ผมชื่อนายกล้านะครับ อยู่ ม.4 ได้แล้วเเหละ ตอนนี้ จะมาเล่าประสบการณ์นะ คือผมติด ร.คนิตศาสตร์  แต่คุณครูก็บอกว่า คนที่ติด ร. ครูจะไม่ขอแก้ให้ 
 คือตอนนั้น ผมช็อคเลย  แต่เพื่อนที่ชื่อ เภธัท มันก็บอกว่า นายแต่งกลอนเก่งไม่ใช่หรอลองแต่งให้ครูแกดิเผื่อครูแกจะยอมแก้ ร. ให้ 
 ผมก็เห็นด้วย ผมแต่งกลอนให้ครู แต่ครูก็บอกว่า ผมไม่ตั้งใจเรียนเองจะติด ร. ก็สมควร  หึ ตอนนั้นผมก็เห็นด้วยนะครับ พี่ผมก็มาตอแยผมว่า ติด ร.
ทั้งวันจนผมรำคาญ คือผมใช้เวลาทั้งหมดเนี้ย ตามแก้ ร. ของครูคนเดียวเลย ทั้งช่วยถือของถือนู้นนี่ แต่ครูก็ไม่แก้ให้ มีครั้งหนึ่งนะผมกับไอ้ เภธัท แอบตามครูไป ครูแกเข้าไปในบ้านมากๆ ผมเลยหันไปถามไอเภทัธว่า " เอ็งว่า ครูแกจะเป็นอะไรหรือป่าวว่ะหายไปนานจัด  " เภธัท ก็ตอบมาว่า " เออหายไปนานจังเข้าไปไหมว่ะ "  ผมไปหาครูแก ก็เจอแกนอนนิ่งเลยครับ แกล้มหัวฟาดพื้นผมตกใจมากจึง พาแกไปส่งโรงบาล และ จ่ายค่ารักษาแก ทั้งหมด พอครูแกฟื้นครูแกก็น้ำตาไหล เเละเเกก็พูดว่า " ฉันภูมิใจมากนะ ที่พวกเธออยากเเก้ ร. ฉันให้เธอผ่านเลยไม่ต้องสอบ คนที่ผ่านๆมาอยากแก้ ร. ซะที่ไหน 55"
ผมดีใจมากๆ ผมกอด เภธัท  และหัวเราะด้วยกัน เเต่ พอครูแกหายดีก็กลับมาสอนผม คราวนี้ ผมตั้งใจมากครูแก ก็ใจดีกว่าที่คิดนะ ส่วน เภธัทก็ไปต่างประเทศ อันเป็นแยกเลย 5555