ผมทำงานประจำ มีครอบครัว มีลูก2ขวบ1คน แต่ไม่มีความสุขในการใช้ชีวิตในแต่วันละเลย รู้สึกสิ้นหวังด้อยค่าในตัวเอง เคยมีความคิดที่อยากจบชีวิตตัวเองในหลายๆครั้ง แต่พอนึกถึงลูกก็มีดึงสติกลับมาได้บ้าง ทำให้เลิกคิดไป บางครั้งอยู่ดีๆก็ร้องไห้มีน้ำตาออกมาเอง ทั้งที่ไม่ได้คิดอะไร เวลาทำงานก็มีความสุขครับ คิดถึงแต่ลูกอยากเลิกงานแล้วกลับไปหาลูก เล่นกับลูก แต่พอคิดถึงภาระต่างๆที่ต้องทำตอนกลับบ้านก็รู้สึกหดหู่กับชีวิตขึ้นมาทันที บางทีอยากอยู่เฉยๆเล่นกับลูกบ้างโดยที่ไม่ต้องทำงานบ้านต่างๆ ถ้าผมไม่ทำงานก็จะไม่มีคนอื่นทำเลย เช่น ขวดนม ถ้าผมไม่ล้าง ปล่อยไว้5วัน ก็จะไม่มีใครล้าง.. ผมเป็นคนที่ชอบคิดว่าคนอื่นจ้องจะคิดลบแต่กับผม ความจริงเขาอาจจะไม่คิดไรก็ได้ แค่คำพูดเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิดมากจนนอนไม่หลับ ผมเป็นแบบนี้มาปีกว่าๆแล้ว... ล่าสุดน้องแท้ๆขอเลื่อนจ่ายเงินที่ยืมไปก่อน ผมร้องไห้เพราะคิดว่า ทำไมเราไม่ดูแลน้องดีกว่านี้ ถ้ามีเงินเยอะๆคงดีกว่านี้ จะได้ให้น้องไปเลยไม่ต้องมายืมม ปกติคนอื่นคงจะตำหนิเรื่องแบบนี้ แต่ผมกับเอาแต่โทษตัวเอง ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับสมาชิกที่เข้ามาอ่านนะครับ