กระทู้ล่าสุดของฉันก็ประมาณต้นปี64 ตอนนี้ที่กำลังนั่งพิมพ์คือปลายเดือนมิ.ย.65 เวลาผ่านไป1ปีครึ่ง แต่ชีวิตของฉันก็ยังวบลูปอยู่กับความทุกข์
ฉันสัมผัสกับความสบายใจบ้างเป็นครั้งคราวเมื่อพยายามอยากจะลืมเรื่องต่างๆไปเพียงแค่พึ่งยานอนหลับและหลับไปในทุกคืน
 
ทุกครั้งที่ลืมตาตื่น มันรู้สึกผิดหวังที่ยังต้องตื่นมาใช้ชีวิต แต่ด้วยภาระต่างๆ มันผลักดันให้ฉันต้องเป็นคนที่มีจิตรับผิดชอบต่อไป
ฉันทำงาน รับมือกับปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน แต่ฉันทำมันออกมาได้ดีนะ แก้ปัญหางานได้ อยู่ในสังคมที่มีคนนับถือได้
แต่ฉัน...ไม่รู้วิธีจัดการความรู้สึกตัวเอง ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ ทำไมต้องทำแบบนี้ ฉันรู้สึกถึงความผิดหวังกับตัวเองซ้ำๆวนอยู่แบบนั้น
 
อีกไม่นานฉันกำลังจะเป็นอิสระจากงานแล้ว นั่นหมายถึงฉันจะเลี้ยงดูใครไม่ได้สักระยะ ภาระที่มียังดำเนินต่อไปแบบไม่มีแผนมารองรับ
ฉันกำลังจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีรถใช้เพราะจะโดนยึด ไม่มีแม้กระทั่งเงินติดตัว
อยู่กับความรู้สึกที่ไม่รูว่าจะเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหนของโลกใบนี้ อยู่แบบสิ้นหวัง อยู่แบบไม่มีใครคอยปลอบใจ
 
ฉันคิดว่าฉันเป็นคนเข้มแข็งและหาทางออกได้ด้วยตัวเองมาตลอดค่ะ จนถึงวันนี้ เส้นตายพรุ่งนี้ ฉันก็ยังมองไม่เห็นทางออก
เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เกลียดตัวเองที่ผ่านมาทะเยอทะยานไม่มากพอ เกลียดตัวเองที่ผิดคำพูดว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนแบบเดิมอีก
ฉันเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ 
 
ปล.ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากระบายเพราะฉันไม่สามารถคุยกับใครได้จริงๆ