สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ตั้งใจเอาไว้ บันทึกเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตที่เกิดขึ้นและผ่านเข้ามา ไม่ได้มีจุดประสงค์ต่างๆให้ผู้คนเข้าใจแต่อย่างใด
กว่า 7 ปีแล้วที่ฉันไปพบหมอ ซึ่งไม่รวมอาการก่อนหน้านั้นที่เกิดขึ้นแต่ไม่รู้ตัว 
ใช่แล้ว หมอบอกชั้นเป็นโรคเครียด ยังไม่ถึงระดับโรคซึมเศร้า หมอบอกโชคดีที่มาหาหมอก่อน ...นั้นคงเป็นเรื่องที่ดีใช่มั้ยละ 
หมอให้ยา ชื่อน่ารักมาก "ยาคลายกังวล" เพื่อช่วยประคองอารมณ์เบื้อต้นให้กับฉัน
 
.หลักจากเราประเมินอาการและหาหมออยู่เป็นระยะ อาการของฉันไม่นิ่งและคงที่เลย ทำให้ต้องปรับยาทุกครั้งที่พบหมอ บางทีก็พบถี่ขึ้นจาก 1 เดือน เป็น 2 อาทิตย์  ปรับยากอยู่นานและการพบหมอที่ถี่ขึ้น ทำให้หมอประเมินว่าฉันเป็น " โรคซึมเศร้า" เต็มตัว แต่ไม่ใช่แค่นั้น หมอยังคงต้องปรับยาของฉันไปเรื่อยๆ ไม่ต่างจากตอนแรก ช่วงหลังฉันใช้เวลาคุยกับหมอมากขึ้น ร้องไห้หนักขึ้นทุกครั้งที่พบหมอ หลังจากนั้นไม่นาน หมอสรุปโรคใหม่ให้ฉัน คุณเป็นโรค "ไบโพล่า" อ่า...ทำไมความรุนแรงของโรคยิ่งมากขึ้นทั้งๆ ที่ฉันก็รักษาตัวมาตลอด ประโยคนี้ยังคงดังขึ้นในหัวฉันเสมอ พวกกับคำว่า คุณสามารถหายได้นะ คุณแค่ป่วย กินยาแล้วก็จะหาย นี้คือคำปลอบประโลมที่ได้จากคุณหมอ 
 
.และที่เป็นปัญหาของฉันในตอนนี้คือเรื่องของความทรงจำ ความทรงจำระยะสั้นของฉันหายไปอย่างรวดเร็ว สมาธิของฉันลดน้อยลง ฉันไม่สามารถอยู่กับตัวเองได้นานๆ สิ่งที่ฉันชอบที่สุดคือการนอน มันทำให้ฉันไม่ต้องรับรู้เหตุการณ์ต่างๆรอบตัวไม่ว่าจะดีหรือร้าย การนอนคือทางออกที่ดีที่สุด แต่ใช่ว่าจะทำใช่ว่าตนเราจะทำได้ตลอด ฉันเหนื่อยทุกครั้งที่ลุกขึ้น ร้องไห้ทุกครั้งที่ต้องออกไปทำงาน กลับมาก็พร้อใละทิ้งตัวลงนอนได้ทันที ทั้งนี้การนอนก็เป็นเพราะยาของหมอที่คอยช่วย
 
.มีช่วงนึงที่คนที่บ้างสังเหตุอาการเหล่านี้แล้วพบว่าฉันจำเป็นต้องไปหาหมอด่วนจะ ด่วนที่แปลว่าให้หยุดงานพรุ่งนี้แล้วไปหาหมอเลยทันทีไม่ต้องรอครั้งต่อไปที่หมอนัด ฉันจำได้ลางๆว่าตัวเองร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ออก จนจะตายให้ได้ตรงนั้น ทุบอกทำร้ายตัวเอง สิ่งที่จำได้คือหมอถามว่า "สัญญาได้มั้ย ถ้าหมอให้กลับบ้านต้องออกห่างจากของมีคมนะ" หรือ "หนูจะแอดมิดที่นี้" ฉันกำลังร้องไห้ด้วยตกใจกับคำถามด้วย ฉันบอกหมอ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันยังไหว "หมอขอตัวซักครู่นะ" หลังคำพูดหมอ มีพยาบาล 2 คนเข้ามาในห้อง จำได้ถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลย ฉันเลยบอกจะขอออกจากห้อง ฉันอยากพบแม่ พอออกมาฉันเจอแค่กระเป๋าของนาง ใช่คุณหมอเรียกแม่ฉันเข้าไปพบเรื่องอาการ ฉันมองแม่ แม่ออกมากอดฉัน ฉันไม่เข้าใจ เข้าให้ฉันนั่งรอ แม่ไปคุณกับพยายาบและหมอ ยามเดินมาใกล้ฉันด้วยทาทีพร้อมปะทะ ฉันโกรธ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ แม่เดินมา ฉันอยากกลับบ้าน แม่พูดว่าแม่อยากให้หนู "แอดมิด" ทำไมๆๆๆ ฉันไม่ได้ป่วยขนาดนั้น ทำไมต้องนอนโรงพยาบาล ฉันอยู่บ้านได้ ทำไมกัน 
 
.ฉันเกือบได้นอนโรงพยาบายศร๊ธัญญา และฉันขอร้องว่าให้นอนโรงพยายาบที่รักษาได้มั้ย 
 
.ฉันต้องแอดมิดด่วน
 
 
## ไหวมาเขียนต่อนะคะ