ตอนนี้ผมอายุ 23 เเล้ว มีน้ำตากับคนในครอบครัวบ่อยมาก เเต่ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับเเฟน กับ เพื่อน หรือใครใดๆเลย  
สาเหตุที่เสียน้ำตาคือการที่คิดว่าพ่อผมรักลูกไม่เท่ากัน ผมเป็นลูกคนกลางไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจเขาสักอย่าง ตั้งเเต่เด็กๆไม่ว่าจะเรียนได้เกรดสูง หรือได้ที่ 1 ของห้องก็ไม่เคยเอ่ยปากชม เเต่กลับกันพี่คนโตกับน้องคนเล็ก
ทำได้เเบบที่ผมเคยทำเขาจะชมจะดีใจเป็นพิเศษ ผมก็สงสัยว่าเพราะอะไรเเต่ไม่เคยกล้าถามพ่อนะครับ เก็บไว้ลึกๆคนเดียว ตอนนี้ผมสอบนายสิบได้พอทางบ้านพ่อก็ตอบ มาว่าดีเเล้วจะได้ไม่ต้องลำบากคนอื่น คำพูดลักษณะเเบบนี้ ผมโครตเจ็บใจที่สุดผมก็ได้เเต่เเอบมาร้องคนเดียวไม่ให้ใครเห็น
ไอ้คำพูดที่ว่ารักลูกไม่เท่ากันมันยังมีจริงๆหรอครับสมัยนี้