ตั้งแต่ตอนเด็กเรารู้สึกว่าเราไม่อยากกลับบ้านเลยเพราะเรารู้สึกว่าพ่อเราไม่รักเราเท่าพี่สาวเมื่อตอนเด็กเราจ่ะโดนพ่อเราตีด้วยวิธีพิศดาร​ต่างๆทั้งไม้เเขวนไม้กวาดหรือที่เป็นปมในใจเราคือตีเราต่อหน้าญาติคนเยอะๆ


เรามีปัญหาอะไรกับพี่สาวพ่อมักจ่ะมองเราผิดเป็นคนแรกและไม่เคยคิดที่จ่ะฟังเหตุผลเราเลย


กลับมาจากโรงเรียนเราก็เจอแต่คำพูดที่ท็อคสิคของแม่บ่อยๆมันทำให้เรารู้สึกว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่และพี่สาวที่เล่นแต่กับยาเสพติดมีปัญหาชีวิตอะไรเราปรึกษาใครไม่ได้


เรารู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลามันทำให้เรากดดันทั้งเรื่องเรียนเรา


เราไม่อยากเรียนมัธยมแต่แม่เราบังคับให้เรียนเรารู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเลยแต่เราอยากระบายให้ระบายให้คนอื่นฟังแต่ก็กลัวเขารำคาญ​ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราอยากออกไปจากที่นี่เราคิดว่าการทีาเราได้จากโลกนี้ไปแล้วมันจ่ะทำให้ครอบครัวน่าอยู่ยิ่งขึ้น