เล่าคร่าวๆก่อนนะคะคือว่า เริ่มเรื่องเรากับแม่ไม่เคยบาดหมางกันอยู่แล้ว มีอะไรก็คุยกันปกติธรรมดา แต่มีเหตุการ์ณที่ทำให้เราสองคนทะเลาะ และครอบครัวแบ่งแยกเป็นสองฝ่าย
[ยาวหน่อยนะคะ ถ้าอ่านจบจะขอบคุณมากๆค่ะ 🥺🙏🏻 ย่อสุดความสามารถแล้วจริงๆรายละเอียดมันมีเยอะมากกว่านี้]
อธิบายก่อนนะคะ บ้านเราตอนนี้พ่อเสียแล้ว มีแม่ พี่ชาย 2 คน เราน้องสาวคนเดียว ที่บ้านจะมีพี่สะไภ้ที่เป็นแฟนพี่ชาย 2 คนอยู่ด้วยค่ะ
ตัวต้นเหตุนะคะคือพี่ชายคนโต เป็นคนที่เอาแต่ใจมากๆ เพราะโดนประคบประหงมจาก พ่อ แม่ และย่า เนื่องจากที่ครอบครัวเป็นคนจีนเลยรักลูกชายคนโตมาก ทำให้เขาเป็นคนที่ความคิดเป็นเด็กไม่เป็นผู้ใหญ่ มีอะไรก็พึ่งพาคนอื่นเสมอ และไม่เคยคิดจะทำอะไรด้วยตัวเอง โดยเฉพาะงานทุกวันนี้ทำอะไรยังไม่เป็น ไม่มีความรับผิดชอบ (ย่าเป็นเจ้าของบริษัทค่ะเลยทำให้พี่ชายคนโตยิ่งได้ใจ)
เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้นะคะ พี่ชายคนโตเรา ไปมีผู้หญิงนอกบ้าน จ่ายเงินให้เขาต่างๆนาๆ และไม่เคยปฏิบัติดีกับพี่สะไภ้เลย ใช้พี่สะไภ้เยี่ยงทาส ด่าต่อว่าดูถูกเขาสารพัดและยังตบตีทำร้ายจนมีรอยช้ำด้วย เราเองจะสนิทกับพี่สะไภ้มาก เห็นเป็นพี่สาวคนนึงเลยทำให้ไม่เคยซัพพอร์ทความสัมพันธ์นี้เลย วันนึงพี่สะไภ้เขาหนีออกมาจากบ้านเพราะเขาโดนพี่ชายขู่ด้วยมีดว่าจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกันเพราะพี่สาวเราจะขอเลิก พอเรารับรู้เราก็พยายามช่วยเขาเท่าที่ทำได้ แต่เชื่อไหมคะระหว่างที่พี่สะไภ้หนีออกมา พี่ชายเราก็ยังไปเที่ยวและไปหาผู้หญิงคนนั้นอยู่เหมือนเดิม (มีหลักฐาน) และที่เลวร้ายๆมากๆคือจ้างนักสืบมาตามพี่สะไภ้ พยายามจับสัญญาณโทรศัพท์ว่าอยู่ที่ไหน ทำให้เขาต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆในประเทศไทย ยังไม่หมดนะคะ มีการไปคุกคามโรงแรมสุนัขที่พี่สะไภ้เอาสุนัขไปฝาก และยังคุกคามเพื่อนของพี่สะไภ้และคนใกล้ตัวอีกมากมาย ทำให้เขาหมดความอดทนและต้องหนีไปอยู่ออสเตรเลียกับพ่อแม่เขา (พี่สะไภ้เป็นลูกครึ่ง) แล้วพอพี่ชายเรารู้เรื่อง ก็นั่งเครื่องบินตามเขาไปแล้วไปพยายามตามหาตัวเขาอีก มาถึงตรงนี้อาจจะสงสัยว่าทำไมถึงไม่ให้ตำรวจจับไปเลย คือพี่สะไภ้เราเกรงใจครอบครัวเรามากๆค่ะเพราะเขาอยู่กับบ้านเรามาเกือบ 10 ปีทำให้เขาเห็นใจบ้านเราและอีกอย่างเรากับพี่ชายคนกลางพยายามช่วยเขาตลอดโดยบอกเขาว่าพี่ชายคนโตพยายามทำอะไรบ้าง อยู่บ้านไหมหรืออกไปตามหา ทำให้เขาหนีออกมาจากประเทศไทยได้อย่างปลอดภัยค่ะ
ทีนี้กลับมาที่หัวข้อกระทู้ ที่แม่เอาเราไปพูดเสียๆหายๆให้กับคนนอกฟังทำ คือ แม่เราเข้าข้างพี่ชายคนโตค่ะ สนับสนุนให้เขาไปตามพี่สะไภ้ เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครดีเท่าพี่สะไภ้คนนี้และไม่มีใครทนลูกเขาได้เท่าคนนี้แล้ว โดยที่ไม่คำนึงถึงเลยว่า ลูกตัวเองทำผิดแค่ไหน เขาเอาแต่ห่วงว่าพี่ชายคนโตกินไม่ได้นอนไม่หลับ (ทั้งที่ยังเห็นออกไปเที่ยวกลางคืนกับผู้หญิงอื่นอยู่เลย) และถามพี่สะไภ้ว่าทำไมไม่ยอมมาเจอหน้าลูกคนโต เขาแค่ขู่ไม่ได้จะทำจริงสักหน่อย
โดยช่วงแรกเราพยายามบอกแม่ว่าพี่เราทำผิดนะคนทำผิดเราก็ไม่ควรจะช่วยเขาควรจะสำนึกด้วยตัวเอง พี่สะไภ้เองมีหลักฐานมากมายให้เขาดูและฟังว่าพี่ชายคนโตมีปัญหาด้านอารมณ์และสมองมาก แต่เขาเชื่อที่จะหลับหูหลับตาและคิดว่าลูกฉันเป็นคนดี ทำให้เราต้องมีปากเสียงกับแม่เพราะแม่ปิดกั้นคำอธิบายเราทั้งหมด เราพยายามบอกให้เขาดึงพี่คนโตกลับมาไทย ให้ยอมรับซะว่าพี่สะไภ้เขาไม่กลับมาแล้ว ให้รู้บ้างว่าชีวิตนี้ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ แต่แม่ก็ยังจะดันทุรันไม่ฟังและหาว่าเราไม่รักครอบครัว หาว่าเราทิ้งพี่ชายตัวเอง แล้วไม่ใช่แค่เราที่โดน แต่พี่ชายคนกลางเราก็โดนเองด้วย โดยตอนนี้แม่เราเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ญาติรวมทั้งย่าว่าเราและพี่คนกลางไม่รักครอบครัว ทำตัวแย่อย่างนู้นอย่างนี้ จนญาติๆมองเราไม่ดีไปเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ด่าพี่ชายคนโตสารพัดอย่างเพราะเขาไม่รับผิดชอบการงานแล้วไปตามพี่สะไภ้ที่ต่างประเทศ แต่กลับมาว่าเราและพี่คนกลางว่าไม่ช่วยพี่ หาว่าเราเป็นคนไม่รักครอบครัว
มันทำให้เรากับพี่ชายคนกลางน้อยใจมากๆว่า คนที่ได้ชื่อว่าแม่กลับเอาลูกไปเผาเสียๆหายๆแบบนี้หรอ ทั้งที่ไม่มีความจริงสักอย่าง รักพี่ชายคนโตผิดๆแล้วเอาเราไปโทษว่าเราทำให้พี่ชายคนโตและพี่สะไภ้แยกทางกัน คือมันเสียใจมากค่ะ แล้วทำให้เราอยากตัดตัวเองจากครอบครัวนี้มากๆ แต่เอาจริงๆก็ตัดสินใจไปแล้วค่ะว่าไม่อยากยุ่งอะไรอีกแล้ว เพราะที่ผ่านมา ทั้งที่เราเคยเตือนพี่คนโตแล้วว่าอย่าทำตัวแบบนี้ไม่วั้นมันจะสายไป ก็ได้คำต่อว่าด่าทอกลับมา พอให้แม่เราไม่ต้องยุ่งเรื่องพี่ชายคนโตเพราะตัวเองก็แก่แล้วเดี๋ยวจะเครียด ก็กลับไปคำต่อว่าว่าทรยศพี่ตัวเอง
เหนื่อยมากจริงๆตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ เป็นเดือนแล้วที่ต้องมานั่งเครียด เราเลยปล่อยวางและตัดทิ้งแล้วค่ะ ทั้งนี้อยากจะเห็นความเห็นของทุกคนว่าที่เราทำคือถูกแล้วใช่ไหมที่ไม่ได้ช่วยพี่ชายคนโต คนผิดก็คือผิดใช่ไหมคะ และเรื่องแม่ตอนนี้เราไม่คุยกับเขาเลย เพราะพูดด้วยเหตุผลยังไงก็โดนด่ากลับมาว่าไม่รักครอบครัวอยู่ดี เลยก่ะว่าจะปล่อยเทแล้วค่ะ ซัพพอร์ตแม่ตรงที่ทำได้พอ แต่จะไม่ขอไปคุยและปรึกษาเหมือนก่อนอีกแล้ว เพราะเราหมดความเคารพแกไปเลย เพราะที่ผ่านมาคือเอาเราไปพูดแย่มากๆ คือมันเลวร้ายมากๆแล้วกระทบให้ญาติผู้ใหญ่มองเราไม่ดีอีก น้อยใจจริงๆค่ะ รู้สึกเหมือนแม่ไม่รักเราแล้ว เทียบกับพี่ชายคนโต เราคงเป็นแค่เศษเส้นผมของความรักเขาที่มีให้กับคนโตอ่ะค่ะ
ถึงตรงนี้ได้ระบายออกมาหน่อยก็รู้สึกดีขึ้นนะคะ ขอบคุณทุกคนที่อดทนอ่านมาถึงตรงนี้จริงๆค่ะ 🙏🏻
มีแม่ที่ชอบด่าว่าตำหนิให้คนอื่นฟังอยู่ตลอด ควรทนต่อไปไหม
[ยาวหน่อยนะคะ ถ้าอ่านจบจะขอบคุณมากๆค่ะ 🥺🙏🏻 ย่อสุดความสามารถแล้วจริงๆรายละเอียดมันมีเยอะมากกว่านี้]
อธิบายก่อนนะคะ บ้านเราตอนนี้พ่อเสียแล้ว มีแม่ พี่ชาย 2 คน เราน้องสาวคนเดียว ที่บ้านจะมีพี่สะไภ้ที่เป็นแฟนพี่ชาย 2 คนอยู่ด้วยค่ะ
ตัวต้นเหตุนะคะคือพี่ชายคนโต เป็นคนที่เอาแต่ใจมากๆ เพราะโดนประคบประหงมจาก พ่อ แม่ และย่า เนื่องจากที่ครอบครัวเป็นคนจีนเลยรักลูกชายคนโตมาก ทำให้เขาเป็นคนที่ความคิดเป็นเด็กไม่เป็นผู้ใหญ่ มีอะไรก็พึ่งพาคนอื่นเสมอ และไม่เคยคิดจะทำอะไรด้วยตัวเอง โดยเฉพาะงานทุกวันนี้ทำอะไรยังไม่เป็น ไม่มีความรับผิดชอบ (ย่าเป็นเจ้าของบริษัทค่ะเลยทำให้พี่ชายคนโตยิ่งได้ใจ)
เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้นะคะ พี่ชายคนโตเรา ไปมีผู้หญิงนอกบ้าน จ่ายเงินให้เขาต่างๆนาๆ และไม่เคยปฏิบัติดีกับพี่สะไภ้เลย ใช้พี่สะไภ้เยี่ยงทาส ด่าต่อว่าดูถูกเขาสารพัดและยังตบตีทำร้ายจนมีรอยช้ำด้วย เราเองจะสนิทกับพี่สะไภ้มาก เห็นเป็นพี่สาวคนนึงเลยทำให้ไม่เคยซัพพอร์ทความสัมพันธ์นี้เลย วันนึงพี่สะไภ้เขาหนีออกมาจากบ้านเพราะเขาโดนพี่ชายขู่ด้วยมีดว่าจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกันเพราะพี่สาวเราจะขอเลิก พอเรารับรู้เราก็พยายามช่วยเขาเท่าที่ทำได้ แต่เชื่อไหมคะระหว่างที่พี่สะไภ้หนีออกมา พี่ชายเราก็ยังไปเที่ยวและไปหาผู้หญิงคนนั้นอยู่เหมือนเดิม (มีหลักฐาน) และที่เลวร้ายๆมากๆคือจ้างนักสืบมาตามพี่สะไภ้ พยายามจับสัญญาณโทรศัพท์ว่าอยู่ที่ไหน ทำให้เขาต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆในประเทศไทย ยังไม่หมดนะคะ มีการไปคุกคามโรงแรมสุนัขที่พี่สะไภ้เอาสุนัขไปฝาก และยังคุกคามเพื่อนของพี่สะไภ้และคนใกล้ตัวอีกมากมาย ทำให้เขาหมดความอดทนและต้องหนีไปอยู่ออสเตรเลียกับพ่อแม่เขา (พี่สะไภ้เป็นลูกครึ่ง) แล้วพอพี่ชายเรารู้เรื่อง ก็นั่งเครื่องบินตามเขาไปแล้วไปพยายามตามหาตัวเขาอีก มาถึงตรงนี้อาจจะสงสัยว่าทำไมถึงไม่ให้ตำรวจจับไปเลย คือพี่สะไภ้เราเกรงใจครอบครัวเรามากๆค่ะเพราะเขาอยู่กับบ้านเรามาเกือบ 10 ปีทำให้เขาเห็นใจบ้านเราและอีกอย่างเรากับพี่ชายคนกลางพยายามช่วยเขาตลอดโดยบอกเขาว่าพี่ชายคนโตพยายามทำอะไรบ้าง อยู่บ้านไหมหรืออกไปตามหา ทำให้เขาหนีออกมาจากประเทศไทยได้อย่างปลอดภัยค่ะ
ทีนี้กลับมาที่หัวข้อกระทู้ ที่แม่เอาเราไปพูดเสียๆหายๆให้กับคนนอกฟังทำ คือ แม่เราเข้าข้างพี่ชายคนโตค่ะ สนับสนุนให้เขาไปตามพี่สะไภ้ เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครดีเท่าพี่สะไภ้คนนี้และไม่มีใครทนลูกเขาได้เท่าคนนี้แล้ว โดยที่ไม่คำนึงถึงเลยว่า ลูกตัวเองทำผิดแค่ไหน เขาเอาแต่ห่วงว่าพี่ชายคนโตกินไม่ได้นอนไม่หลับ (ทั้งที่ยังเห็นออกไปเที่ยวกลางคืนกับผู้หญิงอื่นอยู่เลย) และถามพี่สะไภ้ว่าทำไมไม่ยอมมาเจอหน้าลูกคนโต เขาแค่ขู่ไม่ได้จะทำจริงสักหน่อย
โดยช่วงแรกเราพยายามบอกแม่ว่าพี่เราทำผิดนะคนทำผิดเราก็ไม่ควรจะช่วยเขาควรจะสำนึกด้วยตัวเอง พี่สะไภ้เองมีหลักฐานมากมายให้เขาดูและฟังว่าพี่ชายคนโตมีปัญหาด้านอารมณ์และสมองมาก แต่เขาเชื่อที่จะหลับหูหลับตาและคิดว่าลูกฉันเป็นคนดี ทำให้เราต้องมีปากเสียงกับแม่เพราะแม่ปิดกั้นคำอธิบายเราทั้งหมด เราพยายามบอกให้เขาดึงพี่คนโตกลับมาไทย ให้ยอมรับซะว่าพี่สะไภ้เขาไม่กลับมาแล้ว ให้รู้บ้างว่าชีวิตนี้ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ แต่แม่ก็ยังจะดันทุรันไม่ฟังและหาว่าเราไม่รักครอบครัว หาว่าเราทิ้งพี่ชายตัวเอง แล้วไม่ใช่แค่เราที่โดน แต่พี่ชายคนกลางเราก็โดนเองด้วย โดยตอนนี้แม่เราเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ญาติรวมทั้งย่าว่าเราและพี่คนกลางไม่รักครอบครัว ทำตัวแย่อย่างนู้นอย่างนี้ จนญาติๆมองเราไม่ดีไปเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ด่าพี่ชายคนโตสารพัดอย่างเพราะเขาไม่รับผิดชอบการงานแล้วไปตามพี่สะไภ้ที่ต่างประเทศ แต่กลับมาว่าเราและพี่คนกลางว่าไม่ช่วยพี่ หาว่าเราเป็นคนไม่รักครอบครัว
มันทำให้เรากับพี่ชายคนกลางน้อยใจมากๆว่า คนที่ได้ชื่อว่าแม่กลับเอาลูกไปเผาเสียๆหายๆแบบนี้หรอ ทั้งที่ไม่มีความจริงสักอย่าง รักพี่ชายคนโตผิดๆแล้วเอาเราไปโทษว่าเราทำให้พี่ชายคนโตและพี่สะไภ้แยกทางกัน คือมันเสียใจมากค่ะ แล้วทำให้เราอยากตัดตัวเองจากครอบครัวนี้มากๆ แต่เอาจริงๆก็ตัดสินใจไปแล้วค่ะว่าไม่อยากยุ่งอะไรอีกแล้ว เพราะที่ผ่านมา ทั้งที่เราเคยเตือนพี่คนโตแล้วว่าอย่าทำตัวแบบนี้ไม่วั้นมันจะสายไป ก็ได้คำต่อว่าด่าทอกลับมา พอให้แม่เราไม่ต้องยุ่งเรื่องพี่ชายคนโตเพราะตัวเองก็แก่แล้วเดี๋ยวจะเครียด ก็กลับไปคำต่อว่าว่าทรยศพี่ตัวเอง
เหนื่อยมากจริงๆตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ เป็นเดือนแล้วที่ต้องมานั่งเครียด เราเลยปล่อยวางและตัดทิ้งแล้วค่ะ ทั้งนี้อยากจะเห็นความเห็นของทุกคนว่าที่เราทำคือถูกแล้วใช่ไหมที่ไม่ได้ช่วยพี่ชายคนโต คนผิดก็คือผิดใช่ไหมคะ และเรื่องแม่ตอนนี้เราไม่คุยกับเขาเลย เพราะพูดด้วยเหตุผลยังไงก็โดนด่ากลับมาว่าไม่รักครอบครัวอยู่ดี เลยก่ะว่าจะปล่อยเทแล้วค่ะ ซัพพอร์ตแม่ตรงที่ทำได้พอ แต่จะไม่ขอไปคุยและปรึกษาเหมือนก่อนอีกแล้ว เพราะเราหมดความเคารพแกไปเลย เพราะที่ผ่านมาคือเอาเราไปพูดแย่มากๆ คือมันเลวร้ายมากๆแล้วกระทบให้ญาติผู้ใหญ่มองเราไม่ดีอีก น้อยใจจริงๆค่ะ รู้สึกเหมือนแม่ไม่รักเราแล้ว เทียบกับพี่ชายคนโต เราคงเป็นแค่เศษเส้นผมของความรักเขาที่มีให้กับคนโตอ่ะค่ะ
ถึงตรงนี้ได้ระบายออกมาหน่อยก็รู้สึกดีขึ้นนะคะ ขอบคุณทุกคนที่อดทนอ่านมาถึงตรงนี้จริงๆค่ะ 🙏🏻