คหสต. ล้วน ๆ

ถ้าพูดถึงเพลงนะ...

ก็ต้องบอกว่ามันเป็นเพลงญี่ปุ่น เนื้อหาก็เขียนมาให้เข้ากับวิธีคิดของคนญี่ปุ่น
ดนตรีก็เป็นแบบซาวน์แบบที่คนญี่ปุ่นฟังได้ วัฒนธรรมไอดอลก็ก่อตัวขึ้นจากความกดดันของสังคมญี่ปุ่นที่ไทยไม่มี

มันไม่มีปัจจัยอะไรให้แมสที่ไทยได้อยู่แล้วในแง่ของผลงาน สิ่งที่เหมือนกันและขายได้คือโมเดลความผูกพันระหว่างแฟนคลับต่อไอดอลมากกว่า

แฟน ๆ อย่าคาดหวังเกินไป ความจริงก็คือไม่ใช่มันแค่ไม่แมสที่ไทย แต่เพลงของ 48 มันไม่แมสที่ไหนเลยนอกจากญี่ปุ่นหรือเปล่า?

มันก็เหมือนคนฟังเพลงแนวอื่นนะครับ เวลาเราฟังเพลง Jazz ฟัง Death Metal ฟัง Post-Rock เจ๋ง ๆ เรารู้ว่าผลงานมันดีโคตรมีคุณภาพ
แต่ก็ต้องทำใจว่าผู้รับสาส์นส่วนใหญ่หรือตลาดแมสในบ้านเรา โตมาไม่เหมือนเรา ประสบการณ์ชีวิตต่างกับเรา เขาไม่มีทางเข้าใจในสิ่งที่เราชอบ
เช่นเดียวกันเวลาเราไปฟัง ลูกทุ่ง ลูกกรุง หมอลำอะไรแบบนี้เราก็อาจไม่เก็ตได้เหมือนกัน มันเป็นของธรรมดาของผลิตภัณฑ์ที่อยู่ไม่ถูกที่

ต่างกับ K-pop คือเกาหลีเขาทำดนตรีโดยใช้ตะวันตกเป็นแม่แบบ ผสานกับความเป็นเกาหลี โอกาสที่จะขายได้มันสูงกว่ามากๆ
ตีตลาดได้ทั้งเอเซียและตะวันตก ในขณะที่ญี่ปุ่นอนุรักษ์นิยมจนเกาหลีใต้แซงหน้าไปละในหลายๆ ด้าน ทั้งๆ ที่คนญี่ปุ่นศักยภาพสูงมากๆ

ถ้าพูดถึงการแสดงเช่น หนังหรือซีรี่ส์...
อันนี้ง่าย ๆ คือคนเขานอกไม่รู้จักเมมเบอร์ครับ ไม่มีเหตุผลให้ไปดูน้อง ๆ แสดงในราคาและเวลาที่เท่ากับดาราดังแสดง ไหนจะต้องแข่งกับของนอก
ถ้าคุณภาพหนังดีไม่พอ แนะนำปากต่อปากไม่ได้ คือจบตรงนั้นเลย

ถึงมันจะดูมีปัญหาบ้าง แต่ข่าวดีคือ 48TH ไม่ได้หากินกับตลาดแมสอยู่แล้ว ลองไปสำรวจดูก็ได้ว่ามี GG BB ไทยล้มตายไปมากแค่ไหน
แล้วจะพบว่าวงที่มีสมาชิกเกือบร้อยแล้วอยู่รอดมาได้ในช่วงโควิดด้วยรายได้หลายร้อยล้านนี่มันสุดยอดมาก ๆ แล้ว