ด้วยความที่เราเดินทางบ่อย ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว ครีม ไดร์เป่าผม ปลั้กไฟ ปลั๊กพ่วง อะแดปเตอร์ ที่ชาร์จแบต หูฟัง ทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ในชีวิตประจำวัน เราจะแบกไปเองตั้งแต่ต้นทาง เพราะบางที ปลายทางที่เราไปถึงก้อหาไม่ได้ แล้วเราจะเจอคนประเภท ชีวิตแมร่งไม่เตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง ขี้เกียจแบก ไล่หายืม ไล่ขอคนนั้นคนนี้ ขอยาสีฟัน ขอยาสระผม ขอยืมไดร์้เป่า ผม บางทีไม่ขอ มาหยิบเอง พอเราพูด ก้อมองว่าเราใจร้าย ไม่มีน้ำใจ ในมุมของเรา เจอแบบนี้ ขอเลี่ยงเลย ไม่คบลงลึกค่ะ บางคนเราเจอแล้วเราอยากเป็นเพื่อนกุเขานะ แต่บอกเห็นเราคุยง่ายใจดี เริ่มส่อให้เห็น ว่าจะเอานั่นเอานี่ ใช้ประโยชน์จากเรานั่นนี่ จะขายของให้บ้าง เห็นเรารู้จักคนเยอะ จะให้แนะนำ ผช ให้ คือแบบ ปวดหัว บางที ที่ทำงานเรา สามารถสามารถแอบเก็บแอบห่ออาหารจากที่ร้านลงมากินเองได้ เราก้อห่อเฉพาะของตัวเราเท่ามี่เราอยากกิน ไม่คิดว่าจะเจอใครกลางทาง สรุป พอไปถึง คนรุ้จักเห็นเราห่อของมา พูดขึ้นมาทันที เอาอะไรมากิน ไหนเอามาดูหน่อยสิ คือแบบ เฮ้ย ไรวะ นางไม่ได้ล้อเล่นนะ นางจะกินจริงๆ เราก้อนะ กูก้อหิวป่าววะ พอนางรู้ว่าเราห่อได้ นางก้อพูดมาว่า พรุ่งนี้ห่อมาอีกนะ เรานี่แบบ ห่อเสร็จ เดินตรงกลับไปกินที่ห้องเลย ไม่งั้น คงต้องรับภาระแบกของไปใก้นางอีกนาน  ปล. เรากล้าพูดได้ว่า เราอยู่ในจุดที่ไม่กล้าไปขออะไรใคร หรือความช่วยเหลือจากใครแบบนี้ค่ะ เราเลยหนีแล้วก้อเลี่ยง ไม่อยากใภาระ เราดูใจร้ายมั้ย