ผมว่ามันเหมาะกับรูปร่าง ความคล่องตัวของไทยดี
มันเป็นระบบที่ออกไปทาง Direct football มากกว่า Possesion
ซึ่งมันไม่ใช่ Direct แบบจ๋าๆ ที่เอาแต่เน้นวางบอลยาว
แต่มันมี Build up เกมขึ้นไป แล้วหาจังหวะวางบอลจากแนวลึก หรือ early cross
มันทำให้จังหวะเกมรุกเราไวขึ้นในเกมกับมาเลย์
ทำให้มาเลย์ก็ตามจังหวะการเล่นไม่ทันเหมือนกัน โดนศุภนัฏฐ์เล่นกับไลน์กองหลังไปหลายดอก

ส่วนสไตล์มาโน่คือ Possesion เกม
ครองบอลบุก ซึ่งในมุมมองของแฟนบอลไทยส่วนใหญ่คือ ครองบอลขึ้นเกมได้เยอะ คือเก่งกว่า
แต่เราจะเห็นชัดๆเลยว่าแทคติกของมาโน่ จังหวะบอลมันช้ามากๆ
การผ่านบอลขึ้นเกมในแต่ละที มันใช้จังหวะเยอะ และบอลไม่ค่อยเข้าแดน 3 ของคู่แข่งเท่าไหร่
ซึ่งแน่นอนว่า มันจะออกไปทาง Total football ซึ่งแผงแนวรับจะขึ้นสูงไปทดแทงตำแหน่งแดนกลางที่ขึ้นสูงไปช่วนแดนหน้าอีก
ทำให้หลายๆจังหวะเราโดนสวนหน้าหงาย
และแทคติกของมาโน่ มันจะกดได้สำหรับทีมที่เป็นรองเรามากๆ
แต่ถ้าทีมระดับเดียวกัน หรือเป็นรองเรานิดเดียว
เราแทบจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้เลย
นอกจากป้ายบอลไปมา ไม่กล้าจ่ายลูก 50-50 แบบระบบของตาโย่ง

เอาเกมที่เจอมาเลย์มาวัดก็ยาก เพราะของมาโน่โดนแดง

แต่เอาเกมที่เจอเวียดนามมา ตัดสกอร์ออกไปก่อน แล้วดูรูปเกม จังหวะเข้าทำฝั่งเวียดนาม
เราจะเห็นชัดๆเลยว่า ระบบของมาโน่จะโดนเวียดนามบุกขึ้นไปสร้างโอกาสยิงจะๆบ่อยมาก
แต่ระบบของตาโย่ง แนวรับจะยืนโซนได้ดีกว่าหน่อยๆ
ทำให้เวียดนามสร้างโอกาสยิงเหน่งๆ ที่ % จะเป็นประตูน้อย