออกอ้อมๆ
แม่ผมรับปาก แต่พอถึงเวลาจริง    ท่านจะ ไม่ขยิบตา ไม่หยักหน้า  ไม่หยิกแขน    ไม่พูดโคดคีย์เวิร์ดลับที่ตกลงกันไว้แบบอ้อมๆ  

แต่กลับใช้วิธี    พูดแบบสั้นๆแทน      ไม่พูดคำที่รับปากว่าจะไม่พูด แต่เลี่ยงไปใช้คำอื่นแต่ความหมายไม่เปลี่ยนและไม่เน้นแทน
แล้วอ้างนี่เหละพูดอ้อมแล้ว      คือถ้าคนรอบๆฟังและเข้าใจก็ไม่มีประโยชน์

ประเด็นคือผมอาย  ต้องการให้พูดอ้อมโคดลับที่รู้กันสองคน   ย้ำจนปากฉีกปากแฉะหลายรอบ  (แกล้งรับปากหลายรอบ) สุดท้ายท่านก็ทำไม่ได้
จนต้องทะเลาะกัน  ท่านก็อ้างว่า     กลัวลูกไม่รู้ กลัวเข้าใจไม่ตรงกัน   แม่กลัวสื่อสารแล้วลูกไม่เข้าใจ

โถถ้าสื่อสารแบบนั้น   ความลับก็แตก  ผิดวัตถุประสงค์ที่ผมต้องการให้พูดอ้อม  ให้พูดโคดลับที่รุ้กันสองคน
เหมือนท่านไม่ได้ใส่ใจเรื่องพูดแล้วคนอื่นจะรู้      เหมือนจะให้น้ำหนักกับการสื่อสารว่ากลัวลูกไม่เข้าใจไม่ตรงกับตน   สุดท้ายคนรอบๆก็เข้าใจตามไปด้วย

สอบถามครับ  ช่วยวิเคราะห์แม่ผมกรณีนี้หน่อยครับ   อันนี้คือท่านคิดยังไงกันแน่ 

ปล.(เพราะผมรู้สึกเหมือนท่านมองว่าให้คนรอบๆรู้ก็ไม่เป็นไร  เลยดูไม่ใส่ใจในการใช้คำพูดมุ่งแต่จะสื่อสารให้เข้าใจผมเดาว่าแบบนี้นะครับ  แต่ก็ไม่ได้ยอมรับตรงๆ)
ปล.2  หรือจริงๆแล้วท่านเป็นคนพูดอ้อมไม่เป็นจริงๆ