เรามีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่รู้จักกันทางเน็ตเพราะสายงานค่ะ คือเราเป็นนักเขียน ส่วนเค้าเป็นนักวาดปกนิยาย เพื่อนเราชอบผู้หญิงค่ะ
เราสองคนเป็นคนเก็บตัวเหมือนกัน โลกส่วนตัวสูงเหมือนกัน ชอบอะไรเหมือนๆ กัน คิดอะไรคล้ายกันด้วยค่ะ ถึงขั้นเคยบังเอิญแชร์เพลงเดียวกันพร้อมๆ กันทั้งที่ไม่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายฟังเพลงนี้ด้วย หรือเวลาเราถามเรื่องหนังเค้าก็ตกใจ แล้วบอกว่าเค้าเองก็กำลังคิดถึงหนังเรื่องนี้พอดี มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นเยอะ จนเราแซวเค้าขำๆ ว่าเราสองคนเหมือนมีโทรจิตส่งหากันเลยเนอะ
นั่นเลยทำให้เรารู้สึกผูกพันกับเค้าขึ้นมาค่ะ
สิ่งที่เราสองคนแตกต่างกันชัดเจน คือ เราเป็นพวกใช้ความรู้สึกนำ แต่เค้าจะใช้ตรรกะเหตุผลนำค่ะ ทำให้เราเป็นคนขี้อายมาก ในขณะที่เค้าจะดูเย็นชา ไม่สนใจใคร ไม่รู้ว่าต้องตอบสนองความรู้สึกยังไง เค้าเป็นโรคซึมเศร้า + กลัวสังคม ด้วยค่ะ ก่อนที่เราจะเจอเค้า อาการของเค้าหนักถึงขั้นหยุดวาดรูปไป 2 ปีเต็ม จนเราได้มาจ้างวาดรูปกับเค้า ให้กำลังใจเค้ามาตลอด จนเค้ากลับมาวาดรูปได้อีกครั้ง และโพสขอบคุณเราหน้าเฟสยาวมาก เป็นครั้งแรกที่เห็นเค้าแสดงความรู้สึกออกมา
พวกเราเป็นเพื่อนกันเข้าปีที่ 4 แล้วค่ะ ไม่ได้คุยแชทกันทุกวันเพราะต่างฝ่ายต่างก็งานยุ่ง และต้องการพื้นที่ส่วนตัวสูงมากทั้งคู่ แต่เวลาเรามีปัญหาอะไร อยากระบาย เค้าก็จะรับฟังเสมอ และหาทางแก้ไขให้เราค่ะ บางครั้งเค้าก็จะวาดรูปตัวละครที่เราชอบมากๆ มาให้เราฟรีๆ เพราะอยากทำให้เรารู้สึกดีขึ้นค่ะ เค้าเป็นนักวาดชื่อดัง ดังนั้นการวาดรูปออกมาแต่ละรูปใช้เวลานานมาก เราประทับใจมากจนไม่สามารถเก็บความรู้สึกไว้ได้แล้ว
เราตัดสินใจสารภาพรักออกไป แต่ก็ถูกปฏิเสธค่ะ เค้าบอกว่ารับความรู้สึกได้แค่เพื่อน แล้วก็ไม่ได้บอกอะไรอีกเลย เรารู้ว่าเค้าไม่ชอบคนเซ้าซี้ เราเองก็ไม่ชอบเซ้าซี้ บทสนทนาของเราเลยจบอยู่แค่ตรงนั้นค่ะ
เราหายไปจากโซเชี่ยลหลายเดือนเพื่อทำใจเรื่องนี้ มันทั้งเจ็บปวด และโล่งใจที่อย่างน้อยก็ได้รู้ความจริงสักที พอเรากลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน เค้าก็ไม่ได้มีท่าทางรังเกียจเรา ดูเหมือนจะเป็นห่วงเรามากขึ้นกว่าเดิม เพราะวิธีที่เค้าพิมพ์ดูอ่อนโยนขึ้น (ปกติเค้าก็ไม่ได้เย็นชากับเรามากนัก เพราะเค้ารู้ว่าเราเป็นพวกจิตใจเปราะบางง่ายน่ะค่ะ เค้าจะระวังคำพูดมาก แม้ว่าเนื้อแท้เค้าจะเป็นคนเย็นชา ไม่ค่อยรู้เรื่องความรู้สึกก็ตาม)
เราก็ถามเค้าตรงๆ ว่าอึดอัดมั้ย ถ้าเราจะขอโทรคุยบางครั้ง จะทำให้อึดอัดหรือเปล่า ? เค้าก็บอกว่าไม่ได้อึดอัดเลย แต่เค้าเป็นคนคุยไม่เก่ง เลยกลัวเราจะเบื่อ เราก็เลยรู้ว่า เค้าคงอยากเป็นเพื่อนกับเราต่อ
ตอนนี้ เราอยากหายไปจากชีวิตเค้าค่ะ เพราะเราเจ็บปวดมากที่ยังไงความสัมพันธ์ของเราก็คงไปไกลมากกว่านี้ไม่ได้ แต่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ถ้าเราหายไปมันจะดูใจร้ายมั้ยคะ เรากลัวว่าอนาคตถ้าเค้าเกิดมีแฟน แล้วเราต้องมาเห็นภาพเค้าคุยหวานกับแฟน เราคงทนไม่ได้ การหายไปตลอดกาลน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดใช่ไหมคะ?
เราควรจะหายไปจากชีวิตของคนที่เราแอบชอบดีมั้ย?
เราสองคนเป็นคนเก็บตัวเหมือนกัน โลกส่วนตัวสูงเหมือนกัน ชอบอะไรเหมือนๆ กัน คิดอะไรคล้ายกันด้วยค่ะ ถึงขั้นเคยบังเอิญแชร์เพลงเดียวกันพร้อมๆ กันทั้งที่ไม่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายฟังเพลงนี้ด้วย หรือเวลาเราถามเรื่องหนังเค้าก็ตกใจ แล้วบอกว่าเค้าเองก็กำลังคิดถึงหนังเรื่องนี้พอดี มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นเยอะ จนเราแซวเค้าขำๆ ว่าเราสองคนเหมือนมีโทรจิตส่งหากันเลยเนอะ
นั่นเลยทำให้เรารู้สึกผูกพันกับเค้าขึ้นมาค่ะ
สิ่งที่เราสองคนแตกต่างกันชัดเจน คือ เราเป็นพวกใช้ความรู้สึกนำ แต่เค้าจะใช้ตรรกะเหตุผลนำค่ะ ทำให้เราเป็นคนขี้อายมาก ในขณะที่เค้าจะดูเย็นชา ไม่สนใจใคร ไม่รู้ว่าต้องตอบสนองความรู้สึกยังไง เค้าเป็นโรคซึมเศร้า + กลัวสังคม ด้วยค่ะ ก่อนที่เราจะเจอเค้า อาการของเค้าหนักถึงขั้นหยุดวาดรูปไป 2 ปีเต็ม จนเราได้มาจ้างวาดรูปกับเค้า ให้กำลังใจเค้ามาตลอด จนเค้ากลับมาวาดรูปได้อีกครั้ง และโพสขอบคุณเราหน้าเฟสยาวมาก เป็นครั้งแรกที่เห็นเค้าแสดงความรู้สึกออกมา
พวกเราเป็นเพื่อนกันเข้าปีที่ 4 แล้วค่ะ ไม่ได้คุยแชทกันทุกวันเพราะต่างฝ่ายต่างก็งานยุ่ง และต้องการพื้นที่ส่วนตัวสูงมากทั้งคู่ แต่เวลาเรามีปัญหาอะไร อยากระบาย เค้าก็จะรับฟังเสมอ และหาทางแก้ไขให้เราค่ะ บางครั้งเค้าก็จะวาดรูปตัวละครที่เราชอบมากๆ มาให้เราฟรีๆ เพราะอยากทำให้เรารู้สึกดีขึ้นค่ะ เค้าเป็นนักวาดชื่อดัง ดังนั้นการวาดรูปออกมาแต่ละรูปใช้เวลานานมาก เราประทับใจมากจนไม่สามารถเก็บความรู้สึกไว้ได้แล้ว
เราตัดสินใจสารภาพรักออกไป แต่ก็ถูกปฏิเสธค่ะ เค้าบอกว่ารับความรู้สึกได้แค่เพื่อน แล้วก็ไม่ได้บอกอะไรอีกเลย เรารู้ว่าเค้าไม่ชอบคนเซ้าซี้ เราเองก็ไม่ชอบเซ้าซี้ บทสนทนาของเราเลยจบอยู่แค่ตรงนั้นค่ะ
เราหายไปจากโซเชี่ยลหลายเดือนเพื่อทำใจเรื่องนี้ มันทั้งเจ็บปวด และโล่งใจที่อย่างน้อยก็ได้รู้ความจริงสักที พอเรากลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน เค้าก็ไม่ได้มีท่าทางรังเกียจเรา ดูเหมือนจะเป็นห่วงเรามากขึ้นกว่าเดิม เพราะวิธีที่เค้าพิมพ์ดูอ่อนโยนขึ้น (ปกติเค้าก็ไม่ได้เย็นชากับเรามากนัก เพราะเค้ารู้ว่าเราเป็นพวกจิตใจเปราะบางง่ายน่ะค่ะ เค้าจะระวังคำพูดมาก แม้ว่าเนื้อแท้เค้าจะเป็นคนเย็นชา ไม่ค่อยรู้เรื่องความรู้สึกก็ตาม)
เราก็ถามเค้าตรงๆ ว่าอึดอัดมั้ย ถ้าเราจะขอโทรคุยบางครั้ง จะทำให้อึดอัดหรือเปล่า ? เค้าก็บอกว่าไม่ได้อึดอัดเลย แต่เค้าเป็นคนคุยไม่เก่ง เลยกลัวเราจะเบื่อ เราก็เลยรู้ว่า เค้าคงอยากเป็นเพื่อนกับเราต่อ
ตอนนี้ เราอยากหายไปจากชีวิตเค้าค่ะ เพราะเราเจ็บปวดมากที่ยังไงความสัมพันธ์ของเราก็คงไปไกลมากกว่านี้ไม่ได้ แต่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ถ้าเราหายไปมันจะดูใจร้ายมั้ยคะ เรากลัวว่าอนาคตถ้าเค้าเกิดมีแฟน แล้วเราต้องมาเห็นภาพเค้าคุยหวานกับแฟน เราคงทนไม่ได้ การหายไปตลอดกาลน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดใช่ไหมคะ?