ผมกลับบ้านเก่า ผ่านถนนเส้นเดิม ที่เคยผ่านทุกวัน

เสาไฟถนนหายไปบางต้น ป้ายบอกทางเข้าวัดแข็งแรงยังขาดกระเด็นกองที่ฟุตบาท แถมบ้านคนริมถนนยังมีรอยรถพุ่งเข้าไปชน

ช่วงตะวันตกดิน ได้ยินเสียงมอไซซิ่งริมถนน แล้วก็รถหวอ

ในใจคิดแล้วว่า ทำใจเถอะ ผับเปิด คนเมาย่อมมีอาการ รถคือเครื่องมือโชว์ออฟเดียวที่เขามี

แล้วอะไรก็เปลี่ยนไป เมื่อมอไซตำรวจจราจรขาวสวยมาจอดอุดตามซอย ตำรวจที่ไม่พกปืน แต่พกมือถือและวอ พยายามอั้นรถไม่ให้ออกซอย รถคันไหนอยู่เลนซ้าย พี่แกโบกเข้าซอยหมด ผมจำได้ว่า ถ้า vip  มา มันก็จะมีแบบนี้เสมอ และผมไม่เดือดร้อน เพราะผมมาเลนตรงข้าม ไม่มีการกั้นใดๆ

วันถัดมา ผมโดนตำรวจโบกเข้าไปจอดในซอย สองครั้งติด ครั้งนึงก็นานอยู่ แล้วก็ไม่มี vip ผ่านมาสักที ผมเลยได้ปล่อยสัญจรตามปกติ เอาจริงน่ะ ผมรู้สึกแย่เพราะอั้นแล้วไม่จบ แถม vip ไม่ผ่านทาง คนจอดอั้นในซอยเริ่มอ้าปากออกอาการ จนต้องปล่อยให้ไหลไป

แต่สองวันสองคืนมานี้ ถนนหน้า (อดีต) บ้านผม มันดูดี อย่างเมื่อคืนมีตำรวจมาจอดแถวจุดกลับรถ ซึ่งตรงนั้น เสาไฟโดนรถชนหักจนถนนมืดไปหมด แล้วเสียงรถซิ่ง รถหวอ ก็ไม่มีด้วย

ผมอยากให้มีแบบนี้ทุกวัน และสุ่มเวลาไปเรื่อย ถนนเส้นนี้จะได้ปลอดภัย

ผมเชื่อว่าคนแถวนี้ไม่กลัวปากกา ไม่กลัวตำรวจ น่าจะกลัวอย่างอื่น (ผมเคยเห็นกระบะกดปุ่มปล่อยควันใส่ด่านตำรวจมาแล้ว)