กระทู้ อาจจะตัดพ้อหน่อยๆ แต่คือมันลบออกจากสมองเราไม่ได้จริงๆ
ในช่วง โควิด ที่ผ่านมา เรายื่นมือเข้าช่วย ทุกคนรอบข้าง
ที่ต้องการความช่วยเหลือ บ้านไหนติดโควิด ไม่ว่าจะเป็น
บ้านญาติๆ พี่น้อง คนรอบข้าง เพื่อนบ้าน คนในหมู่บ้าน ซื้อข้าวสาร
อาหารแห้ง ทำถุงยังชีพ ใครฝากซื้อของ นั้นนี้  ซื้อไปให้ ซื้อไปส่ง ไปฝาก
ใครอยากได้อะไร กินอะไร แค่โทรบอกเฟสบอก เอาไปส่งถึงบ้าน
เอาไปห้อยหน้าประตูแต่ละบ้าน ไม่เคยแม้แต่จะคิดเงินบ้านไหนๆ
หรือถ้าในหมู่บ้านปิดหมู่บ้าน ช่วยเงินบริจาค ซื้อข้าวของให้เยอะๆ
ช่วยบริจาคเงินเกี่ยวกับโควิดไปไม่น้อย แม้แต่เงินถูกหวยในแต่ละครั้ง
ถูกเท่าไหร่ ซื้อของบริจาคหมด แม้แต่แฟนเราก็ยังฝากเงินมาร่วมบริจาคด้วย
ในหลายต่อหลายครั้งทุกครั้งที่เราบริจาค ไม่เคยสนใจว่าเงิน จะมากจะน้อย
แต่พอตอนเรา แม่กับน้องเราติดโควิดอยู่ที่บ้าน ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้าน
สิ่งแรกที่เราทำคือ ส่งเงินกลับไปที่บ้าน ให้ซื้อข้าวของที่ต้องกินต้องใช้
ตอนนั้นเราไม่ได้ห่วงมาก คิดแค่ว่า ที่ผ่านมาเราช่วยคนไว้เยอะ อย่างน้อยๆ
ต้องมีใครที่ฝากฝั่งได้บ้าง มีแต่คนทักมาบอก ถ้าจะเอาอะไรบอกนะ
เราโทรหาน้อง มีสรุปคือไม่มีอะไรเลย  น้ำกินต้มเอา กับข้าวในตู้เย็นกินหมดแล้ว
ฝากใครซื้อของก็ไม่ได้ ไม่มีใครไปให้ ไม่กล้ามา เพราะ กลัวติดโควิด
เราเลยทักหาคนที่เคยช่วยเหลือไป 4-5 คน ว่าให้ช่วยซื้อของที่ตลาดหน่อย
สรุปคือไม่มีใครไป ไม่ว่าง ต้องทำงาน ถ้าจะให้ไปซื้อ ต้องจ้าง ค่ารายวันนะ
2ใน5คน ขอยืมเงินก่อน คนละ1000-2000 ในใจตอนนั้นคือโมโหมาก
ณ เวลานั่นรู้เลยว่า น้ำใจและน้ำเงิน ที่เสียไปทั้งหมดที่ผ่านมาไร้ประโยชน์สิ้นดี
แล้วคิดอยู่ในหัว วนไปวนมา ที่ผ่านมาทำแล้วได้อะไร
ช่วยเหลือคนไปเผื่ออะไร แม้แต่น้ำใจยังไม่ได้รับกลับมา....

โควิดในครั้งนี้ ไม่ขอขอบคุณใคร ขอขอบคุณตัวเอง
ที่มีเงินพอ ส่งเสียดูแลแม่และน้องไม่ให้ลำบากในการป่วยครั้งนี้
สุดท้ายแล้วการมีเงินชนะทุกสิ่งจริงๆ