ตามกระทู้เลยครับ พอดีว่าเพื่อนของผมนี่เป็นเด็กพิเศษครับ ซึ่งก็เรียนดีมากกว่าผมประมาณหนึ่งเลยครับ
แต่ก็ต้องแยกย้ายกันไปตอนเรียนจบปวส. ผมดรอป 1 ปีเรียนที่มหาลัยแถวพระราม 5 ซึ่งตอนนี้ก็เรียนจบแล้วครับ ส่วนเพื่อนผมเรียนที่มหาลัยแถวหัวหมาก โดยให้เหตุผลว่า หนีจากการรับน้อง (เพราะม.ปิด ส่วนมากจะมีการรับน้อง แบบไร้สาระมาก และเขาก็อยากเรียนที่นี่มาก แต่ไม่อยากรับน้อง และติดที่การเงินที่มีปัญหา (เพิ่งทราบภายหลังว่าบ้าน กำลังจะพังลงและกำลังโดนยึด และกำลังยุบบ้านทิ้งแล้ว) ซึ่งผมก็ทราบว่าขึ้นชื่อว่า เข้าง่ายแต่ออกยากมาก ยิ่งเด็กพิเศษหรอครับเหมือนเอาเงินไปพลาญเล่นได้เลยครับ
แต่เขาก็ต้องเลือกที่นี่เพราะไม่มีเงินพอที่จะส่งไปเรียนที่ครูแนะนำให้ เพราะจะได้เรียนเพื่อช่วยเหลือกัน และพากันจบไปครับ ซึ่งแน่นอนว่า เขาก็เรียนไปได้ 3 ปีก็ต้องลาออกเพราะเรียนหนักมาก + เรียนไปกดดันไป + เครียดที่สอบตกติด F + ท้อที่เพื่อนของพวกผมเรียนจบรับปริญญาตรีกันหมดแล้ว
แถมยังเจอเรียกว่ามรสุมชีวิตหนักมาก ๆ ครับ ทั้งรุ่นน้องไปติดพนันออนไลน์ (บาคาร่าออนไลน์) โดนเพื่อนทิ้งอีกครับ ซึ่งล่าสุดเอง เขาจะชวนผมกับเพื่อนของผมไปกินเหล้ากัน โซจูกัน สปายกัน เหมือนประชดชีวิตที่เรียนไม่จบ โดนเพื่อนทิ้ง บ้านจนอีกครับ และก็เหมือนบ่นลงไอจีสตอรี่ว่า อยากตายมาก อยากเกิดเป็นคนรวยบ้าง เหมือนโหยหวนใบปริญญาตรีมากครับ บางวันก็ลงสตอรี่ตัดพ้อ เกลียดญาติทางฝั่งแม่ของเขา (เท่าที่ผมอ่านเจอและจำได้คือ ญาติทางฝั่งแม่ของเขา พูดไม่ค่อยดีกับเพื่อนผมด้วยครับ ทั้งเรื่องบ้านที่โดนยึดและพังลง ซึ่งทำให้เขาซึมซับจากทางฝั่งนี้แบบไม่รู้ตัว อารมณ์แบบว่ากตัญญูจนยอมทำทุกอย่าง และพยายามประหยัดเงินด้วย) บางวันเขาก็บ่นว่าอย่าระบายลงในพันทิปนะครับ เพราะคำตอบจะไม่ค่อยถูกใจเขานักมาก (ซึ่งก็ทราบว่าเขาก็ใช้พันทิประบายชีวิตเกี่ยวกับการเรียน และอาการซึมเศร้าของเขาด้วยครับ แต่บางครั้งอาการก็กำเรบ อยากโจมตีมหาลัยเลยก็มีครับ)
ซึ่งผมและเพื่อนผมเองก็ทราบว่าเขาก็พยายามทำเต็มที่แล้ว แต่เขาก็พยายามจะทำให้ได้จนถึงขนาดไปสมัครเรียนที่ที่ผมเรียนจบไปแล้ว (แต่มีเพื่อนผมที่เป็นรุ่นน้องสมัครเรียนที่นี่) แต่สุดท้ายเขาเป็นซึมเศร้าระดับรุนแรงจนต้อง ให้มหาลัยเขาจำหน่ายชื่อออกไปเอง และมีอาการร้องไห้บ่อยมาก ขนาดไปข้างนอกกับพวกผมก็ไม่ค่อยมีความสุข เพราะตึงเรื่องเงินมากถึงขนาดตอนที่ไปกินข้าวด้วยกันเขาก็บอกว่าไม่ค่อยหิว กินแค่นมถั่วเหลือง 10 บาทก็อิ่มแล้ว และพวกผมก็พยายามบอกตัวเขาว่า แค่นี้เองแล้ว วุฒิปริญญามันไม่ใช่จุดประสบความสำเร็จในชีวิตนะ และบางคนก็วุฒิแค่ม.3 ก็ยังคุยกันเป็นเพื่อนได้ปกติเลยครับ แต่เขาก็คงกลัวจะเป็นแกะดำ กลัวที่สังคมจะตัดสินเขาจากวุฒิปวส. เองครับ
ควรจะช่วยเหลือเขาอย่างไรครับ ที่ทำให้เขากลับมาน่ารัก ร่าเริงอีกครั้งครับ
เพื่อนเป็นซึมเศร้ามาประมาณ 3 เดือนแล้ว ควรช่วยเหลือเขาอย่างไรครับ
แต่ก็ต้องแยกย้ายกันไปตอนเรียนจบปวส. ผมดรอป 1 ปีเรียนที่มหาลัยแถวพระราม 5 ซึ่งตอนนี้ก็เรียนจบแล้วครับ ส่วนเพื่อนผมเรียนที่มหาลัยแถวหัวหมาก โดยให้เหตุผลว่า หนีจากการรับน้อง (เพราะม.ปิด ส่วนมากจะมีการรับน้อง แบบไร้สาระมาก และเขาก็อยากเรียนที่นี่มาก แต่ไม่อยากรับน้อง และติดที่การเงินที่มีปัญหา (เพิ่งทราบภายหลังว่าบ้าน กำลังจะพังลงและกำลังโดนยึด และกำลังยุบบ้านทิ้งแล้ว) ซึ่งผมก็ทราบว่าขึ้นชื่อว่า เข้าง่ายแต่ออกยากมาก ยิ่งเด็กพิเศษหรอครับเหมือนเอาเงินไปพลาญเล่นได้เลยครับ
แต่เขาก็ต้องเลือกที่นี่เพราะไม่มีเงินพอที่จะส่งไปเรียนที่ครูแนะนำให้ เพราะจะได้เรียนเพื่อช่วยเหลือกัน และพากันจบไปครับ ซึ่งแน่นอนว่า เขาก็เรียนไปได้ 3 ปีก็ต้องลาออกเพราะเรียนหนักมาก + เรียนไปกดดันไป + เครียดที่สอบตกติด F + ท้อที่เพื่อนของพวกผมเรียนจบรับปริญญาตรีกันหมดแล้ว
แถมยังเจอเรียกว่ามรสุมชีวิตหนักมาก ๆ ครับ ทั้งรุ่นน้องไปติดพนันออนไลน์ (บาคาร่าออนไลน์) โดนเพื่อนทิ้งอีกครับ ซึ่งล่าสุดเอง เขาจะชวนผมกับเพื่อนของผมไปกินเหล้ากัน โซจูกัน สปายกัน เหมือนประชดชีวิตที่เรียนไม่จบ โดนเพื่อนทิ้ง บ้านจนอีกครับ และก็เหมือนบ่นลงไอจีสตอรี่ว่า อยากตายมาก อยากเกิดเป็นคนรวยบ้าง เหมือนโหยหวนใบปริญญาตรีมากครับ บางวันก็ลงสตอรี่ตัดพ้อ เกลียดญาติทางฝั่งแม่ของเขา (เท่าที่ผมอ่านเจอและจำได้คือ ญาติทางฝั่งแม่ของเขา พูดไม่ค่อยดีกับเพื่อนผมด้วยครับ ทั้งเรื่องบ้านที่โดนยึดและพังลง ซึ่งทำให้เขาซึมซับจากทางฝั่งนี้แบบไม่รู้ตัว อารมณ์แบบว่ากตัญญูจนยอมทำทุกอย่าง และพยายามประหยัดเงินด้วย) บางวันเขาก็บ่นว่าอย่าระบายลงในพันทิปนะครับ เพราะคำตอบจะไม่ค่อยถูกใจเขานักมาก (ซึ่งก็ทราบว่าเขาก็ใช้พันทิประบายชีวิตเกี่ยวกับการเรียน และอาการซึมเศร้าของเขาด้วยครับ แต่บางครั้งอาการก็กำเรบ อยากโจมตีมหาลัยเลยก็มีครับ)
ซึ่งผมและเพื่อนผมเองก็ทราบว่าเขาก็พยายามทำเต็มที่แล้ว แต่เขาก็พยายามจะทำให้ได้จนถึงขนาดไปสมัครเรียนที่ที่ผมเรียนจบไปแล้ว (แต่มีเพื่อนผมที่เป็นรุ่นน้องสมัครเรียนที่นี่) แต่สุดท้ายเขาเป็นซึมเศร้าระดับรุนแรงจนต้อง ให้มหาลัยเขาจำหน่ายชื่อออกไปเอง และมีอาการร้องไห้บ่อยมาก ขนาดไปข้างนอกกับพวกผมก็ไม่ค่อยมีความสุข เพราะตึงเรื่องเงินมากถึงขนาดตอนที่ไปกินข้าวด้วยกันเขาก็บอกว่าไม่ค่อยหิว กินแค่นมถั่วเหลือง 10 บาทก็อิ่มแล้ว และพวกผมก็พยายามบอกตัวเขาว่า แค่นี้เองแล้ว วุฒิปริญญามันไม่ใช่จุดประสบความสำเร็จในชีวิตนะ และบางคนก็วุฒิแค่ม.3 ก็ยังคุยกันเป็นเพื่อนได้ปกติเลยครับ แต่เขาก็คงกลัวจะเป็นแกะดำ กลัวที่สังคมจะตัดสินเขาจากวุฒิปวส. เองครับ
ควรจะช่วยเหลือเขาอย่างไรครับ ที่ทำให้เขากลับมาน่ารัก ร่าเริงอีกครั้งครับ