เราคบกับแฟนมาปีกว่าๆแล้ว ช่วงแรกที่อยู่ด้วยกกันรู้สึกดีมาก แต่หลังๆพอตัดสินใจเข้ามาอยู่ในบ้านเขา เขาก็เปลี่ยนไปจากเดิมเยอะมาก นึกอยากทำอะไรกับเราก็ทำบางทียิ้มๆดีๆ บางทีด่าๆตีๆ ไม่ค่อยสนใจแล้วแต่จะกินจะอยู่ยังไง ถึงเวลาตื่นก็ไปทำงานกลับมาก็เล่นโทรศัพท์นอน คุยบ้างไม่คุยบ้าง อะอันนี้ส่วนสภาพแวดล้อมบ้านแฟนกันบ้างคะ คือบ้านแฟนจะมียาย และพี่ชาย กับแฟนพี่ชาย กับเราละแฟน แม่เขาไม่ได้อยู่บ้านส่วนพ่อก็มาบ้างไม่มาบ้าง เราอยู่แต่ในห้องทั้งวันแทบจะไม่ได้กินข้าวเลยจนกว่าแฟนจะกลับจากทำงาน เพราะรู้สึกไม่กล้าจะไปทำอะไร ไม่อยากออกไป ไม่มีใครคุยด้วย เลยกลายเป็นอยู่แต่ในห้องใครจะกินจะอยู่อะไรข้างนอกก็คือเขาก็อยู่กันตามประสาเขาส่วนเราก็ทำได้แค่นอนฆ่าเวลาไปหิวมากๆก็กินนม ทั้งวันอะ จนตอนไหนอยากเข้าห้องน้ำมากๆค่อยจะออกจากห้องไปเข้าห้องน้ำ เรารู้สึกว่ามันไม่น่าอยู่อะ บรรยากาศชวนจิตตกมาก แล้วเราก็ว่าจิตไปแล้วแหละ เห้อมาอยู่บ้านเขาไม่รู้จักใครไม่มีเพื่อนมีแต่เขา เขาก็ดูเฉยๆกะเรามาก แล้วแต่เราจะยังไง อยากกลับบ้านก็ไม่กล้าเดินออกไป ไม่กล้าจะหิ้วกระเป๋าออกไปรู้สึกแบบเห้อออ...   เราเลยตัดสินใจจะกลับบ้านตอนตีสี่ เพราะไม่อยากให้ใครเห็น บ้านเรากับแฟนห่างกัน60กว่าโล ได้แต่กลั้นใจ กัดฟันกลับบ้าน กลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง ห่างๆกับแฟนสักพัก อยู่ที่ๆสบายใจ ดีกว่าเนาะทุกคนอย่างน้อยก็มีแม่ที่จะคอยถามว่ากินข้าวหรือยัง