เกริ่นไว้ก่อนเลยว่าตอนนี้ยังไม่มีลูก แล้วก็น่าจะยังไม่มีภายใน 1-2 ปีนี้ เพราะเรากับแฟนตอนนี้ยังเอนจอยกับการใช้ชีวิตอยู่ แต่ก็เริ่มจะวางแผนไว้แล้วบ้าง ตอนนี้ทุกปัจจัยสามารถซัพพอร์ทเด็กได้หมดแล้ว ปัญหาการคือแผนการเลี้ยงดูนี่แหละ
.
เล่าก่อนว่าเราเติบโตมาแบบพ่อแม่เครียดจัด เพราะงานหนักมาก แต่ฐานะการเงินดี ไม่เคยลำบาก แต่ก็จะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตกับพ่อแม่บ่อยนักในช่วงวัยเด็ก และพ่อแม่มีพฤติกรรมการใช้ความรุนแรง (หากเราทำผิด หรือบางครั้งก็จะมีจากความเครียดของพ่อแม่ผสมด้วย) พ่อแม่เราจะเกลียดเสียงเด็กร้องไห้ ถ้าเรางอแงจะโดนตีอย่างแรงตีเหมือนผู้ใหญ่ตีผู้ใหญ่ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ตีเด็ก และใช้ถ้อยคำที่รุนแรง มีภาวะที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ พ่อแม่ก็ตีกันเองด้วย แต่พอโตแล้วก็ไม่มีแล้ว คุยได้ทุกเรื่อง อาจจะเพราะพ่อแม่หันหน้าเข้าหาธรรมะแล้วจิตใจสงบลง
.
ทีนี้หน้าที่การงานและการเงินของเราเริ่มจะมั่นคง เลยได้มีเวลามาคิดเรื่องการมีลูก กฎที่เราตั้งไว้กับตัวเองเลยว่าถึงลูกทำผิดยังไงก็จะไม่ลงไม้ลงมือกับลูกเด็ดขาด อาจจะเป็นเพราะ trauma ในจิตใจจากพ่อแม่ เวลาเห็นเด็กโดนตีจะรู้สึกดาวน์มาก พอเราลองเอาเรื่องนี้ไปคุยเล่นๆ เชิง debate กับคนในครอบครัวของเรา ไม่มีใครเห็นด้วยกับการที่เราจะไม่ตีลูกเลยสักคน หลายๆความเห็นจะบอกว่าไม่ตีเด็กจะไม่จำ ลูกจะเสียคน ตามใจมากๆ จะเสียนิสัย แม้แต่เพื่อนในวัยเดียวกันบางคนก็บอกว่าอย่าใจดีเกินไป ถ้าเด็กไม่ฟังก็ต้องมีตีบ้าง ไม่ได้ตีด้วยความโกรธแต่ตีให้จำ ซึ่ง point นี้ของเพื่อนเราเข้าใจนะ แต่ไม่อยากตีจริงๆ กลัวเด็กเจ็บ ส่วนแฟนเป็นคนใจดีมาก เราว่าไงแฟนว่างั้น
.
ส่วนตัวเราก็ไม่ได้กะจะตามใจอยู่แล้ว เพราะไม่เห็นประโยชน์ของการตีเด็กที่วุฒิภาวะน้อยกว่าเราเยอะ เค้าเพิ่งออกมาเจอโลกแค่ไม่กี่ปี ไม่รู้จะไปตีทำไม แต่ก็ไม่รู้ว่าวิธีการที่เราคิดมันจะถูกจริงไหม? ไม่ตีเลยถึงแม้จะทำผิดแค่ไหนก็ไม่ตี เด็กมีสิทธิ์จะโตมาเกเรกว่าเด็กปกติไหม พ่อๆแม่ๆ บ้านอื่นมีความคิดเห็นยังไงคะ ถ้าหากลูกทำความผิดที่มากกว่าการซน เช่น ไปถึงการทำลายข้าวของ การแกล้งเพื่อน ฯลฯ ควรตีไหม และ ควรจะทำยังไงให้เด็กหยุดพฤติกรรมนั้นๆ
เราไม่ควรตีลูกใช่ไหมคะ?
.
เล่าก่อนว่าเราเติบโตมาแบบพ่อแม่เครียดจัด เพราะงานหนักมาก แต่ฐานะการเงินดี ไม่เคยลำบาก แต่ก็จะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตกับพ่อแม่บ่อยนักในช่วงวัยเด็ก และพ่อแม่มีพฤติกรรมการใช้ความรุนแรง (หากเราทำผิด หรือบางครั้งก็จะมีจากความเครียดของพ่อแม่ผสมด้วย) พ่อแม่เราจะเกลียดเสียงเด็กร้องไห้ ถ้าเรางอแงจะโดนตีอย่างแรงตีเหมือนผู้ใหญ่ตีผู้ใหญ่ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ตีเด็ก และใช้ถ้อยคำที่รุนแรง มีภาวะที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ พ่อแม่ก็ตีกันเองด้วย แต่พอโตแล้วก็ไม่มีแล้ว คุยได้ทุกเรื่อง อาจจะเพราะพ่อแม่หันหน้าเข้าหาธรรมะแล้วจิตใจสงบลง
.
ทีนี้หน้าที่การงานและการเงินของเราเริ่มจะมั่นคง เลยได้มีเวลามาคิดเรื่องการมีลูก กฎที่เราตั้งไว้กับตัวเองเลยว่าถึงลูกทำผิดยังไงก็จะไม่ลงไม้ลงมือกับลูกเด็ดขาด อาจจะเป็นเพราะ trauma ในจิตใจจากพ่อแม่ เวลาเห็นเด็กโดนตีจะรู้สึกดาวน์มาก พอเราลองเอาเรื่องนี้ไปคุยเล่นๆ เชิง debate กับคนในครอบครัวของเรา ไม่มีใครเห็นด้วยกับการที่เราจะไม่ตีลูกเลยสักคน หลายๆความเห็นจะบอกว่าไม่ตีเด็กจะไม่จำ ลูกจะเสียคน ตามใจมากๆ จะเสียนิสัย แม้แต่เพื่อนในวัยเดียวกันบางคนก็บอกว่าอย่าใจดีเกินไป ถ้าเด็กไม่ฟังก็ต้องมีตีบ้าง ไม่ได้ตีด้วยความโกรธแต่ตีให้จำ ซึ่ง point นี้ของเพื่อนเราเข้าใจนะ แต่ไม่อยากตีจริงๆ กลัวเด็กเจ็บ ส่วนแฟนเป็นคนใจดีมาก เราว่าไงแฟนว่างั้น
.
ส่วนตัวเราก็ไม่ได้กะจะตามใจอยู่แล้ว เพราะไม่เห็นประโยชน์ของการตีเด็กที่วุฒิภาวะน้อยกว่าเราเยอะ เค้าเพิ่งออกมาเจอโลกแค่ไม่กี่ปี ไม่รู้จะไปตีทำไม แต่ก็ไม่รู้ว่าวิธีการที่เราคิดมันจะถูกจริงไหม? ไม่ตีเลยถึงแม้จะทำผิดแค่ไหนก็ไม่ตี เด็กมีสิทธิ์จะโตมาเกเรกว่าเด็กปกติไหม พ่อๆแม่ๆ บ้านอื่นมีความคิดเห็นยังไงคะ ถ้าหากลูกทำความผิดที่มากกว่าการซน เช่น ไปถึงการทำลายข้าวของ การแกล้งเพื่อน ฯลฯ ควรตีไหม และ ควรจะทำยังไงให้เด็กหยุดพฤติกรรมนั้นๆ