แค่รู้สึกว่าเราคือส่วนเกินในครอบครัวเขา
ทุกวันเราแทบจะไกล้ลูกผมไม่ได้เลย
เขาหาว่าผมทำงานที่กลุ่มเสี่ยงผมเข้าใจ
แต่ผมคือว่าทุกคนเสี่ยงหมด
ลูกผมผมแทบจะไม่ได้จับไม่ได้อุ่มเลย
เวลากินข้าวแทบจะแยกกันกิน
ผมแค่รู้สึกว่าเขารักผมจริงๆไหม
ผมนั้นมองลูกอยู่ห่างๆลูกร้องก็หาว่าเขาทำลูกกวนลูก
ทเลาะกันทีไรก็ว่าเลี้ยงลูกมันเหนื่อยก็เข้าใจ
ผมทำงานหาเงินให้ใช้หาเงินซื้อของให้ลูกไม่คิดว่าผมจะเหนื่อยบ้างเลย..เหนื่อยผมก็ต้องทำแล้วก็หาว่าผมไม่เลี้ยงลูกช่วยพอผมจะเข้าไกล้ลูกก็บอกว่าอย่าไปไกล้ลูกมากจะให้ผมทำยังไงคนเป็นพ่ออยากไกล้ลูกอยากอุ่มลูกแต่ก็ทำไม่ได้ผมรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนเดิม
ถ้าไม่ได้ดั่งใจเขาหรือขัดใจเขาเขาจะร้องไห้จะเขาเหตุผลต่างๆนาๆมาพูดโดยเขาจะไม่ฟังเหตุผลของเราเลยเขาคิดว่าเอาความคิดเขาเป็น1
เวลาทเลาะกันผมได้เป็นฝ่ายง้อตลอดจะถูกจะผิดก็ผมเพราะผมแคร์เขามาก ผมไม่รู้ว่าเขาแคร์ผมบ้างไหม
ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้รักผมจริงๆผมรู้สึกว่าผมเป็นแค่พ่อของลูกเขา
เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาทำรายความรู้ดีๆของผมทีละนิดจนผมทนไม่ไหวจนกลับมาอยู่บ้านตัวเอง กลับมาทบทวนความรู้สึกตัวเองว่าเรายังรักเขาอยู่ไหม แต่ก็ยังรักเขาอยู่นะแต่คงกลับไปไม่ได้แล้วเพราะพ่อกับแม่เขาคงไม่เอาผมแล้วแต่ถ้าผมกลับไปผมก็กลัวความรู้แย่ๆแบบนั้นอีกมันท้อนะคิดจะตายๆไปให้มันจบๆไปตอนนี้ผมได้แต่ทำใจยอมรับผลที่จะตามมาพ่อรักลูกนะวันใหม่