ชีวิตในวัย 24 ปีของฉัน

  ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวคร่าวๆก่อนนะคะ เราเป็นเด็กจบใหม่ ตอนนี้อายุ 24 ปีแล้ว มีธุรกิจส่วนตัวทำมาได้ 2 ปีกว่าแล้วค่ะ ยังไม่เคยไปสมัครงานประจำตั้งแต่จบมา แต่เคยผ่านการฝึกงานมาบ้างแล้วค่ะ
  เรื่องราวที่จะเขียนลงในวันนี้เกิดจากความนอยด์ตัวเองค่ะ และอยากจะเป็นคนที่ดี พร้อมทุกอย่าง และเก่งให้ใครคนหนึ่งค่ะ ไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกอายใครเลย (ตัวนี้ยกเว้นพ่อแม่นะคะ ทุกวันนี้ในหน้าที่ของลูกเราก็พยายามทำให้ท่าเต็มที่ ไม่ได้นั่งกินนอนกินไปวันๆ นอกจากธุรกิจส่วนตัวเราก็พยายามหาอะไรมาขายเพิ่มเติมอีก) แต่ใครคนหนึ่งที่ว่าคือแฟนเราเองค่ะ ขอแทนเขาว่าพี่นะคะ  ตั้งแต่คุยกันมาพี่เขาจะบอกเสมอว่าให้ไปหางานทำ จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายของครอบครัวเราเองได้ จะได้มีรายได้หลายทาง ตั้งแต่พี่เขาพูดมันกลายเป็นเรื่องที่เราคิดว่าตลอดเลยค่ะ จริงๆตัวเราเองรู้สึกกดดันกับเรื่องนี้พอสมควรเพราะด้วยวัยที่โตขึ้น แต่เรายังทำตัวเหมือนเด็ก ตัวพี่เขาเองก็แนะนำทุกอย่าง พูดทุกอย่าง ทั้งสอนทั้งว่าเรา แต่เราเข้าใจเจตนาพี่เขานะคะว่าพี่เขาหวังดีกับเรามากๆเลย อยากให้เราได้ดีแหละ
  สำหรับพี่เขา เรามองว่าเขาดีนะคะ ด้วยความคิด ทัศคติ ความเป็นผู้ใหญ่หลายๆอย่างในตัวเขา ถือว่าเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่งในสายตาเราเลยค่ะ จนบางครั้งเราคิดว่าเราเอื้อมไม่ถึงเขาด้วยซ้ำ เขาดูอยู่ไกลเรามาก
  จนวันนี้อยู่ดีๆเราก็รู้สึกนอยด์ตัวเองขึ้นมา คิดไปว่าทำไมเราถึงไม่เก่งอะไรเลยสักอย่าง กล้าๆกลัวๆในเรื่องที่ไม่ควร แถมยังทำตัวเป็นเด็ก อยากจะเป็นคนเก่ง คนที่ดีพร้อมให้พ่อแม่เขาภูมิใจในเรามากขึ้น และพี่เขาได้ภูมิใจบ้างสักครั้ง เราไม่เคยคิดว่าเราจะมาถึงจุดที่คิดอยากจะเป็นคนที่ดีที่เก่งให้ใครสักคนแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ แต่เพราะความกล้าๆกลัวๆในการออกจากเซฟโซนของตัวเอง กลัวตัวเองทำงานได้ไม่ดีพอ กลัวคุณสมบัติไม่มี รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่ง ไม่มีความสามารถอะไรที่พิเศษมากกว่าทั่วๆไปเลย มันเลยทำให้เรารู้สึกแย่จริงๆค่ะ อยากจะแก้ตรงนี้ให้หายสักที

ที่มาแชร์วันนี้ อยากเห็นมุมมองของหลายๆท่านนะคะในวัย 24 ของแต่ละคนเป็นยังไงกันบ้าง หากมีอะไรติหรือแนะนำ สามารถแนะนำกันได้เลยนะคะ