ผมจะเริ่มตั้งแต่วันแรกที่เป็นเลยนะครับ วันแรกคือวันที่ผมไปมหาลัยวันแรก ผมเรียนคณะวิศวะกรรมก็ได้ไปเจอเพื่อนและรุ่นพี่ครั้งแรกแล้วในใจของผมมันเหมือนรู้สึกผิดหวังในเพื่อนที่เจอกันครั้งแรกเพราะมันไม่เป็นแบบที่ผมคิดเอาไว้เลยแบบมีแต่ทรงเด็กช่างที่ดูไม่น่าจะเอาเรียนสักคนเลย แล้วมันก็ทำให้ผมผิดหวังแบบมันจะพากูเรียนจบป่าววะกลัวมันจะพากูออกนอกทางจังเลยเอาไงดีวะ แล้วมันก็ทำให้ผมคิดมากไปเลื่อยจนผมรู้สึกว่าไม่อยากคบกับเพื่อนกลุ่มนี้
ทั้งๆที่ยังไม่ได้เล่นด้วยกันเลย ผมก็เลยพยามปลอบตัวเองอย่าคิดมากลองเรียนไปอาจจะดี แต่ได้แปปเดียวมันก็กลับมาคิดอีกทั้งๆที่ผมไม่พยามคิดเลยนะเพราะกลัวตัวเองเครียดเกินไป ผมก็คุยหมดเลยนะกับพ่อกับแม่ ท่านก็บอกผมอย่าไปคิดมากยังไม่ทันเรียนเลย ผมพยามแล้วนะที่แบบจะไม่ให้กลับมาคิดเรื่องนี้ ผมพยามให้ผมไปสนใจตรงอื่นเพื่อเลิกคิดมาก ทั้งดูยูทูป เล่นเกม ดูอนิเมะ นอนให้ลืม  ก็ช่วยได้แปปเดียวพอไม่มีอย่างอื่นสนใจผมก็กลับมาเครียดอีกจนแบบ บางครั้งอยู่ๆก็อยากร้องไห้เพราะอะไรไม่รู้   ไม่ก็ซึมไม่อยากโต้ตอบกับใครนั้งเงียบๆ  จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมดูไม่มีชีวิตชีวาเลย จากตอนม.ปลายผมเป็นคนสนุกมากรักเพื่อนมากชอบสนุกมากๆ พอมามหาลัยผมดูเป็นคนละคนเลยแบบผมกลัวเจอสังคมเพื่อนไม่ดีจนคิดมากไปแบบมากเลย

ไม่รู้ว่าส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่ชอบพวกเด็กทรงช่างอยุ่แล้วหรือป่าวเลยมาเจอกับตัวเองเลยรับไม่ได้

ใครพอมีคำแนะนำบ้างช่วยหน่อยครับ ตอนนี้ผมก็เป็นมา3แล้วผมกลัวมันหนักไปมากกว่านี้เพราะแค่นี้ผมยังคิดลบไปมากขนาดนี้เลย