เราชอบต่อว่าแม่ว่าทำไมไม่ไปทำงาน ไปทำงานกับพ่อก็ได้ จะรอแต่เงินพ่อทำไมเพราะเราก็ยังเรียนอยู่ แต่แม่ก็ต่อว่าเราว่าเป็นลูกยังไงอยากให้แม่ไปทำงาน (แม่เราอายุ52) ใจจริงๆเราไม่อยากให้ไปหรอกทั้งพ่อทั้งแม่ แต่จะให้ทำยังไงได้ รายได้มาจากพ่ออย่างเดียว พ่อก็แอบน้อยใจอีกทำงานมา4-5ปีไม่มีเงินเก็บสักบาท ตอนนี้เราก็เรียนอยู่มหาลัยอยู่ ก็ต้องใช้เงินทำนั่นนี่เยอะแยะ พ่อก็ไม่อยากให้เราลำบากด้วย อยากให้เราสบาย จะได้มีอนาคตที่ดีๆไม่ต้องไปเป็นลูกต้างเขาแบบพ่อ พ่อเราก็เข้าใจแหละ พ่อเราเลยยอมส่งเราเรียน เราจบพ่อก็คงจะกลับมาอยู่บ้านแล้ว แต่เราไม่เข้าใจแม่เราเลย ทุกครั้งที่เราบอกว่าแม่จะอยู่อย่างนี้หรอ แม่ทำไมไม่ไปทำงานจะได้มีเงินเก็บกับเขาสักที แม่ก็บ่นปวดนั่นปวดนี่ทำงานไม่ไหวหรอก แก่แล้วยังจะให้ไปทำงานอีกหรอ อายุขนาดนี้เขาไม่ทำกันแล้ว (จริงๆแม่เราไม่ทำงานมา 3-4ปีแล้ว) ประเด็นหลักๆเลยคือบ้านยังเป็นหนี้อีกหลายแสน ยังใช้ไม่หมด หนี้ก้อนนี้มีมา20กว่าปีแล้ว ก็ยังใช้ไม่หมด ดอกทบต้น ต้นทบดอก 5-6แสน แต่แม่ก็ยังจะอยากอยู่บ้าน เราก็ไม่เข้าใจ พูดเรื่องนี้ทีไรก็เหมือนกับว่าเราผิดตลอดที่บอกใฟ้แม่ไปทำงาน คือยังไงหรอเราจบออกมาต้องมาใช้หนี้ให้อย่างงี้หรอ จริงๆลูกมันไม่ควรมารับรู้หนี้สินของพ่อแม่ด้วยซ้ำไหม แต่เราก็เข้าใจยังไงเราก็ไม่ทิ้งท่านทั้ง2อยู่แล้ว โดยเฉพาะพ่อของเรา ทุกวันนี้ถ้าไม่มีพ่อชีวิตเราคงจบ เพราะว่าพ่อเป็นคนส่งเสียเราทุกอย่าง ให้เงิน ให้นั่นนี่ ขอพ่อทุกอย่าง แต่ก็ต้องผ่านแม่ พ่อกับแม่ก็ผ่านอะไรกันมาเยอะ พ่อก็ไม่อยากให้แม่ลำบากด้วยมั้งเลยไม่พูดให้มาหา แต่ผ่านมา4-5ปี เริ่มไม่มีเงินฝาก ตอนนี้ก็เริ่มบ่นๆนิดหน่อยแล้ว เพราะท่านก็เหนื่อยแล้ว ตอนนี้ความหวังของครอบครัวตกมาอยู่ที่เราคนเดียว…

จริงๆตลอดระยะเวลา20กว่าปีก่อนหน้านั่นแม่เราทำงานมาตลอดนะ เหมือนแม่เป็นเสาหลักรายได้มาจากแม่ พ่อเป็นผู้ช่วย พึ่งจะมาล้มตอนเศรษฐกิจรัฐบาลประยุทธ์รายจ่ายมากกว่ารายรับเลยเลิกกิจการไป แล้วพ่อก็ไปทำงานนอก