สวัสดีค่ะ เราอายุ16ปีอีก อีกไม่นานเราก็ต้องเข้ามหาลัยและออกไปใช้ชีวิตแล้ว เราเริ่มสังเกตตัวเองมาซักแล้วว่าความคิดของเราดูต่างจากเพื่อนๆมาก
เราเริ่มรู้สึกเบื่อๆกับชีวิตมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วค่ะ
เราเริ่มรู้สึกว่า"ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้หละมาหลายปีแล้วค่ะ "
เราไม่ได้รู้สึกอยากได้ อยากมี รึต่อให้มีความสุขหรือเศร้าก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะต้องใส่ใจอะไรเลยค่ะ เราอยู่ในสังคมที่เราคิดว่าดีนะคะ เพื่อนๆทุกคนคอยซัพพอร์ตเราอยู่ตลอดเวลาแล้วเราก็รู้สึกของคุณมาก เราเองก็พยายามอย่างมากเพื่อจะใส่ใจพวกเขาเหมือนที่เขาทำให้เราแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไร บางทีเพื่อเศร้าเราเข้าไปปลอบหรือให้คำแนะนำเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย บางครั้งเวลาเขามีความสุขเราก็แค่หัวเราะตามไปเฉยๆจะได้ไม่ดูแตกต่าง
ส่วนเรื่องความฝันเราคิดว่าเราเคยเป็นคนชั่งฝันค่ะ แต่ความฝันของเราในหลายๆครั้งมันก็ขัดกับความคิดของแม่เราค่ะ เราเคยชอบวาดรูป ชอบอ่านบทกลอนมากๆค่ะ แต่พอแม่บอกว่าทำไปก็ไม่มีทางไปได้ดี เราก็ไม่แตะมันอีกเลยค่ะ บางทีเราก็เคยคิดว่าเราขี้ขลาดเกินไปที่จะลองทำมันซักครั้ง แม่ของเราอยากให้เราเป็นหมอ หรือทำอาชีพที่มั่นคง บางครั้งก็เคยพูดว่าถ้าวันนึง เขาตายไปเขาอยากให้เรามีชีวิตอยู่ต่อ และไปได้ดีกว่าเขา แต่สำหรับเราแล้วถ้าเค้าตายไป เรากลับรู้สึกว่าเราไม่เหลือความหวังอะไรแล้วที่จะต้องมีชีวิตอยู่
บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราแตกต่างมากเลยค่ะ
1.เราอยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบนี้ไหมคะ หรือถ้าวันนึงเขาจากเราไปจริงๆเราควรทำอย่างไงหรอคะ เราควรใช้ชีวิตต่อไปอย่างไง หรือตอนนี้เราควรเดินไปทางไหนหรอคะ หรือเราควรหยุดคิดแล้วกลับไปใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นให้จบๆไป
2.ตอนนี้แม่ของเราป่วยอยู่ถึงจะไม่หนักมากแต่ก็เรื้อรังมานานแล้วค่ะ
เราก็เลยอยากรู้อีกว่าระหว่างความฝันของเรากับความฝันของแม่เราควรทำอย่างไง
3.เราไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลยค่ะ นอกจากเรียนออกมาได้ดี เราก็ทำอะไรไม่เคยสำเร็จเลยค่ะ เขาจะภูมิใจในตัวเราไหมคะ
ทุกครั้งที่เราคิดรูปอนาคตของตัวเองเราคิดไม่ออกเลยค่ะว่าควรจะทำอย่างไง กระทู้นี้อาจดูบ่นๆและไร้สาระนะคะ ขอโทษด้วยถ้าความจริงมันก็แค่เรื่องไร้สาระเรื่องนึง เราแค่อยู่ก็กลัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยค่ะ ⊙﹏⊙
ถ้าปลงกับชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยนี่ควรทำอย่างไงหรอคะ
เราเริ่มรู้สึกเบื่อๆกับชีวิตมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วค่ะ
เราเริ่มรู้สึกว่า"ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้หละมาหลายปีแล้วค่ะ "
เราไม่ได้รู้สึกอยากได้ อยากมี รึต่อให้มีความสุขหรือเศร้าก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะต้องใส่ใจอะไรเลยค่ะ เราอยู่ในสังคมที่เราคิดว่าดีนะคะ เพื่อนๆทุกคนคอยซัพพอร์ตเราอยู่ตลอดเวลาแล้วเราก็รู้สึกของคุณมาก เราเองก็พยายามอย่างมากเพื่อจะใส่ใจพวกเขาเหมือนที่เขาทำให้เราแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไร บางทีเพื่อเศร้าเราเข้าไปปลอบหรือให้คำแนะนำเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย บางครั้งเวลาเขามีความสุขเราก็แค่หัวเราะตามไปเฉยๆจะได้ไม่ดูแตกต่าง
ส่วนเรื่องความฝันเราคิดว่าเราเคยเป็นคนชั่งฝันค่ะ แต่ความฝันของเราในหลายๆครั้งมันก็ขัดกับความคิดของแม่เราค่ะ เราเคยชอบวาดรูป ชอบอ่านบทกลอนมากๆค่ะ แต่พอแม่บอกว่าทำไปก็ไม่มีทางไปได้ดี เราก็ไม่แตะมันอีกเลยค่ะ บางทีเราก็เคยคิดว่าเราขี้ขลาดเกินไปที่จะลองทำมันซักครั้ง แม่ของเราอยากให้เราเป็นหมอ หรือทำอาชีพที่มั่นคง บางครั้งก็เคยพูดว่าถ้าวันนึง เขาตายไปเขาอยากให้เรามีชีวิตอยู่ต่อ และไปได้ดีกว่าเขา แต่สำหรับเราแล้วถ้าเค้าตายไป เรากลับรู้สึกว่าเราไม่เหลือความหวังอะไรแล้วที่จะต้องมีชีวิตอยู่
บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราแตกต่างมากเลยค่ะ
1.เราอยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบนี้ไหมคะ หรือถ้าวันนึงเขาจากเราไปจริงๆเราควรทำอย่างไงหรอคะ เราควรใช้ชีวิตต่อไปอย่างไง หรือตอนนี้เราควรเดินไปทางไหนหรอคะ หรือเราควรหยุดคิดแล้วกลับไปใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นให้จบๆไป
2.ตอนนี้แม่ของเราป่วยอยู่ถึงจะไม่หนักมากแต่ก็เรื้อรังมานานแล้วค่ะ
เราก็เลยอยากรู้อีกว่าระหว่างความฝันของเรากับความฝันของแม่เราควรทำอย่างไง
3.เราไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลยค่ะ นอกจากเรียนออกมาได้ดี เราก็ทำอะไรไม่เคยสำเร็จเลยค่ะ เขาจะภูมิใจในตัวเราไหมคะ
ทุกครั้งที่เราคิดรูปอนาคตของตัวเองเราคิดไม่ออกเลยค่ะว่าควรจะทำอย่างไง กระทู้นี้อาจดูบ่นๆและไร้สาระนะคะ ขอโทษด้วยถ้าความจริงมันก็แค่เรื่องไร้สาระเรื่องนึง เราแค่อยู่ก็กลัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยค่ะ ⊙﹏⊙