เรื่องมาจากว่า ค่าใช้จ่ายของลูกเขาจะออกแค่ว่า นมกับแพมเพิส เดือนละ 5,000 บาท ถ้าเกินจาก5,000 เราเป็นคนออกก็เหมือนว่าเดือนละเหมื่น คนละครึ่งกัน  สามีจะไม่ให้เพิ่มแล้ว เพราะเขาบอกว่าไม่มีเงินเดือนเขาต้องจ่ายหนี้สินที่  (เราไม่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลยหนี้สินจากบ้านเขาเอง)  เขาต้องหาเงินจากรายได้พิเศษคือขับรถส่งนักเรียนตอนเช้าเดือนละ 6,000  อีก1,000 บอกเอาไว้ใช้กิน ค่าน้ำมัน เราก็ให้ไปค่ะ  บ้านอื่นๆสามีเขาจะมีให้เล็กน้อย แต่ของเราไม่เคยให้เลย เวลาจะซื้ออะไรก็เงินตัวเอง ของลูกเสื้อผ้าลูกเราก็จ่ายเองค่ะ  พอมีเงินก็ให้แค่ 300-500 บาท

ต่อมาตือเงินที่ต้องเก็บก็ไม่มีเลยต้องเป็นเงินเราค่ะ แต่เราจะไม่ให้เขารู้เพราะว่าถ้ารู้ว่ามีเงินเขาก็จะบอกว่า เอาเงินนี้ไปก่อนเดี๋ยวหาให้  แบบนี้ประจำเลยตั้งแต่รู้ว่าเขาไปช่วยพี่น้องเขา ไปค้ำประกันรถมอไซค์ให้น้องชายพอไม่ส่งค่างวดก็ตามที่สามี ไม่มีเงินจ่ายสามีเราก็ต้องออกไปก่อน จนคราวนั้นเราต้องหาค่าใช้จ่ายลูกแทนที่จะเอาเงินที่ได้มามาให้ค่าใช้จ่ายลูกแต่กลับไปจ่ายหนี้ให้น้องชาย  ที่บ้านสามีก็มาวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น เราเลยบอกว่าเงินก็ของใครของมันไปเลยหนี้สินของที่บ้านสามี เราบอกเราจะไม่ยุ่ง นั้นมันเรื่องที่บ้านสามี เรื่องของเรื่องมันไม่ใช่หนีสินสมรสเลยมันคือหนี้สินทางบ้านเขาล้วนๆ แล้วงานแต่งทางบ้านผุ้ชายไม่เคยออกสักกะบาทซึ่งพ่อแม่เราคืดว่าเห็นเป็นคนดี ไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร สุดท้ายมารู้จริงๆ ถ้าไม่มีเงินจะซื้อบ้านอีกหลังได้ไง พี่สาวสามีเป็นคนจัดแจงหมด ตัวบงการ เงินพ่อแม่เขาขายของได้เราว่าเขาก็ฝากไว้กับพี่สาวเขาแต่มาบอกสามีเราว่าไม่มีเงิน เวลาหลานไปหา ก็บอกว่า" ย่าไม่มีอะไรให้เลยนะย่าเอาไว้ขายของหมดแล้ว"   แต่เราก็ไม่ต้องการหรอกว่าจะเอาอะไรจากเขา มันทำให้เห็นว่า เราโง่เองคิดว่าเขาดี สุดท้ายก็เห็นแก่ตัวทั้งบ้านเลย

มาแชร์ความคิดเห็นกันนะคะ ขอบคุณค่ะ