คือเรามีเพื่อนคนหนึ่งที่เวลาไปร.รเขาจะมารับมาส่งเราตลอดเพราะทางเดียวกันแต่วันหนึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ในซอยเดียวกับเราเขาก็เข้ามาแทรกเริ่มแยกเรากับเพื่อนสนิทเราออกจาดกันจนทุกวันนี้เขาทั้ง2คนเริ่มไปด้วยกันทุกวัน เพื่อนคนที่เข้ามาแทรกเขาให้ข้ออ้างว่ารถเขามันยางรั่วเเต่เราเห็นพ่อเขาขับผ่านหน้าบ้านแทบทุกวัน เพื่อนสนิทเราก็เริ่มไม่ชวนเรากลับบ้าน  เเล้วเวลากลับบ้านพี่สาวเราเขาก็จะชอบกลับกับเพื่อนไม่ก็กลับดึกๆ เเล้วเราไม่มีเพื่อนรอ    พอเราจะเริ่มเข้าไปหาให้เหมือนเดินเเต่เพื่อนคนที่มาแทรกเขาก็ขัดขวางเราตลอด
ตัวอย่าง(มั้ง)
เรา : กูกลับด้วยนะพรุ่งนี้
เพื่อนคนที่เข้าแทรกเราขอใช้นามสมมุติว่า A
เพื่อนสนิทเรา B
A : กะกลับนำเอื้อยบ่สั้นกะกลับนำคนอื่นนั้นเด้
เรา : เอื้อยกูกลับคํ่า ขเจ้ากะกลับนำกัน
B : กะคนที่อยู่ในห้องนั่นเด้ มุกูสิกลับนำกัน
เห้ออออ เราปนึกษาใครไม่ได้เลยค่ะ ท้อมาก ไม่ใช่เเค่เรื่องกลับบ้านนังมีอื่นๆอีกเยอะค่ะ กินข้าวเอย กิจกรรมเอย
A มีเเฟนอยู่เเล้วค่ะ เเต่ชอบไม่ยุ่งกับเเฟนเก่า เล่นด้วยกันหยอกล้อกัน แฟนเขาก็ชอบมาพูดให้เราฟังประจำค่ะว่าไม่ชอบนิสัยที่ไปยุ่งกับเเฟนเก่า เราก็บอกนางนะคะเเต่นางก็บ่ายเบี่ยงเรื่องอื่น เห้อ 
แถมเราเป็นคนที่ขี้อายด้วยเหงาง่ายไม่ชอบอยู่คนเดียว   
ก็แปลกใจนะคะทั้งที่ชีวิตเราไม่ได้ดำรงอยู่โดยการมีเพื่อนเพราะเพื่อนก็จะมีคนใหม่ๆเข้ามา แต่เรากลับดิ้นรนเพื่อนต้องการเขาคืนมา เหมือนหมาหวงก้างเลยค่ะ สมเพชตัวเองบ้างบางครั้งค่ะ  ตอนนี้แทบอยากจะหายไปจากโลกเลยค่ะถ้าการมีชีวิตมันยาก แต่ก็กว่าครอบครัวจะเลี้ยงมาจนอายุเท่านี้ก็เหนื่อย ก็สงสารท่านเลยทำอะไรไม่ได้มากเลยค่ะ