ก่อนอื่นขอบอกว่าขอความคิดเห็นที่ค่อนข้างอ่อนโยนกับเราได้ไหมคะ55555 ช่วงนี้เราอ่อนไหวมาก


สวัสดีค่ะเราอยากปรึกษาหน่อยได้ไหมคะ
ตอนนี้เราสอบเข้าคณะพยาบาลได้ตามที่แม่คาดหวังและได้เข้ามาเรียนได้แล้วค่ะ ต้องบอกก่อนว่าวิทยาลัยนี้ต้องอยู่หอในทั้ง4ปี นานๆทีจะได้กลับบ้านยิ่งสถานการณ์โควิดแบบนี้ ไม่ได้กลับบ้านเลยค่ะ จำกัดมากออกไปไหนก็ต้องออกเป็นเวลา ตอนแรกเราไม่กังวลเพราะมีเพื่อนเก่าที่สนิทมาด้วย แต่พอมาอยู่จริงๆแล้วกลับไม่เหมือนแต่ก่อน อาจจะเพราะพวกเราโตขึ้น เพื่อนเมทในหอเราชอบพูดอีสานใส่กันซึ่งเราไม่เข้าใจเลย เรารู้สึกว่าเราหาเพื่อนสนิทไม่ได้เลย ไม่มีเพื่อนคนไหนที่เรากล้าระบายใส่ได้

บอกตรงๆว่าเราไม่มีความสุขค่ะ ส่วนหนึ่งเพราะห่างจากแม่แล้วอยู่ตัวคนเดียว แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเพราะเราคิดว่าเราเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลย แล้วพอได้ฟังปฐมนิเทศวิชาที่ต้องเรียน เราเริ่มคิดอีกว่า จะเรียนไหวหรอ เพราะเราหัวช้าจำอะไรก็ไม่ค่อยได้ทั้งๆที่ก่อนเข้ามาอยู่ที่นี่ก็ศึกษามาบ้างแล้วว่าต้องเรียนอะไรบ้าง ตอนนี้เรามีแต่ความคิดด้านลบค่ะ เราไม่มีความสุขเลย จู่ก็มีประโยคเด้งมาในหัวตลอดว่า ทำไมไม่เลือกเรียนครูตั้งแต่แรก ถ้าเลือกเรียนครูจะมีความสุขกว่านี้ไหม

เราอยากมีความสุขกับการอยู่ที่นี่ค่ะ เราควรรับมือแบบนี้ยังไงดีคะ เราอยากซิ่วแต่จ่ายค่าเทอมไปแล้วเกือบ5หมื่นแม่คงไม่ยอมแน่ๆ เราไม่มีทางเลือกอื่น