เรื่องมีอยู่ว่าเค้าเคยแบบชอบผมมั้งเมื่อปีที่แล้วแต่ตอนนั้นผมติดเกมหนักมากเลยปฏิเสธไปเพราะกลัวมีเค้าแล้วจะไม่ได้เล่นเกมจากนั้นผ่านไป3เดือนจนกระทั้งตอนเปิดเทอมใหม่เค้าก็มาชวนผมคุยมาแตะตัวผมอยู่บ้างมองตากันแล้วผยักหน้าให้กันและที่สำคัญผมสังเกตุมาหลายรอบละคือเค้าจะชอบทำให้สถานะการณ์ทุกอย่างเหมือนเรื่องบังเอิญเช่น ผมเขียนงานช้ามากแล้วพอเขียนเสร็จจะไปส่งครูเค้าก็จะลุกตามผมทั้งๆที่เค้าเขียนเสร็จนานละ ซึ่งมันทำให้ผมคิดว่าเค้ายังชอบผมอยู่จนผมทักไปถามเค้าว่าคิดจะเปิดใจให้ใครมั้ยหรืออยากอยู่คนเดียว ซึ่งเค้าตอบมาว่า "อยากอยู่คนเดียวแบบนี้ไปเรื่อยๆอะ" มันทำให้ผมซึมหนักมากเพราะปกติผมไม่มีความมั่นใจอยู่แล้วโดนคำนี้ผมยิ่งไม่มั่นใจเข้าไปใหญ่พอไปร.รเค้าก็เหมือนจะหลบหน้าผมตาไม่มองกันอยู่ห่างกันเหมือนรังเกียดผมไปแล้วมันทำให้ผมซึมหนักเลยจนจุดพีคที่สุดของเรื่องเลยคือครูสั่งงานกลุ่มมาให้ทำโครงงานเค้าให้ไปซื้อของมาทำผมอยู่คนละกลุ่มกับเค้านะแต่เพื่อนผมที่อยู่กลุ่มเค้าชวนผมไปกับมันเพราะมันเห็นผมซึมหนักกว่าปกติ+กับผมอยู่แต่บ้านนานๆๆทีจะออกซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าแค่มีกลุ่มเพื่อนผมเค้าคงไม่ไปพอวันนั้นมาถึง......เค้ามาด้วยจากที่ผมวาดไว้ว่ามาเที่ยวเล่นสนุกๆกับเพื่อนกลายเป็นการไปเที่ยวที่อึดอัดที่สุดในชีวิตผมเลยเราก็ไปกันต่อนะแต่ไม่ได้คุยกันอะตาไม่มองกันเลยพอไปกันได้ครึ่งทางเพื่อนเค้าก็บอกว่าขอกลับก่อนจะไปเลี้ยงน้องแล้วเค้าก็กลับกันไป ผมที่ซึมอยู่แล้วมาเจอแบบนี้ก็คิดว่าเค้ากลับเพราะอึดอัดผมเลยเดินกลับไปขึ้นรถสองแถวรอรถออกเพราะรถเค้าจอดรอคนที่อู่มั้งผมเรียกไม่ถูกด้วย ผมก็นั่งซึมโทษตัวเองที่ทำทุกอย่างพังไปหมดจนจุดพีคที่ว่ามาถึง คือเค้าเดินมากับเพื่อนเค้าแล้วมาเห็นผมพอดีเค้าเลยเลือกที่จะขึ้นรถคันถัดไปจากผมทั้งๆที่มันเป็นสายเดียวกันเป๊ะ(ต้องขอบอกไว้ก่อนผมเป็นคนเงียบๆ สุขุมนิดๆ เผื่อคนสงสัยทำไมผมไม่ไปถามเค้าตรงๆคือผมทำไม่ได้ครับ)นั้นแหละผมถึงได้มาถามว่าแบบนี้เค้ารังเกียดผมรึป่าวครับผมทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ