บาร์ธนั่งนิ่งตัวแข็ง เขาเหลือบมองเอด้า ร่างทั้งร่างนิ่งสนิท แทบไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่ลมหายใจ -- เขาอยู่ข้างหลังหรือ

“คุณบอกเขามากเกินไป” เสียงทุ้มพูดขึ้น

เอด้ายังคงมองเด็กหนุ่มในตอนที่พูดกลับไปว่า “บาร์ธยังเป็นเพียงเด็กหนุ่ม” เธอสบตามองบาร์ธ “เด็กเกินไปที่จะตายวันนี้”

บาร์ธดิ้นรนในทันที เขารวบรวมพลังทั้งหมดที่มีในกายขยับร่างอันแข็งทื่อให้หนีออกมาจากห้องแห่งนั้น จนเส้นเลือดปูดขึ้นมาตามขมับ หัวใจเต้นถี่รัวเร็วอย่างน่ากลัว หากแต่เขายังคงไม่สามารถขยับตัวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวนั้นได้

“บาร์ธ บาร์ธ --” เอด้าพยายามพูดให้เขาสงบลง “หยุดดิ้นเสีย -- ฉันบอกเธอแล้ว เธอทำได้แค่มองเท่านั้น --”

“นี่มันอะไรกัน เอด้า” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเด็กหนุ่ม คราวนี้ดังขึ้นมากกว่าเดิม “ทำไมบาร์ธถึงมาอยู่ที่นี่ ในสภาพนี้ -- นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราตกลงกันไว้ คุณกำลังทำให้ผมไม่ไว้ใจคุณ”

“เขายังเป็นแค่เด็กหนุ่ม!” เอด้าคำรามลั่น ออกแรงขยี้บุหรี่ในมือ “ฉันทำไม่ได้” เอด้ายกมือขึ้นปิดหน้าตนเองแน่น ราวกับพยายามควบคุมอารมณ์อันพลุ่งพล่านในตัวเอง “ฉันฆ่าเขาไม่ได้ --”

“แค่คนนี้” ชายหนุ่มทางด้านหลังพูดเสียงเย็น “แค่คนนี้ -- เอด้า”

“คุณ -- คือ -- ใคร -- กัน!” บาร์ธร้องออกมา พยายามชำเลืองมองไปทางด้านหลังตนเอง หากแต่ไม่เห็นใครนอกจากความมืด “คุณหลบอยู่ที่ไหนในห้องนี้!”

“เงียบ บาร์ธ” เอด้าสั่งเสียงเฉียบ หากแต่บาร์ธสติหลุดเกินกว่าที่จะปิดปากเงียบต่อไปได้

“พวกคุณวางแผนอะไรกัน!” เขาร้อง “ทำไมกันเอด้า ทำไมคุณถึงต้องฆ่าสามีของคุณ ทำไมคุณถึงต้องฆ่าผม! --”

“สามีของเธอหรือ” เสียงทุ้มถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “คุณยังไม่บอกความจริงเขาหรือ เอด้า”

“ความจริงหรือ” บาร์ธพยายามหันไปทางด้านหลังตนเอง จ้องมองไปในความมืดสลัว “ความจริงอะไรกัน!”

“ลินคอล์นยังไม่ได้ตาย” เอด้ากระซิบ จ้องมองเด็กหนุ่มนิ่ง “เธอกำลังพูดกับลินคอล์น -- เขาคือลินคอล์น”

บาร์ธประมวลเรื่องทุกอย่างอย่างรวดเร็ว “อะไรกัน” เขาพึมพัมออกมาเสียงแหบแห้ง “คุณบอกว่าคุณฝังเขา --”

“เอด้าฝังฉันจริงๆ” เสียงทุ้มของลินคอล์นตอบกลับมา “ฉันสั่งให้เธอฝังร่างของฉัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะตายจริงๆ -- สมองของนายพอประมวลเรื่องนี้ได้ไหม สิ่งประดิษฐ์ของฉัน”

ตอนนั้นเองที่ภาพของเอด้ากับมีดผ่าตัดฉายชัดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง “คุณทำอะไรกับผมกันแน่” บาร์ธมองเอด้าด้วยดวงตาแดงก่ำ “เอด้า --”

“เธอมีความจำในตอนผ่าตัด” เสียงลินคอล์นว่า “เป็นธรรมดา ในเมื่อมันคือความจำสุดท้ายของเธอ บาร์ธ -- ก่อนที่เธอจะมีฉันอยู่ในกะโหลกของเธอ”

มีฉันอยู่ในกะโหลกของเธอ -- บาร์ธทวนคำนั้น

“แต่สายตาของเธอมีปัญหา” ลินคอล์นพูดราวกับครุ่นคิดในอะไรบางอย่าง “สายตาของเธอยังไม่ดีพอ -- ไม่ได้ดีแบบที่ฉันคาดเอาไว้ -- สายตาเธอยังดีไม่เท่าเอด้า ที่รักของฉัน”

เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ

เอด้ายังคงไม่ละสายตาไปจากบาร์ธ

“เอด้า” เสียงทุ้มของลินคอล์นพูดออกมาอย่างช้าๆ “นี่ไม่ใช่ดวงตาของคุณ”

บาร์ธสบตามองเอด้านิ่ง ขณะที่ฟังเสียงนั้นพูดต่อไป

“คุณไม่ได้มอบดวงตาของคุณมาหรอกหรือ ที่รัก”

เอด้าส่ายหน้า “ไม่” เธอกระซิบ “ไม่ ที่รัก นั่นไม่ใช่ดวงตาของฉัน”

ตอนนั้นเองที่บาร์ธเพิ่งมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองจากหน้าต่างที่อยู่เบื้องหน้า

และใบหน้าที่มองตอบกลับมานั้น กลับเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยผ่าตัด และศีรษะที่ปราศจากเส้นผม

“ไม่! --” บาร์ธร้องออกมาเสียงแหบแห้ง “คุณทำอะไรกับผมกันแน่!” เขาเบิกตาโพลง “คุณ --”

“เธอเพิ่งพูดออกมาเอง ว่าเธอรู้ -- ว่าฉันทำอะไรบางอย่างกับสามีของฉัน บาร์ธ” เอด้าพูดเสียงเบา ดวงตาคู่โตฉายความเศร้าออกมาอย่างชัดเจนในตอนที่เอ่ยถึงสามี

บาร์ธมองเอด้านิ่ง

“ฉันผ่าตัด” เอด้าหลับตาลงแน่น “ฉันผ่าตัดสมองของลินคอล์นเข้าไปในกะโหลกของเธอ --”

บาร์ธยังคงมองเอด้านิ่ง

“เธอเป็นความหวังใหม่ของมนุษย์ยุคนี้” เอด้าพูดเสียงเบา “ถ้าหุ่นเหล็กอย่างเธอมีชีวิตขึ้นมาได้จากส่วนหนึ่งของเลือดเนื้อมนุษย์ นั่นหมายความว่าร่างของเธอต้องพิเศษ จริงไหม -- ทั้งการทำงานของสมอง และดวงตา -- แต่ลินคอล์นยืนยันที่จะใช้สมองเดิมของเขา เพราะเขาต้องการรักษาความทรงจำและสติปัญญาของเขาทั้งหมดเอาไว้ -- สมองนั่นฉลาดถึงขั้นสร้างเธอได้มาแล้ว บาร์ธ -- แต่สมองนั้นจะอยู่ในร่างเดิมที่ป่วยสาหัสแบบนั้นไม่ได้อีกต่อไป -- เธอเข้าใจไหม”

สมอง และดวงตา -- บาร์ธสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อประมวลทุกอย่างเข้าด้วยกัน

“เอด้า” เขากระซิบ “คุณผ่าตัดสมองของลินคอล์นเข้ามาในกะโหลกของผมจริงๆหรือ”

เอด้าเลิกคิ้วเล็กน้อย “ฉันยอมรับว่าฉันแปลกใจ ที่เห็นเธอประมวลทุกอย่างได้ดีแบบนี้ ทั้งๆที่มีลินคอล์นอยู่ในหัวด้วยอีกคน” เธอบอก “โลกนี้มันบ้าจริงๆ --”

“คุณทำให้เขากลับมามีชีวิตด้วยการแทนที่อวัยวะแบบนี้ไม่ได้!” บาร์ธคำรามลั่น “คุณมันบ้า -- คุณเสียสติไปแล้ว --”

“ฉันทำได้” เอด้าตอบกลับเสียงเรียบ “และฉันก็เพิ่งทำได้ -- ฉันเพิ่งสร้างมนุษย์ที่พิเศษขึ้นมาได้ ภายในร่างของเธอ บาร์ธ -- ฉันทำให้สามีของฉันกลับมามีชีวิตได้ --”

“คุณเพี้ยนไปแล้ว” บาร์ธส่ายหน้า

“เธอคิดว่าชีวิตคนเราต้องการอะไรมากนักหรือ” เอด้าย้อนถาม “สำหรับฉันกับลินคอล์น เราต้องการแค่ดวงตาและสมอง -- นั่นคือชีวิต นั่นคือทุกอย่าง -- ทุกอย่างอยู่ในการจดจำ ทุกอย่างอยู่ในการเรียนรู้ ทุกอย่างอยู่ในสมอง -- ทุกอย่างในชีวิตอยู่ในนั้น! และนั่นก็มากพอสำหรับเรา! สิ่งที่เราต้องการคือภาชนะที่ดีพอที่จะให้สมองของลินคอล์นอยู่รอดต่อไปได้!”

“คุณมันบ้าไปแล้ว!!” บาร์ธตะโกนลั่น

“ถ้าอย่างนั้นทุกคนบนโลกใบนี้ก็เป็นบ้าไปก่อนที่ฉันจะเป็นบ้า!” เอด้าคำรามกลับในทันที ดวงตาฉายความกราดเกรี้ยวออกมาอย่างน่ากลัว “ถ้าพวกเขายอมช่วยผู้ป่วยที่แทบไม่เหลือโอกาสรอดแบบลินคอล์นในวันนั้น ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้ในวันนี้! ถ้าพวกเขายอมช่วยแม้สักนิด -- เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น! -- ลินคอล์นก็คงไม่ต้องอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแบบนั้น และฉันก็คงไม่ต้องเป็นคนลงมือทำอะไรๆแบบนี้! แต่ไม่! พวกเขาไม่ได้ทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักษาคนไข้ที่เหลือโอกาสรอดอันน้อยนิดนี่ จริงไหม! พวกเขาไม่ได้ช่วยเรา!” เอด้าชี้หน้าเด็กหนุ่ม “ฉันคงไม่ต้องมาทำแบบนี้ -- บาร์ธ -- ฉันคงไม่ต้องมาทำแบบนี้กับเธอ!”

“เรา” เสียงของลินคอล์นแทรกขึ้น

บาร์ธสะดุ้งในทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นดังขึ้น ชัดเจนราวกับมีใครอื่นยืนอยู่ในหัวเขาก็ไม่ปาน!

“เราตัดสินใจที่จะทำแบบนี้ด้วยกัน เอด้า --” ลินคอล์นว่า “เราตกลงใจที่จะผ่าตัดให้ผมรอดชีวิตในร่างของบาร์ธ -- ต่อให้มันจะเป็นวิธีที่ดูบ้าแค่ไหนก็ตาม”

“ใช่” เอด้ายอมรับ “ใช่ เราตกลงกันแบบนั้น --”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงยังยืนอยู่ตรงนี้” ลินคอล์นถามเสียงเย็น “ทำไมบาร์ธยังไม่ตาย --”

บาร์ธนั่งนิ่ง ลืมหายใจไปชั่วขณะ

“เราตกลงกันไว้แล้ว ว่าหลังจากที่คุณผ่าตัดสมองของผมไปเก็บรักษาเอาไว้ ไม่ให้มันเสื่อมสภาพ -- คุณจะฝังร่างของผม เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็นเป็นหลักฐานว่าเรากำลังทำอะไร -- ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะทำให้คุณกลายเป็นฆาตกรที่ฆ่าผม -- แล้วจากนั้น คุณจะจับตัวบาร์ธ หุ่นรุ่นใหม่ที่เป็นความหวังของคนยุคใหม่นี่” ลินคอล์นเว้นจังหวะไปเล็กน้อย “คุณจะผ่าตัดสมองของผมเข้าไปในกะโหลกของบาร์ธ -- เช่นเดียวกันกับที่จะผ่าตัดดวงตาตัวเองเข้ากับเบ้าตาบาร์ธ -- แล้วรอเวลาให้เราฟื้นขึ้นมาพร้อมกันในตัวบาร์ธอีกครั้ง”

บาร์ธขนลุกขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคนั้น

“แล้วเมื่อเราฟื้นกลับขึ้นมาด้วยกัน เราก็จะทำลายร่างที่ไร้วิญญาณของคุณ เอด้า -- เราต้องไม่ให้เหลือหลักฐานใดๆ ว่าเราทำอะไรลงไป -- และต้องไม่มีใครรู้ว่าเราทำลายระบบของหุ่นบาร์ธไปแล้ว ต้องไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ในร่างของหุ่นบาร์ธนี้!”

ลินคอล์นพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม

“เราตกลงที่จะพิทักษ์ความรักของเรา เราสัญญากันไว้แล้วว่าจะเป็นหนึ่งเดียวกัน เอด้า! -- แต่แล้วคุณกลับทรยศผม! คุณไม่ได้ใส่ดวงตาที่สมบูรณ์แบบของคุณเข้ามาในร่างอันเย็นเฉียบนี่ ในแบบที่ผมใส่สมองของผมเข้ามาในกะโหลกของเขา! ไม่อย่างนั้นเราคงฟื้นขึ้นมาพร้อมหน้าพร้อมตากันในร่างเหล็กนี่ไปแล้ว! เราคงเป็นสมองและดวงตาของกันและกัน เราคงเป็นชีวิตเดียวกัน! ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่การที่เรายังตื่นขึ้นมาเจอว่าเรายังไม่ได้อยู่ด้วยกัน และมีเด็กแปลกหน้ามาอยู่ในร่างนี่ด้วย!”

“เสียงของคุณอยู่ในกะโหลกของผม!” บาร์ธร้องลั่น เมื่อเสียงลินคอล์นดังขึ้น จนแทบจะเป็นคำราม “และคุณอยู่ในร่างของผม!”

“นี่คือร่างที่ฉันเป็นคนออกแบบ!!!” ลินคอล์นสวนกลับ “เอด้า เอาลูกตาเขาออกไป! ทำลายระบบสุดท้ายของเขาเสีย! นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่คุณต้องทำเพื่อกำจัดเขา!”

เอด้าลืมตาขึ้น มองบาร์ธด้วยดวงตาแดงก่ำ

“เอาเจ้าเด็กนี่ออกไป! ฆ่าเขา! ทำลายเขา!” ลินคอล์นสั่ง “ทำตามแผนเราเสีย! แล้วตามผมเข้ามาในร่างนี้!”

บาร์ธสั่นสะท้านอย่างไร้การควบคุม พลันความกลัวที่เขาไม่เคยประสบพบพานมาก่อน ก็ครอบงำไปทั่วจิตใจของเขา เมื่อสำนึกได้ว่าชีวิตอันแสนสั้นของเขาเหลือเพียงดวงตาเท่านั้น

“ผมเพิ่งถูกสร้าง --” เขากระซิบเสียงสั่นเทา “ผมเพิ่งรู้จักโลกนี้ได้ไม่นาน -- เอด้า -- ได้โปรด --”

“ลงมือเสีย เอด้า” ลินคอล์นสั่ง

“เขายังเป็นเด็กหนุ่มเท่านั้น” เอด้าส่ายหน้า กระซิบเสียงเครียด ยกมือขึ้นปิดหน้าตนเองแน่น “ฉันฆ่าเขาไม่ได้! ฉันไม่กล้า!”

“เขาเป็นหุ่น เขาไม่ใช่มนุษย์จริงๆ! และคุณทำให้เขาเหลือแค่ลูกตาไปแล้ว เอด้า!” ลินคอล์นคำรามลั่น “คุณทำได้ คุณฆ่าเขาได้! ควักลูกตาโง่ๆนี่ออกไปจากกะโหลกบาร์ธเสีย!”

“เอด้า อย่า!” บาร์ธร้องลั่น “ได้โปรด! ผมสัญญา ผมจะไม่ยุ่งกับพวกคุณอีก!” เขาละล่ำละลั่ก “ผมสัญญา ผมจะทำให้บริษัทที่สร้างผม ทุ่มเทกับการรักษามนุษย์ให้มากขึ้น! --”

“พวกเขาไม่มีวันดูแลมนุษย์ได้มากเท่ากับที่ดูแลพวกหุ่นยนต์แบบพวกแก!” ลินคอล์นตวาดลั่น “แกหลอกฉันไม่ได้หรอก ฉันคือหนึ่งในกลุ่มผู้สร้างแกนะ!”

“เอด้า -- ได้โปรด --”

“ฆ่าเขา! กำจัดเขาเสีย!”

“ฉันทำไม่ได้!” เอด้าร้องลั่น มองบาร์ธทั้งน้ำตา “ฉันทำไม่ได้!”

“คุณกำลังสูญเสียผมไป! คุณทำใจเห็นผมเป็นแค่เสียงในกะโหลกเหล็กนี่ได้จริงๆน่ะหรือ เอด้า! คุณจะเลือกเด็กหนุ่มคนนี้ ที่ไม่ใช่แม้แต่มนุษย์ที่แท้จริง แทนความรักของเราหรือ!”

ประโยคนั้นราวกับจะกระตุ้นให้เอด้าตัดสินใจในที่สุด เอด้าสูดลมหายใจเข้าลึก เดินไปคว้ามีดผ่าตัดมาจากมุมห้อง

“ไม่! ไม่! เอด้า!” บาร์ธร้องลั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “ฟังผม ฟังผมก่อน เอด้า! -- ไม่! ไม่นะ! --” เขาคำรามจนก้องกังวานไปทั่วทั้งห้อง ในตอนที่เห็นเอด้าเดินกลับมาอยู่เบื้องหน้าเขาพร้อมกับมีดคมกริบในมือ

“ฉันเสียใจ” เอด้าน้ำตาไหลอาบหน้า “ฉันเสียใจ บาร์ธ --” ก่อนที่จะกระชากเรือนผมของเขาเต็มแรง บีบบังคับให้เขาแหงนเงยใบหน้าขึ้น

บาร์ธจำได้ว่าเขาร้องออกมาดังลั่นไปทั่วทั้งห้องอันมืดสลัว คมมีดที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ กับดวงตาสีน้ำตาลคู่โตของเอด้ากลายเป็นภาพสุดท้ายที่เขาเห็น

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป -- ทุกอย่างมืดสนิท และเย็นเฉียบ -- ราวกับชั่วกัลปาวสาน