คือเราไม่ใช่อยากฆ่าตัวตายอะไรแบบนั้นนะคะ  เราแค่เหนื่อยการใช้ชีวิตค่ะ  เราอายุ18ปี ตอนนี้เรียนสายอาชีพ อยู่ ปวส. แล้วค่ะ ซึ่งไม่ได้เต็มใจมาเรียนสายอาชีพ เพราะไม่อยากทำงานอะไรแนวนี้อยู่แล้ว แต่แม่บังคับเรียนค่ะ และเป็นที่เราไม่อยากเรียนที่สุด แม่บอกถ้าไม่เรียนตามที่แม่บอกก็จะไม่ส่งเรียน เราก็ทนเรียนมาจนตอนนี้มันไม่ไหวค่ะ เรียนสอบคะแนนน้อยมาก อ่านเท่าไหร่ก็จำไม่ได้ เริ่มเครียด เราอยากจะกู้กยศไปเรียนสายที่เราอยากเรียนเพราะแม่จะไม่ส่งเรียนต่อถ้าไปเรียนสายอื่น แต่ไม่มีใครให้กู้เลยค่ะ เพราะในเอกสารต้องมียินยอมจากผู้ปกครอง เราก็เข้าใจว่าทางบ้านค่อนข้างไม่ได้มีเงินมาก เราจึงทำงานพิเศษไปด้วยเลิกเรียน4-5โมงเย็นแล้วก็ไปทำงานต่อ ใช้ชีวิตแบบนี้เรื่อยๆ จนออกจากงานค่ะ เพราะมีปัญหาหลายอย่างๆเข้ามาตลอดเช่นเพื่อน เวลาทำงานกลุ่มเราต้องไปทำงานแต่เราพยายามเท่าที่จะช่วยได้ แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยพอใจเพราะเราทำน้อยกว่า เลยมีปัญหากัน หรือบางทีเพื่อนก็โยนงานมาให้ค่ะจนบางครั้งก็นอนน้อยมากบางทีก็ไม่ได้นอนเลย แล้วเริ่มเรียนไม่ไหว เราเป็นลูกคนเดียวจะปรึกษาใครก็ไม่ได้ค่ะ ครอบครัวก็อยู่ข้างแม่กันหมด บอกสายที่จะไปเรียนเนี่ยมันทำอะไรได้จบมาก็ไม่มีงานทำ สายที่เราจะไปเรียนเป็นเกี่ยวกับวาดรูปออกแบบและอนิเมชั่นค่ะ  ซึ่งในความคิดของเรานะคะ มันไม่ใช่ทุกคนนี่คะ ที่เรียนมาจะไม่มีงานทำ ชีวิตนี้เป็นของเราขอเลือกไม่ได้หรอ อย่างน้อยก็ได้เลือกทางชีวิตด้วยตัวเอง แต่แม่ของเราคิดว่าไร้สาระ และบังคับเรียนสิ่งที่เขาอยากให้เรียนอย่างเดียวเลยค่ะ ซึ่งตอนนี้เริ่มไม่ไหวแล้วค่ะ เริ่มเรียนคะแนนแย่สอบไม่ได้ สังคมกับเพื่อนเหมือนแค่เพื่อนใช้ประโยชน์จากเราเฉยๆค่ะ พอปกติก็จะมีแซะ รึบางทีเราลืมงาน เลยถามว่าพรุ่งนี้มีอะไรส่งก็จะรุมด่าเลยค่ะ งานกลุ่มก็ชอบพูดว่าช่วยทำให้หน่อย ถ้าแค่นี้ทำให้ไม่ได้เดี๋ยวจะทำเอง เราเหนื่อยไม่อยากไปเรียนแล้วค่ะ รู้สึกว่าการใช้ชีวิตมันเหนื่อยมากค่ะ ถ้าถามว่าสนิทกับครอบครัวแค่ไหน ไม่เลยค่ะ เราเหมือนใช้ชีวิตตัวคนเดียว แม่มักพูดเสมอว่า ของอะไรใช้เองก็ซื้อเอง เช่น โทรศัพท์ อุปกรณ์การเรียน ชุดนักศึกษาและหลายๆอย่าง ซึ่งเราใช้เงินที่ต้องซื้อข้าวซื้อค่ะ บางวันก็อดข้าวเพื่อจะไปซื้อของค่ะ ตอนนี้ค่าเทอมเราก็ใช้เงินเก็บออกก่อน เพราะแม่บอกยังไม่มีให้ เรารู้สึกว่าตอนนี้พึ่งใครไม่ได้เลยค่ะ ครอบครัว เพื่อน หรืออาจารย์  เลือกทางชีวิตก็ไม่ได้  เราเลยไม่อยากใช้ชีวิตแล้ว ต้องทำยังไงถึงจะหลุดจากวังวนพวกนี้แล้วไปใช้ชีวิตแบบที่ต้องการจริงๆ เราท้อมากเลยค่ะ บางทีก็ร้องไห้จนหายใจไม่ทัน ส่วนมากจะเครียดบ่อย หรือบางทีก็น้ำตาไหลเอง