หนูอายุ 12 นะคะ เดือนหน้าก็13แล้ว หนูรู้สึกท้อมาก ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ หนูสงสัยมากว่าแม่รักหนูมั้ย ตอนหนูเกิดมาหนูอยู่กับพ่อแม่จนหนู3ขวบ พ่อแม่ก็เลิกกัน หนูเลยย้ายไปอยู่กับพ่อ และพี่ชาย 2 คน แต่พ่อของหนูเสียชีวิตตอนหนู 10 ขวบ หนูเลยต้องมาอยู่กับแม่ พี่ๆของหนูก็โตหมดแล้ว พวกเขามีงานทำ หาเงินเองได้แล้วค่ะ หนูมาอยู่กับแม่ 2 ปีกว่าแล้วค่ะ แต่ตลอดเวลาที่อยู่กับแม่ แม่บ่นตลอดว่าหนูเป็นภาระ หนูพยายามเพิ่มความสัมพันธ์กับแม่ให้ดีขึ้น ช่วยทำทุกอย่าง แบ่งเบาภาระแม่ทุกอย่าง หนูไม่เคยได้เล่นโทรศัพท์เกิน 5 ชั่วโมงเลย แต่แม่ก็ยังคงบ่นว่าหนูเป็นภาระของเขา เขาชอบบอกว่าหนูชอบมีปัญหา เมื่อตอนสอบเข้าม.1 แม่บอกให้หนูเข้าห้องวิทย์-คณิต จะได้มีความรู้เยอะๆ แต่พอเข้ามาค่าเทอม8,000กว่า แม่ก็กลับมาบอกหนูว่า หนูเข้าเรียนไม่ดูเงินในกระเป๋าเลย ทั้งที่แม่เป็นคนเลือกเส้นทางในชีวิตหนูทุกอย่าง เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา หนูปวดท้องมากเพราะไม่ค่อยได้กินข้าวเช้า (โรงเรียนหนูอยู่ในเมือง ส่วนหนูอยู่ในอำเภอเล็กๆ หนูเลยต้องตื่นเช้ามากเลยไม่ได้กินข้าว)  หนูปวดท้องมากจริงๆ ขยับไม่ได้เลย ส่วนตัวหนูเป็นโรคกระเพาะอยู่แล้วนะคะ หนูเลยไปบอกแม่ แต่แม่กลับบอกหนูว่าสมน้ำหน้า ปวดท้องให้ตายไปเลย หนูเสียใจมาก น้ำตาหนูไหลเลยค่ะ หนูเจ็บมากจริงๆ หนูปวดท้องจะตายอยู่แล้ว แต่ที่บ้านไม่มีแม้แต่ยาให้หนูกิน แม่ไม่สนใจหนูเลย หนูร้องไห้จนหลับไปเลย หนูรู้สึกแย่ที่สุดเลย แม่ไม่เคยพูดคำว่าเป็นอะไรมากมั้ยออกมาเลย ทุกครั้งที่หนูเดินไปคุยกับแม่ แม่ก็ชอบเดินหนี เงินไปโรงเรียนก็เป็นเงินที่พ่อเก็บไว้ให้ กับข้าวหนูก็ต้องทำเอง กลับบ้านหนูก็ต้องขึ้นรถกลับเอง เวลาครูให้น้ำอุปกรณ์อะไรไปโรงเรียน แม่ไม่เคยซื้อให้เลย หนูไม่รู้จะทำอะไรแล้ว หนูรู้สึกว่าหนูคงเป็นตัวถ่วงในชีวิตแม่จริงๆ หนูไม่ควรได้รับความรักจากแม่ขนาดนั้นเลยหรอ หนูอยากให้แม่มีชีวิตที่ดี ไม่อยากให้แม่มีภาระเลย หนูอยากตายมาก สำหรับผู้ใหญ่หนูไม่รู้ว่ามันไร้สาระรึเปล่า แต่สำหรับหนูที่เป็นคน sensitiveมากๆ หนูรู้สึกว่ามันหนักเกินไปจริงๆที่เด็กอายุ13จะรับไหว แค่แม่ตะคอกใส่หนูก็ร้องไห้แล้ว หนูคิดถึงพ่อ พ่อบอกตลอดว่าให้รักแม่เหมือนที่พ่อรัก รักแม่ให้มากกว่าพ่อ แต่ตอนนี้หนูรักพ่อที่สุด หนูอยากไปหาพ่อแล้ว พ่อไม่เคยบ่นหนูเลย พ่อมีแต่รอยยิ้มที่มอบให้หนูทุกเช้า  แต่หนูไม่คิดเลยว่าคนที่พ่อรักจะใจร้ายกับลูกของพ่อแบบนี้