สวัสดีครับ ผมอายุ20 เป็นคนใต้ ตรัง
ขอเขียนระบายไว้เผื่อผมไม่มีโอกาศนั้นอีก เผื่อพี่ทั้ง4คนผ่านมาเห็น คงจะรู้ว่าเป็นผม
เริ่มเรื่อง ผมมีพี่น้อง5คนชาย2( หรือชาย1นะ ผมเป็นเกย์ ฮาฮาฮา) ญ3 [ จริงๆ6คน แต่พี่คนโตสุดเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าตา ]
ตั้งแต่จำความได้ ตอนนั้นผมยังเด็กเล็กๆ เล่นๆไปวันๆ พี่สาวคนโตมีสามี และออกไปอยู่กับครอบครัว ต่อมา พี่สาว อีก2คน ก็แยกย้ายกันไปเติบโตมีครอบครัวกัน และพี่ชายผมก็เป็นคนสุดท้าย ที่แยกย้ายกันไปทำงาน
ส่วนผมก็อยู่กับแม่เรื่อยๆมา จนมีปัญหาเรื่องครอบครัว (จริงๆที่ฟังพี่ๆญาติคุยกัน มีเรื่องแบบนี้นานแล้วแต่ผมจำความไม่ได้)
พ่อมีเมียใหม่ และทุกครั้งที่กลับมาบ้าน จะทะเลาะกับแม่ทุกครั้ง ทะเลาะเสียงดัง ทะเลาะทุบตี ไล่แม่ออกจากบ้านบ้างไรบ้าง ทะเลาะต่อหน้าทุกครั้ง มีอยู่ครั้งนึง พ่อกลับมาบ้าน ผมไล่พ่อ แล้วพ่อก็ไปด่า แม่หาว่าแม่สอนให้ไล่พ่อแบบนี้ ตอนนั้นผมเสียใจมากที่ทำไรไม่ได้ ทำได้แค่นอนชนหลังกับแม่แต่ละคืนให้มันผ่านๆไป
จนมีมาวันนึงแม่บอกว่า ( จำได้แม่นขึ้นใจ )
แม่ ...รักแม่มั้ย
ผม... รักสิมากๆด้วย
แม่... มากเท่าไหน
ผม... มากเท่าฟ้าเลย
แม่... เท่าฟ้าเองหรอลูก
ผม... ล้นฟ้าทั่วจังวาลเลยแม่
💞 แม่... หากวันนึงแม่ไปหายไป แม่จะไม่ไปไหน แม่จะอยู่กับลูกนะ หากใครมาแกล้งเดี๋ยวแม่จะจัดการเอง
ผม... หากวันนั้นใครจากไปคนไดคนนึงต้องตามไปด้วยนะสัญญากัน
ตอนนั้นแม่อึ้งไปสักพักผมจำได้แม่นทุกคำ ก่อนแม่จะมาบอกตง และใช้ชิวิตแบบนั้นกันมาเรื่อยๆ
จนมาวันนึงตอนนั้นมีการชุมนม แม่ผมได้ไปเป็นคนตรวจกระเป๋าที่ กทม ไม่รู้ผมเสียใจหรือดีใจดี ที่ดีใจแม่ได้ออกห่างจากพ่อ / ผมต้องอยู่กับพ่อ
ละมีวันนึงผมได้ไปหาแม่ที่การชุมนุมโคตรดีใจเลย แต่อยู่ได้ไม่นานต้องกลับบ้านต่างจังหวัดมาเรียนต่อ แต่สิ่งที่ดีคือตอนนั้นพี่สาวพาครอบครัวมาอยู่บ้านเกิดชั่วคราว ผมเลยมีพี่สาวมาช่วยเรื่องการเรียน... ผมก็รอแม่มาเรื่อยๆ เมื่อไหร่การชุมนุมจะจบ จนผ่านไปเกือบปี ชุมนุมก็จบ และก็มีสิ่งที่เสียใจและดีใจร่วมด้วยในเวลาเดียวกัน คือแม่มีสามีใหม่ต่างจังหวัด ผมก็ได้อยู่คนเดียว แต่แม่ก็โอนค่ากับข้าว ค่ากินมาให้ตลอด ตั้งแต่นั้นมาผมทำอาหารกินเองได้ตั้งแต่ มัธยม1 แต่หลังจากนั้นครอบครัวใหม่แม่ก็ไม่สวยงาม และเลิกกัน แม่ก็ได้กลับมาทำงานที่บ้านเกิด และผมก็ได้ไปอยู่กับแม่อย่างสมใจ และเวลาผ่านไป ผมขอให้แม่หาแฟนใหม่อีกครั้งไม่อยากให้แม่เหงา และแม่ก็พูดว่า ให้พ่อตายก่อน เดี๋ยวแม่จะมีใหม่ ผมก็โอเค จนผ่านไป3-4ปี พ่อก็เสียชีวิต และปีที่แล้ว 2564 ผมทวงคำสาบานเรื่องมีแฟนใหม่ จนสุดท้ายแม่ก็มี แต่มันก็แย่เหมือนเดิม ....
ก็ไม่เป็นไร เราใช้ชีวิตด้วยกันแบบนี้แหละ2คนแม่ลูก ส่วนพี่ๆเราก็ไม่ได้หายไปไหน ติดต่อกันได้ตลอด
จนมาวันนึง ปลายเดือนมิถุนา 2564 แม่ปวดท้องผมเลยพาไปหาหมอ สุดท้ายหมอบอกเป็นกระเพาะอาหารให้ยามาทาน แล้วผ่านไป1 อาทิตย์ ไปใหม่ และถูกส่งไปโรงบาลประจำจังหวัด ตรวจไปมา พอผลตรวจออก ให้แม่ออกไปข้างนอก
ให้ผมเข้าไปฟัง ....
..... ผมแทบล้มทั้งยืน เหมือนโลกหยุดหมุนกระทันหัน ผลสรุป แม่ไม่ได้เป็นกระเพราะอาหาร ตรวจเจอก้อนเนื้อในกระเพราะอาหาร เป็นก้อนเนื้อร้าย และเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย หมอบอกอย่าให้แม่รู้เพราะแม่จะแย่ขึ้น
ผมออกจากห้องเหมือนคนไม่มีวิญญาณ มาหาแม่จะเข็นไปห้องรับยากลับบ้าน แม่ถามว่าหมอบอกว่าใง
ผมยิ้มแล้วบอกแม่ หมอบอกว่าอาการดีขึ้นแล้วนะ ต้องเข้มแข็งมีความสุขเข้าไว้
แล้วแม่ก็พูดออกมาว่า อย่าโกหก สายตาลูกแม่ดูออก แม่อยู่กับลูกมาตั้งแต่เล็กๆ ทำไมถึงแม่ไม่รู้ ผมก็แถไปเรื่อยๆ
จำฝังใจทุกคำ ผมนี่ร้องไห้แล้วไปสบอกแม่ไม่มีแรงจะเข็น จนสักพักต้องทำตัวเองให้แข้มแข็ง แล้วพาไปรับยา
หลังจากนั้น แม่ก็ได้ไปรักษาตัวบ้านพี่สาว ส่วนผมอยู่บ้าน จะแวะไปหาบ่อยๆ แต่โทรคุยกันตลอด สิ่งที่ผมทำคือ ไม่อยากให้แม่เห็นผมอ่อนแอ ไม่อยากให้แม่เห็นผมร้องไห้เหมือนตอนพึ่งเกิดงอแงเหมือนเด็กดื้อ
เวลาไปหาแม่ แม่ก็ชอบล้อบ่อยๆ
วันนั้นผมไปชงนมให้แม่ ผมคิดว่าน้ำในกายังร้อน เลยชงไปให้
แล้วแม่ก็บอกให้พี่สาวไปชงให้ บอกว่าผมชงไม่อร่อย
มือไปจับมา ไม่ล้างเหม็นคาวมาก 5555555555
ขำกันมาก
แต่ละเดือนแม่ก็จะไปรับคีโม พี่สาวเป็นคนพาไป ผมก็ไปเฝ้าบ้าง
ผมสังเกตุเห็นผมของแม่ก็เริ่มร่วง ว่าจะตัดผมให้แม่ดีกว่า จะได้โล่งหัวไปเลย แต่ต่อมา ค่ำคืนเดือนกันยายน แม่ปวดท้องหนักมากรีบมาโรงพยาบาล รับเลือดเพราะเลือดน้อยมาก
ผมก็จะเฝ้าแม่ แต่แม่บอกไม่ต้องให้พี่สาวเป็นคนเฝ้าดีกว่า ผมก็ได้ไปนั่งนวด เช็ดตัวให้แม่ ก่อนแม่จะไล่ให้กลับไปบ้านพี่สาว ไปดูหลานแทนพี่
จนตอนเช้ามีสายโทรเข้ามาผมไม่ได้รับ และผมก็โทรกลับไป พี่สาวบอกแม่กำลังถูกส่งตัวไปโรงบาลประจำจังหวัดผมเลยตามไป
พอไปถึงผมยิ้มเห็นแม่หลับอยู่ เลยถามพี่สาวว่า หมอให้ยาสลบหรอ พี่สาวก็ไม่พูดอะไร จนผมมองแม่สักพัก เห็นสีตัวแม่เปลี่ยนไป และดูที่หน้าท้องของแม่ไม่ขยับ ผมนี่เผลอร้องไห้เรียกแม่ดังมากในห้องฉุกเฉิน จนต้องไปนั่งหน้าห้องระบายมันออกมา ความทรงจำที่ลอยมาคือ
ตอนเด็กทุกคืนจะนอนหันหลังชนกัน
วันที่นอนอยู่แล้วผมถามอายุแม่ บอกแม่ว่าผมอยากแก่ไปพร้อมกับแม่นะ
วันที่แม่อดให้ลูกได้อิ่ม เอาข้าวไปคลุกน้ำแกงที่เหลือในหม้อกิน
วันที่แม่อดทนเหนื่อยกรีดยาง ตัดยาง 3ที่ใน1วัน เพื่อลูกได้อิ่ม
รอยยิ้มที่หยอกล้อกันทุกวัน
รอยยิ้มความสุขที่หาที่ไหนไม่ได้
ดวงตาที่เป็นความรักสวยงาม
และอีกมากมายจนผมปวดหัวอย่างรุนแรงและเผลอหลับในรถที่นำแม่กลับบ้านไปทำพิธีศาสนา
วันนั้นเป็นวันที่โคตรแย่ จากเด็กน้อยคนนึง อยู่ๆกลายมาเป็นเด็กกำพร้า ในวัย19
หลังจากเสร็จทุกอย่าง ผ่านไปสักพัก ผมก็เที่ยว
หาไรทำที่มีความสุขไปเรื่อยๆ เพื่อทำให้ตัวเองเข้มแข็ง
*** ที่ผมลงหัวข้อนี้คือ ผมอยากให้พี่มาเจอ หรือไม่เจอก็ได้
อยากบอกว่า
ทุกวันนี้ผมเที่ยว หาไรทำสนุกๆ คุยเรื่องตลกๆกับเพื่อน รุ่นพี่. แต่ความรู้สึกของผมคือ มันไม่พออยู่ดี ทำยังใงมันก็ไม่พอ อยากพอแค่นี้ แต่ตอนนี้ก็สู้อยู่ตลอด จริงๆผมไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เห็นหรอก บางคืนผมเพ้อเรียกแม่ในอากาศ เผื่อเขาจะขานรับ และ หากวันนึงผมยอมแพ้ พี่ๆ ไม่ต้องเสียใจนะ มันคือวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย ให้คิดว่า ผมกำลังมีความสุขอยู่
มีความสุขที่ได้ไปหาแม่ ถึงเราไม่รู้เรื่องผีวัญญาณมีจริงหรือไม่จริงก็เถอะ มันคือวันที่รอคอยมานาน อยากให้พี่ๆสู้ๆเข้าไว้ ทำทุกวันให้ดีที่สุดรักทุกคนเลยนะ
หากวันนั้นผมไม่มีโอกาศอีกแล้ว อยากให้พี่ชายและพี่สาวได้รับรู้ไว้
ขอเขียนระบายไว้เผื่อผมไม่มีโอกาศนั้นอีก เผื่อพี่ทั้ง4คนผ่านมาเห็น คงจะรู้ว่าเป็นผม
เริ่มเรื่อง ผมมีพี่น้อง5คนชาย2( หรือชาย1นะ ผมเป็นเกย์ ฮาฮาฮา) ญ3 [ จริงๆ6คน แต่พี่คนโตสุดเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าตา ]
ตั้งแต่จำความได้ ตอนนั้นผมยังเด็กเล็กๆ เล่นๆไปวันๆ พี่สาวคนโตมีสามี และออกไปอยู่กับครอบครัว ต่อมา พี่สาว อีก2คน ก็แยกย้ายกันไปเติบโตมีครอบครัวกัน และพี่ชายผมก็เป็นคนสุดท้าย ที่แยกย้ายกันไปทำงาน
ส่วนผมก็อยู่กับแม่เรื่อยๆมา จนมีปัญหาเรื่องครอบครัว (จริงๆที่ฟังพี่ๆญาติคุยกัน มีเรื่องแบบนี้นานแล้วแต่ผมจำความไม่ได้)
พ่อมีเมียใหม่ และทุกครั้งที่กลับมาบ้าน จะทะเลาะกับแม่ทุกครั้ง ทะเลาะเสียงดัง ทะเลาะทุบตี ไล่แม่ออกจากบ้านบ้างไรบ้าง ทะเลาะต่อหน้าทุกครั้ง มีอยู่ครั้งนึง พ่อกลับมาบ้าน ผมไล่พ่อ แล้วพ่อก็ไปด่า แม่หาว่าแม่สอนให้ไล่พ่อแบบนี้ ตอนนั้นผมเสียใจมากที่ทำไรไม่ได้ ทำได้แค่นอนชนหลังกับแม่แต่ละคืนให้มันผ่านๆไป
จนมีมาวันนึงแม่บอกว่า ( จำได้แม่นขึ้นใจ )
แม่ ...รักแม่มั้ย
ผม... รักสิมากๆด้วย
แม่... มากเท่าไหน
ผม... มากเท่าฟ้าเลย
แม่... เท่าฟ้าเองหรอลูก
ผม... ล้นฟ้าทั่วจังวาลเลยแม่
💞 แม่... หากวันนึงแม่ไปหายไป แม่จะไม่ไปไหน แม่จะอยู่กับลูกนะ หากใครมาแกล้งเดี๋ยวแม่จะจัดการเอง
ผม... หากวันนั้นใครจากไปคนไดคนนึงต้องตามไปด้วยนะสัญญากัน
ตอนนั้นแม่อึ้งไปสักพักผมจำได้แม่นทุกคำ ก่อนแม่จะมาบอกตง และใช้ชิวิตแบบนั้นกันมาเรื่อยๆ
จนมาวันนึงตอนนั้นมีการชุมนม แม่ผมได้ไปเป็นคนตรวจกระเป๋าที่ กทม ไม่รู้ผมเสียใจหรือดีใจดี ที่ดีใจแม่ได้ออกห่างจากพ่อ / ผมต้องอยู่กับพ่อ
ละมีวันนึงผมได้ไปหาแม่ที่การชุมนุมโคตรดีใจเลย แต่อยู่ได้ไม่นานต้องกลับบ้านต่างจังหวัดมาเรียนต่อ แต่สิ่งที่ดีคือตอนนั้นพี่สาวพาครอบครัวมาอยู่บ้านเกิดชั่วคราว ผมเลยมีพี่สาวมาช่วยเรื่องการเรียน... ผมก็รอแม่มาเรื่อยๆ เมื่อไหร่การชุมนุมจะจบ จนผ่านไปเกือบปี ชุมนุมก็จบ และก็มีสิ่งที่เสียใจและดีใจร่วมด้วยในเวลาเดียวกัน คือแม่มีสามีใหม่ต่างจังหวัด ผมก็ได้อยู่คนเดียว แต่แม่ก็โอนค่ากับข้าว ค่ากินมาให้ตลอด ตั้งแต่นั้นมาผมทำอาหารกินเองได้ตั้งแต่ มัธยม1 แต่หลังจากนั้นครอบครัวใหม่แม่ก็ไม่สวยงาม และเลิกกัน แม่ก็ได้กลับมาทำงานที่บ้านเกิด และผมก็ได้ไปอยู่กับแม่อย่างสมใจ และเวลาผ่านไป ผมขอให้แม่หาแฟนใหม่อีกครั้งไม่อยากให้แม่เหงา และแม่ก็พูดว่า ให้พ่อตายก่อน เดี๋ยวแม่จะมีใหม่ ผมก็โอเค จนผ่านไป3-4ปี พ่อก็เสียชีวิต และปีที่แล้ว 2564 ผมทวงคำสาบานเรื่องมีแฟนใหม่ จนสุดท้ายแม่ก็มี แต่มันก็แย่เหมือนเดิม ....
ก็ไม่เป็นไร เราใช้ชีวิตด้วยกันแบบนี้แหละ2คนแม่ลูก ส่วนพี่ๆเราก็ไม่ได้หายไปไหน ติดต่อกันได้ตลอด
จนมาวันนึง ปลายเดือนมิถุนา 2564 แม่ปวดท้องผมเลยพาไปหาหมอ สุดท้ายหมอบอกเป็นกระเพาะอาหารให้ยามาทาน แล้วผ่านไป1 อาทิตย์ ไปใหม่ และถูกส่งไปโรงบาลประจำจังหวัด ตรวจไปมา พอผลตรวจออก ให้แม่ออกไปข้างนอก
ให้ผมเข้าไปฟัง ....
..... ผมแทบล้มทั้งยืน เหมือนโลกหยุดหมุนกระทันหัน ผลสรุป แม่ไม่ได้เป็นกระเพราะอาหาร ตรวจเจอก้อนเนื้อในกระเพราะอาหาร เป็นก้อนเนื้อร้าย และเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย หมอบอกอย่าให้แม่รู้เพราะแม่จะแย่ขึ้น
ผมออกจากห้องเหมือนคนไม่มีวิญญาณ มาหาแม่จะเข็นไปห้องรับยากลับบ้าน แม่ถามว่าหมอบอกว่าใง
ผมยิ้มแล้วบอกแม่ หมอบอกว่าอาการดีขึ้นแล้วนะ ต้องเข้มแข็งมีความสุขเข้าไว้
แล้วแม่ก็พูดออกมาว่า อย่าโกหก สายตาลูกแม่ดูออก แม่อยู่กับลูกมาตั้งแต่เล็กๆ ทำไมถึงแม่ไม่รู้ ผมก็แถไปเรื่อยๆ
จำฝังใจทุกคำ ผมนี่ร้องไห้แล้วไปสบอกแม่ไม่มีแรงจะเข็น จนสักพักต้องทำตัวเองให้แข้มแข็ง แล้วพาไปรับยา
หลังจากนั้น แม่ก็ได้ไปรักษาตัวบ้านพี่สาว ส่วนผมอยู่บ้าน จะแวะไปหาบ่อยๆ แต่โทรคุยกันตลอด สิ่งที่ผมทำคือ ไม่อยากให้แม่เห็นผมอ่อนแอ ไม่อยากให้แม่เห็นผมร้องไห้เหมือนตอนพึ่งเกิดงอแงเหมือนเด็กดื้อ
เวลาไปหาแม่ แม่ก็ชอบล้อบ่อยๆ
วันนั้นผมไปชงนมให้แม่ ผมคิดว่าน้ำในกายังร้อน เลยชงไปให้
แล้วแม่ก็บอกให้พี่สาวไปชงให้ บอกว่าผมชงไม่อร่อย
มือไปจับมา ไม่ล้างเหม็นคาวมาก 5555555555
ขำกันมาก
แต่ละเดือนแม่ก็จะไปรับคีโม พี่สาวเป็นคนพาไป ผมก็ไปเฝ้าบ้าง
ผมสังเกตุเห็นผมของแม่ก็เริ่มร่วง ว่าจะตัดผมให้แม่ดีกว่า จะได้โล่งหัวไปเลย แต่ต่อมา ค่ำคืนเดือนกันยายน แม่ปวดท้องหนักมากรีบมาโรงพยาบาล รับเลือดเพราะเลือดน้อยมาก
ผมก็จะเฝ้าแม่ แต่แม่บอกไม่ต้องให้พี่สาวเป็นคนเฝ้าดีกว่า ผมก็ได้ไปนั่งนวด เช็ดตัวให้แม่ ก่อนแม่จะไล่ให้กลับไปบ้านพี่สาว ไปดูหลานแทนพี่
จนตอนเช้ามีสายโทรเข้ามาผมไม่ได้รับ และผมก็โทรกลับไป พี่สาวบอกแม่กำลังถูกส่งตัวไปโรงบาลประจำจังหวัดผมเลยตามไป
พอไปถึงผมยิ้มเห็นแม่หลับอยู่ เลยถามพี่สาวว่า หมอให้ยาสลบหรอ พี่สาวก็ไม่พูดอะไร จนผมมองแม่สักพัก เห็นสีตัวแม่เปลี่ยนไป และดูที่หน้าท้องของแม่ไม่ขยับ ผมนี่เผลอร้องไห้เรียกแม่ดังมากในห้องฉุกเฉิน จนต้องไปนั่งหน้าห้องระบายมันออกมา ความทรงจำที่ลอยมาคือ
ตอนเด็กทุกคืนจะนอนหันหลังชนกัน
วันที่นอนอยู่แล้วผมถามอายุแม่ บอกแม่ว่าผมอยากแก่ไปพร้อมกับแม่นะ
วันที่แม่อดให้ลูกได้อิ่ม เอาข้าวไปคลุกน้ำแกงที่เหลือในหม้อกิน
วันที่แม่อดทนเหนื่อยกรีดยาง ตัดยาง 3ที่ใน1วัน เพื่อลูกได้อิ่ม
รอยยิ้มที่หยอกล้อกันทุกวัน
รอยยิ้มความสุขที่หาที่ไหนไม่ได้
ดวงตาที่เป็นความรักสวยงาม
และอีกมากมายจนผมปวดหัวอย่างรุนแรงและเผลอหลับในรถที่นำแม่กลับบ้านไปทำพิธีศาสนา
วันนั้นเป็นวันที่โคตรแย่ จากเด็กน้อยคนนึง อยู่ๆกลายมาเป็นเด็กกำพร้า ในวัย19
หลังจากเสร็จทุกอย่าง ผ่านไปสักพัก ผมก็เที่ยว
หาไรทำที่มีความสุขไปเรื่อยๆ เพื่อทำให้ตัวเองเข้มแข็ง
*** ที่ผมลงหัวข้อนี้คือ ผมอยากให้พี่มาเจอ หรือไม่เจอก็ได้
อยากบอกว่า
ทุกวันนี้ผมเที่ยว หาไรทำสนุกๆ คุยเรื่องตลกๆกับเพื่อน รุ่นพี่. แต่ความรู้สึกของผมคือ มันไม่พออยู่ดี ทำยังใงมันก็ไม่พอ อยากพอแค่นี้ แต่ตอนนี้ก็สู้อยู่ตลอด จริงๆผมไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เห็นหรอก บางคืนผมเพ้อเรียกแม่ในอากาศ เผื่อเขาจะขานรับ และ หากวันนึงผมยอมแพ้ พี่ๆ ไม่ต้องเสียใจนะ มันคือวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย ให้คิดว่า ผมกำลังมีความสุขอยู่
มีความสุขที่ได้ไปหาแม่ ถึงเราไม่รู้เรื่องผีวัญญาณมีจริงหรือไม่จริงก็เถอะ มันคือวันที่รอคอยมานาน อยากให้พี่ๆสู้ๆเข้าไว้ ทำทุกวันให้ดีที่สุดรักทุกคนเลยนะ