เรื่องมีอยู่ว่าเราไม่เคยคิดที่จะชอบผช.ห้องเดียวกันเลย จนมา ม.5 มีเด็กใหม่คนนึงพึ่งย้ายเข้ามา ตอนเราอยู่ม.5ที่โรงเรียนให้แยกห้อง ก. ข. แบ่งครึ่ง พอดีว่าคนที่เข้าใหม่ได้อยู่ห้อง ข. เราเลขที่ครึ่งท้ายก็เลยได้อยู่ห้อง ข. ม.5 เราไม่ได้คุยกันเลยนอกจากเรื่องงาน พอดีว่าเราเป็นเด็กที่ไม่ชอบยุ่งกับใครนอกจากเพื่อนสนิทแค่4คน นอกนั้นเราไท่ค่อยคุยเล่นด้วยมีแค่เรื่องงานเท่านั้นที่เราจะคุยกับคนอื่น กลุ่มเราขาอยข้างที่จะตั้งใจเรียนระดับหนึ่ง คนเข้าหาก็มีแค่เรื่องงาน แต่ก็มีเพื่อนผช.บางคนที่คุยเล่นด้วยได้ แต่ไม่หมด แต่เรากับเด้กหม่คนนั้นแทบจะไม่ค่อยได้คุยเล่นกัน พอมา ม.6 กลุ่มเรากับเพื่อนในห้องเริ่มคุยด้ล่นกันและสนิทกันมากขึ้นเยอะมากๆ เพราะกิจกรรมเยอะ ทำให้เรากับเด้กใหม่คนนั้นคุยกันเยอะขึ้นและสนิทกันโดยไม่รู้ตัว เริ่มจับมือกันจับไหล่ นั่งรถด้วยกัน บราๆ จนมาวันนึ่ง เราไปเที่ยวกันเป็นห้อง เราสองคนเผลอมีอะไรกัน แต่เราทั้งคู่มีแฟนกันทั้งคู่ เรารู้ว่ามันผิด หลังจากความผิดครั้งน้นเราพยายามจะออกห่างและไม่คุยไม่มองหน้า แต่เขาก้พยยามจะคุยกับเราและถามเรื่องนั้นเรื่องนี้จนเราอึดอัด สามวันที่แล้วเรามีกิจกรรมที่ต้องทำด้วยกัน เราเหนื่อยจนสีหน้าเราเปลียนเขาก็พยายามจะถามจะดูเเลเรา เราอึดอัดจนบอกเขาไปตรงๆว่าอย่ามายุ่ง แต่เราก็ทำแบบเดิม เราอึดอัดจนต้องขอเพื่อนกลับบ้าน  พรุ่งนี่เราต้องไปโรงเรียนเราไม่รู้จะทำยังไงต่อดี เราหนีก็ไม่ได้เพราะปีสุดท้ายแล้ว ไหนจะเรื่องเรียนต่อมหาลัย เรื่องสอบ เยอะมากๆ เราพุดกับใครไม่ได้เลย มันเป็นความผิดเรา เรายอมรับ แต่มันไม่มีทางออกเลย