ขอเล่ายาวหน่อยนะคะคือเริ่มตั้งแต่ฝึกงานค่ะมาตั้งแต่ปีใหม่จนฝึกจบก็ตัดสินทำงานที่เดิมต่อ
แรกๆมาคนเดียวคือมันก็เหงาแต่เเรกๆคือทำงานแรกๆมันเหนื่อยกลับมาเล่นโทรศัพท์และนอนเช้าไปทำงาน
เสาร์อาทิตย์คือแค่ทำความสะอาดห้องและนอนอย่างเดียวซึ่งที่ทำงานของเรามันเป็นฟิลออฟฟิศ
ที่มีพนง.ไม่เยอะมีแต่คนที่โตๆกว่าเรามีครอบครัวกันแล้วแล้วพักอยู่ไกลกับเรามากจนซักพัก
แฟนก็ย้ายมาอยู่ด้วยแต่แฟนสมัครอีกที่แต่เป็นโรงงานที่มีคนทำเยอะแรกๆเราไม่เหงาเลยค่ะ
ดีใจที่แฟนมาเพราะเหมือนได้มีเพื่อนคุยเพื่อนกินข้าวแต่หลังๆแฟนเค้าก็เริ่มมีเพื่อนที่โรงงาน
มีสังคมของเค้าซึ่งเราก็เข้าใจเขาไปเตะบอลบ้างไปกินเหล้ากับเพื่อนใหม่เขาบ้างซึ่งบางทีเราก็จะ
ขอไปนั่งเล่นตอนเขาเตะบอลบ้างเพราะอยู่ห้องมันเหงาแต่เหมือนเขาก็ไม่ได้อยากให้ไปเขาอยากไป
กับเพื่อนเขาเราก็เขาใจจนมาคิดเองได้ว่าเราควรจะต้องมีสังคมเปนของตัวเองบ้างแต่ไม่รู้จะเริ่มหาเพื่อน
ได้ยังไงค่ะเพราะไม่รู้จักใครเลยคือบางทีเวลาไปกินข้าวคนเดียวหรือทำไรคนเดียวมันเหงามากจริงๆจาก
คนที่ยู่กับเพื่อนเที่ยวกับเพื่อนวันเสาร์อาทิตย์ก็จะไปเที่ยวคาเฟ่หรือร้านเหล้ากับเพื่อนตลอดแต่พอต้องมา
เริ่มใช้ชีวิตวัยทำงานแบบไม่มีสังคมมันก็รู้สึกเคว้งจริงๆ🥺🥺🥺🥺🥺🥺🥺🥺🥺 เราไม่ได้เสพติดการเข้า
สังคมหรือเที่ยวอะไรขนาดนั้นนะคะแต่ชีวิตวนลูบแบบนี้มันเหงามากจริงๆจนบางทีแอบกลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ