สำหรับผมยกให้  1 อินโดนีเซีย  2 ไทย 3 ญี่ปุ่น

ผมสังเกตุตัวผมเองครับ เวลาผมนั่งเฉยๆ ไม่นานจะรู้สึกเบื่อไม่ก็ง่วง เลยต้องหากิจกรรมอะไรสักอย่างที่ต้อง focus สิ่งใดสิ่งหนึ่ง สมัยนี้หากว่างก็มักจะหยิบมือถือมาเล่น สมัยก่อนก็หยิบหนังสือบ้าง ออกไปทำกิจกร

สำหรับผมนั้น ผมยังจำได้แม่นเลยว่า วันแรกที่ตนเองเกิดมาแล้วลืมตาดูโลกที่จำความได้นั้น ผมลุกขึ้นมา เห็นแม่ของผมกำลังนั่งซักผ้าที่หลังบ้าน แล้วผมก็เดินไปหา แต่วันอื่น ๆ หลังจากนั้นจำปะติดปะต่อไม่ได้อีกแล

รู้สึกเศร้าๆคิดถึงคนที่รักก็อยากจะรู้ว่าวิญาณมีจริงรึป่าว เขาหายจากโลกไปตลอดกาลไหม พอคิดว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอเขาอีกตลอดไปแล้วก็รู้สึกดิ่งๆ ถ้ารักอะไรมากๆแล้วสิ่งนั้นหายไปไม่มีวันกลับมามันเจ็บปวดจริงๆ

เหตุการณ์เด็ก13คนที่ติดถ้ำหลวงนี้ถือเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำในทุกๆเหตุการณ์และนับถือหัวใจของทุกๆคนที่เกี่ยวข้อง เพราะความสามัคคีจึงทำให้เด็กๆออกมาได้อย่างปลอดภัย แต่ทว่าเราอยากฟังเรื่องเล่าและเหตุ

ช่วงนี้เป็นแปลกๆๆเนาะ..ชีวิตไม่รู้เจอกับอะไร คิดไปเอง..เวรกรรม...หรือสิ่งลี้ลับ ... นึกถึงใครได้ยินเสียงคนนั้น...นึกถึงเรื่องเก่าๆๆในอดีต ที่ผ่านๆมา...