ลูกคนแรกครับ  ตอนนี้อายุได้ 7 เดือน 

ที่บ้าน ภรรยา กับ แม่ยาย (ยายของเด็ก) ช่วยกันเลี้ยงครับ ส่วนพ่อไปทำงานตามปกติ มีเวลาอยู่ตอนกลางวันเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ 

ปัญหาคือ ตั้งแต่แรกเกิด ลูกร้องเวลาง่วงนอนตอนกลางวัน จะต้องมีคนพากล่อมตลอด ตอนกลางวันต้องนอนบนอ้อมแขนเท่านั้นถึงจะนอนได้ และนอนได้นาน  ถ้าเอาไปวางหลังจากหลับไปแล้วจะนอนได้ไม่นาน และร้องงอแงทุกที 

ทุกครั้งที่ร้องจะเริ่มง่วงนอน พ่ออุ้มยังไม่ทันไร ยายจะรีบเอาไปอุ้มต่อให้
"ยายไม่ยอมให้ร้องเลยครับ  ถ้าเด็กร้อง จะแสดงออกราวกับว่า เป็นความผิดของผู้เป็นพ่อและแม่มาก" 
เคยพยายามจะฝึกด้วยการ กล่อมให้หลับแล้วเอาไปวาง นะครับ วางแล้วตื่นก็ตบก้น ค่อยๆ กล่อมบนเตียงนอนไป หวังว่าจะให้หลับต่อ แต่ก็ติดปัญหาข้างต้น (บรรทัดด้านบน) 

แรก ๆ ก็อุ้มนอนพอได้ครับ พ่อก็พอช่วยได้บ้าง เอามาอุ้มนอนต่อได้ 
พักหลังมานี้ ลูกเริ่มรู้เรื่อง แยกออกว่าใครเป็นแม่ เป็นยาย เป็นพ่อเด็กครับ ถ้าเป็นพ่อเด็กอุ้ม ลูกจะไม่หลับเลย จะร้องตลอด 

ตัวพ่อเคยอยู่กับลูกคนเดียวที่บ้านนะครับ  เวลาแม่กับยายเด็กไปธุระ    ก็ร้องนานไปเกือบชั่วโมง สุดท้ายก็หลับได้ 

อยากทราบว่า ที่บ้านเราทำกันอยู่นี้ ผิดหลักการอะไรหรือป่าวครับ เป็นเรื่องที่เราฝึกเด็กได้ หรือเราละเลยที่จะฝึก แล้วปล่อยให้เลยตามเลยไปแบบนี้ ?
(หลายคนบอกว่า อุ้มได้ ก็อุ้มไปสิ  ขวบปีแรก อุ้มกอดให้มากที่สุด  ....ปัญหาคือ คนอุ้มจะเริ่มไม่ไหวแล้วครับ เวลาอุ้มกลางวันไม่มีเวลาทำอย่างอื่น  แม่เด็กก็ต้องกลับไปทำงานเร็ว ๆ นี้แล้วครับ  จะให้ยายเลี้ยงแบบเดิม ยายก็คงจะบ่นไม่น้อย) 

เด็กสุขภาพปกติครับ พัฒนาการตามวัย ไม่มีโรคประจำตัว 
นอนกลางวันที่ห้องนั่งเล่น มีคอกกั้นเด็ก มีเบาะ ปิดเสียง ปิดไฟ  ร้อนก็เปิดแอร์ 
กลางคืนนอนที่ห้องนอน แยกกันคนละที่ครับ