สวัสดีค่ะทุกคน เราอายุ27ปีค่ะ ครอบครัวเรามีกันอยู่5คน พ่อ แม่ เราและน้องชาย อายุ19 ปี (เราและน้อง ทำงานแล้วทั้งคู่นะคะ เราเรียนจบปริญญาตรี น้องเราจบปวช และจะเรียนต่อปวสในปีหน้าค่ะ )
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณเดือนที่แล้วค่ะ พ่อเราติดโควิด บริษัทให้รักษาตัวแบบ Home isolation แม่และป้าๆเรา เลยทำที่กักตัวให้หลังบ้านเป็นเพิงพักอาศัย แม่สังเกตุว่าพ่อจะชอบเปิดทีวีไว้ แล้วดูโทรศัพท์พร้อมกับเสียบหูฟัง แทบทุกวัน วันนี้เกิดเรื่อง วันนั้นแม่เลยเดินไปทางข้างหลังพ่อ (พ่อเล่นโทรสัพท์และเสียบหูฟังเลยไม่ได้ยินเสียงที่แม่เดินไป ส่วนทีวีก็เปิดค่ะ) แม่เห็นพ่อกำลังวีดีโอคอลอยู่กับผญคนนึง ใส่เสื้อกล้ามสีขาว คุยเชิง18+ วันนั้นเป็นวันที่แม่หมดความอดทนแล้วจริงๆค่ะ ยืนยันว่าจะเลิกกับพ่อ ขอให้พ่อออกไปอยู่ที่อื่นหลังจากกักตัวเสร็จ ส่วนพ่อก็ปฎิเสธอย่างเดียว บอกว่าคุยแซวเล่นกับเพื่อน ซึ่งแม่ก็โทรไปถามเพื่อนพ่อ เค้าบอกว่าพ่อยังไม่เคยโทรหาเขาเลย .. ค่ะ พ่อเราโกหก แล้วก็จะแถไปเรื่อยๆ ส่วนโทรสัพท์ พ่อลบทุกอย่างค่ะ วันนั้นเราเองก็เพิ่งกลับจากรพ.เนื่องจากไมเกรนกำเริบ เราสงสารแม่มากๆ พ่อทำเรื่องแบบนี้มาหลายรอบ ตั้งแต่น้องเรายังเด็ก ๆ แม่ให้อภัยมาทุกครั้ง จริงๆเราเป็นคนบอกแม่เองว่าไม่ต้องทนแล้ว มันเกินพอแล้ว หลังจากวันนั้นทุกๆคืนที่เรามาเขเาห้องน้ำหรือกินน้ำในครัว (ต้องเดินผ่านห้องแม่) เราจะได้ยินแม่ร้องไห้ทุกคืน... เจ็บปวดที่สุดเลยค่ะ ส่วนพ่อเราหลังจากวันนั้น ก็ซึมไปเลย ข้าวไม่กิน ไม่คุยกับใคร แม้กระทั่งเรากับน้อง เราเองก็สงสารพ่อมากๆ ทุกคนในบ้านแย่หมด ส่วนเรามีภาวะซึมเศร้าค่ะ ..
หลังจากกักตัวครบพ่อก็กลับไปทำงานตามปกติ บรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปทุกอย่าง เราเก็บตัวมากขึ้น แม่เราออกไปเจอเพื่อนบ่อยขึ้น กินเหล้ากินเบียร์มากขึ้น จนวันที่เราระเบิดทุกอย่างออกมา วันนั้นแม่เราบอกให้เราคุยกับพ่อ ให้พ่อออกไปอยู่ที่อื่น เล่าพฤติกรรมไม่ดีของพ่อให้เราฟัง (เล่ามาหลายครั้งแล้ว เล่าซ้ำๆ) (จริงๆก่อนหน้าเราบอกแม่แล้วนะ ว่าจะเอายังไงก็คุยตกลงกันเลย เรายอมรับได้ทุกอย่าง ยังไงเราก็ไม่ทิ้งแม่ เรากับน้องจะอยู่กับแม่) ค่ะจนวันนั้นที่แม่ให้เราพูด เราก็บอกไปเหมือนเดิมว่า แม่คุยตกลงกันเอาเลย เอาผู้ใหญ่มาอยู่ด้วยให้เขารับรู้ แม่เราก็พยายามจะให้เราเป็นคนพูด บอกว่าเราต้องพูดได้ จนสุดท้ายเราทนไม่ไหว ร้องไห้และกรี๊ดออกมา (ความรู้สึกเราคือ ถ้าเราพูด มันก็คือเราไล่พ่อตัวเองออกจากบ้าน พ่อจะไปอยู่ยังไง พ่อจะโดดเดี่ยวมั้ย เราเป็นลูก เราทำไม่ได้ค่ะ ถึงจะโกรธพ่อมากๆ) เราก็บอกกับแม่ตามความรู้สึกเรา เราบอกไปอีกว่า ถ้าให้พ่อออกไปอยู่ที่อื่น แม่พูดเองเถอะ ขอร้องอย่าให้เราพูด เราขอแค่นี้จริงๆค่ะ สุดท้ายแล้วคืนนั้น แม่คุยค่ะ พ่อเราก็ปฎิเสธทุกอย่างเหมือนเดิม แม่ก็ขอให้พ่อออกไปจากบ้าน ส่วนพ่อเราก็บอกว่า แล้วจะให้พ่อไปที่ไหน พ่อไม่มีใคร พ่อไม่ได้ทำอะไรผิด เขาพูดแบบนี้ หลังจากนั้นเราก็ร้องไห้จนช็อคไปค่ะ
ปัจจุบันนี้ เราเพิ่งรู้ว่าแม่มีคนเข้ามา คืนก่อนหน้านี้แม่เราบอกว่าจะออกไปบ้านเพื่อน เรามารู้ทีหลีงว่าแม่ออกไปเจอผชคนนึงมาค่ะ (แม่เล่าให้บุคคลคนนึงฟัง) ไปทะเล ไปกินเบียรืกัน วันนั้นแม่ออกไปตอน1ทุ่ม กลับเข้าบ้านตอน3ทุ่ม ( พ่อกับแม่เรา แยกห้องนอนกันนะคะ หลังจากพ่อกักตัวเสร็จ) พอเรามารู้เรื่องแม่ เอาจริงๆ มันเหมือนจะรับไม่ได้ เราร้องไห้ทุกวัน พอนึกถึงน้ำตาก็ไหลออกมาเลย เรารับไม่ได้ที่ครอบครัวต้องมาพัง รับไม่ได้ที่ใครจะไปมีครอบครัวใหม่ เราไม่รู้ว่าจะรับมือกับตรงนี้ยังไงดี สำหรับเรามี2ทางเลือก ถ้าเราไม่ออกไปอยู่ที่อื่น เราก็ฆ่าตัวตาย เราไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ใจเรามันไม่ไหวเลยค่ะ TT
ปล. ความดีพ่อเราก็มีนะคะ เวลาลูกป่วยหรือแม่ป่วย พ่อจะดูแลดีมากๆ ทำงานมาเหนื่อยแค่ไหน กลับดึกแค่ไหนพ่อก็จะดูแลเสมอ ทั้งลูกๆและแม่ ทุกๆคนรอบตัวชื่นชมพ่อเรื่องนี้มากๆ ไม่ดื่มแอลกอฮอร์ ไม่ดูดบุหรี่ เวลาไปสังสรรค์กับแม่ แม่เมาก็จะคอยดูแล พากลับบ้าน ทำงานกลับดึกแค่ไหน ก็จะตื่นแต่เช้าไปช่วยแม่เปิดร้านทุกวัน บางคืนได้นอน2ชม แต่พ่อก็จะตื่นไปช่วยแม่ วันหยุด ก็จะไปช่วยแม่ที่ร้าน ช้างจาน เก็บโต๊ะ (ร้านอาหารตามสั่ง) ทั้งๆที่แม่ก็มีลูกจ้าง ส่วนข้อเสีย ก็มีเยอะมากเช่นกันค่ะ
ปล.หลังจากที่เราช็อคไปวันนั้น ยายก็สั่งห้าม แม่กับพ่อ คุยเรื่องที่ทำให้เราเครียดอีก จริงๆแล้วนอกจากไมเกรน เราก็เป็นโรคหัวใจโตด้วยค่ะ เรามักจะหน้ามืดและเป็นลมบ่อยๆ หายใจไม่ทัน ตัวซีด ตัวเย็นแต่เหงื่อจะออกทั่วตัวเลยค่ะ รู้สึกอยากจะปัสสาวะและอุดจาระ พร้อมๆกัน
พ่อแม่เลิกกันตอนเราอายุ27 รับควรจะรับมือกับปัญหานี้ยังไงดีคะ
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณเดือนที่แล้วค่ะ พ่อเราติดโควิด บริษัทให้รักษาตัวแบบ Home isolation แม่และป้าๆเรา เลยทำที่กักตัวให้หลังบ้านเป็นเพิงพักอาศัย แม่สังเกตุว่าพ่อจะชอบเปิดทีวีไว้ แล้วดูโทรศัพท์พร้อมกับเสียบหูฟัง แทบทุกวัน วันนี้เกิดเรื่อง วันนั้นแม่เลยเดินไปทางข้างหลังพ่อ (พ่อเล่นโทรสัพท์และเสียบหูฟังเลยไม่ได้ยินเสียงที่แม่เดินไป ส่วนทีวีก็เปิดค่ะ) แม่เห็นพ่อกำลังวีดีโอคอลอยู่กับผญคนนึง ใส่เสื้อกล้ามสีขาว คุยเชิง18+ วันนั้นเป็นวันที่แม่หมดความอดทนแล้วจริงๆค่ะ ยืนยันว่าจะเลิกกับพ่อ ขอให้พ่อออกไปอยู่ที่อื่นหลังจากกักตัวเสร็จ ส่วนพ่อก็ปฎิเสธอย่างเดียว บอกว่าคุยแซวเล่นกับเพื่อน ซึ่งแม่ก็โทรไปถามเพื่อนพ่อ เค้าบอกว่าพ่อยังไม่เคยโทรหาเขาเลย .. ค่ะ พ่อเราโกหก แล้วก็จะแถไปเรื่อยๆ ส่วนโทรสัพท์ พ่อลบทุกอย่างค่ะ วันนั้นเราเองก็เพิ่งกลับจากรพ.เนื่องจากไมเกรนกำเริบ เราสงสารแม่มากๆ พ่อทำเรื่องแบบนี้มาหลายรอบ ตั้งแต่น้องเรายังเด็ก ๆ แม่ให้อภัยมาทุกครั้ง จริงๆเราเป็นคนบอกแม่เองว่าไม่ต้องทนแล้ว มันเกินพอแล้ว หลังจากวันนั้นทุกๆคืนที่เรามาเขเาห้องน้ำหรือกินน้ำในครัว (ต้องเดินผ่านห้องแม่) เราจะได้ยินแม่ร้องไห้ทุกคืน... เจ็บปวดที่สุดเลยค่ะ ส่วนพ่อเราหลังจากวันนั้น ก็ซึมไปเลย ข้าวไม่กิน ไม่คุยกับใคร แม้กระทั่งเรากับน้อง เราเองก็สงสารพ่อมากๆ ทุกคนในบ้านแย่หมด ส่วนเรามีภาวะซึมเศร้าค่ะ ..
หลังจากกักตัวครบพ่อก็กลับไปทำงานตามปกติ บรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปทุกอย่าง เราเก็บตัวมากขึ้น แม่เราออกไปเจอเพื่อนบ่อยขึ้น กินเหล้ากินเบียร์มากขึ้น จนวันที่เราระเบิดทุกอย่างออกมา วันนั้นแม่เราบอกให้เราคุยกับพ่อ ให้พ่อออกไปอยู่ที่อื่น เล่าพฤติกรรมไม่ดีของพ่อให้เราฟัง (เล่ามาหลายครั้งแล้ว เล่าซ้ำๆ) (จริงๆก่อนหน้าเราบอกแม่แล้วนะ ว่าจะเอายังไงก็คุยตกลงกันเลย เรายอมรับได้ทุกอย่าง ยังไงเราก็ไม่ทิ้งแม่ เรากับน้องจะอยู่กับแม่) ค่ะจนวันนั้นที่แม่ให้เราพูด เราก็บอกไปเหมือนเดิมว่า แม่คุยตกลงกันเอาเลย เอาผู้ใหญ่มาอยู่ด้วยให้เขารับรู้ แม่เราก็พยายามจะให้เราเป็นคนพูด บอกว่าเราต้องพูดได้ จนสุดท้ายเราทนไม่ไหว ร้องไห้และกรี๊ดออกมา (ความรู้สึกเราคือ ถ้าเราพูด มันก็คือเราไล่พ่อตัวเองออกจากบ้าน พ่อจะไปอยู่ยังไง พ่อจะโดดเดี่ยวมั้ย เราเป็นลูก เราทำไม่ได้ค่ะ ถึงจะโกรธพ่อมากๆ) เราก็บอกกับแม่ตามความรู้สึกเรา เราบอกไปอีกว่า ถ้าให้พ่อออกไปอยู่ที่อื่น แม่พูดเองเถอะ ขอร้องอย่าให้เราพูด เราขอแค่นี้จริงๆค่ะ สุดท้ายแล้วคืนนั้น แม่คุยค่ะ พ่อเราก็ปฎิเสธทุกอย่างเหมือนเดิม แม่ก็ขอให้พ่อออกไปจากบ้าน ส่วนพ่อเราก็บอกว่า แล้วจะให้พ่อไปที่ไหน พ่อไม่มีใคร พ่อไม่ได้ทำอะไรผิด เขาพูดแบบนี้ หลังจากนั้นเราก็ร้องไห้จนช็อคไปค่ะ
ปัจจุบันนี้ เราเพิ่งรู้ว่าแม่มีคนเข้ามา คืนก่อนหน้านี้แม่เราบอกว่าจะออกไปบ้านเพื่อน เรามารู้ทีหลีงว่าแม่ออกไปเจอผชคนนึงมาค่ะ (แม่เล่าให้บุคคลคนนึงฟัง) ไปทะเล ไปกินเบียรืกัน วันนั้นแม่ออกไปตอน1ทุ่ม กลับเข้าบ้านตอน3ทุ่ม ( พ่อกับแม่เรา แยกห้องนอนกันนะคะ หลังจากพ่อกักตัวเสร็จ) พอเรามารู้เรื่องแม่ เอาจริงๆ มันเหมือนจะรับไม่ได้ เราร้องไห้ทุกวัน พอนึกถึงน้ำตาก็ไหลออกมาเลย เรารับไม่ได้ที่ครอบครัวต้องมาพัง รับไม่ได้ที่ใครจะไปมีครอบครัวใหม่ เราไม่รู้ว่าจะรับมือกับตรงนี้ยังไงดี สำหรับเรามี2ทางเลือก ถ้าเราไม่ออกไปอยู่ที่อื่น เราก็ฆ่าตัวตาย เราไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ใจเรามันไม่ไหวเลยค่ะ TT
ปล. ความดีพ่อเราก็มีนะคะ เวลาลูกป่วยหรือแม่ป่วย พ่อจะดูแลดีมากๆ ทำงานมาเหนื่อยแค่ไหน กลับดึกแค่ไหนพ่อก็จะดูแลเสมอ ทั้งลูกๆและแม่ ทุกๆคนรอบตัวชื่นชมพ่อเรื่องนี้มากๆ ไม่ดื่มแอลกอฮอร์ ไม่ดูดบุหรี่ เวลาไปสังสรรค์กับแม่ แม่เมาก็จะคอยดูแล พากลับบ้าน ทำงานกลับดึกแค่ไหน ก็จะตื่นแต่เช้าไปช่วยแม่เปิดร้านทุกวัน บางคืนได้นอน2ชม แต่พ่อก็จะตื่นไปช่วยแม่ วันหยุด ก็จะไปช่วยแม่ที่ร้าน ช้างจาน เก็บโต๊ะ (ร้านอาหารตามสั่ง) ทั้งๆที่แม่ก็มีลูกจ้าง ส่วนข้อเสีย ก็มีเยอะมากเช่นกันค่ะ
ปล.หลังจากที่เราช็อคไปวันนั้น ยายก็สั่งห้าม แม่กับพ่อ คุยเรื่องที่ทำให้เราเครียดอีก จริงๆแล้วนอกจากไมเกรน เราก็เป็นโรคหัวใจโตด้วยค่ะ เรามักจะหน้ามืดและเป็นลมบ่อยๆ หายใจไม่ทัน ตัวซีด ตัวเย็นแต่เหงื่อจะออกทั่วตัวเลยค่ะ รู้สึกอยากจะปัสสาวะและอุดจาระ พร้อมๆกัน