ผมเป็นเด็กคนนึง ที่ตั้งแต่เด็กจนโต ผมเรียนอย่างเดียว ศิลปะก็ไม่เป็น กีฬาก็ไม่ได้ ดนตรีก็ไม่ดี แล้วเพื่อนบางคนก็มีฝีมือทางดนตรีพอที่จะไปแข่งได้
เห็นแล้วก็รู้สึกอิจฉาลึกๆ ที่เพื่อนมีความสามรถหลากหลาย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็จะเริ่มทำสิ่งพวกนี้แต่เด็กๆ ถ้าเป็นเรื่องเรียนผมมั่นใจมาก แทบไม่มีปัญหา แต่พอเพื่อนเล่นกีฬาหรือเล่นดนตรีกันทีไร ผมก็ได้แต่มอง พ่อผมให้คำแนะนำว่า เก่งแค่อย่างเดียวก็พอแล้ว แต่ผมแค่อยากมีทักษะติดตัวเยอะๆ อยากไปแข่งเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ตอนรร.เก่าก็เคยมีเพื่อนหมั่นไส้เราที่เราเรียนเก่งกว่าคนอื่น ก็มาด่าเราว่า เก่งแค่เรียนอย่างเดียว ที่เหลือทำอะไรไม่เป็น ถึงเป็นคำเล็กน้อยแบบนี้ แต่สำหรับผมมันเจ็บใจมาก ผมเลยลองหัดเล่นกีฬา พยายามแล้วพยายามอีกก็สู้เขาไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไง ตั้งแต่นั้นผมเลยทำแค่วิ่ง วิดพื้น ซิทอัป แค่นี้
มันทำให้ผมเป็นคนที่วิ่งอึดและวิ่งเร็วมาก แต่สิ่งที่เราอยากทำจริงๆคือดนตรี เราไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนตอนนี้กำลังมีแผนว่าจะลองฝึกเล่นกีต้าร์โปร่ง แต่เราก็ดันมาถนัดข้างที่ไม่เหมือนคนอื่นอีก เลยไม่รู้จะซื้อแบบไหน แล้วก็อยากเล่นไวโอลิน เปียโน แต่มันมีราคาแพงมาก แถมยังยากอีก  เพื่อนบางคนก็มีเปียโนที่บ้าน เราตกใจมากเพราะเปียโนมันแพงมากๆ แถมยังเรียนพิเศษดนตรีอีก พอมองเพื่อนแต่ละคนกำลังพัฒนาทักษะของตัวเองทุกสัปดาห์แต่พอมองที่ตัวเอง รู้สึกเหมือนว่าตนเองอยู่ที่เดิม ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ ใครมีแนวทางว่าผมควรทำยังไงช่วยชี้แนะทีครับ