เพื่อน ๆ ว่า คนที่คบกันมา 2 ปีกว่า เดินด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คุยแชทกัน วีดีโอคอลกันแทบทุกวัน แต่ละครั้งคุยกันไม่ต่ำกว่า 1 ชั่วโมง มีเรื่องหรือทำอะไรในชีวิตก็ถ่ายรูปและพิมพ์ข้อความรายงานบอกตลอด (เกือบตลอด)

ค้างโรงแรมด้วยกัน อยู่ห้องนอนด้วยกัน กินนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน เรื่องอย่างว่า ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เหมือนว่าคนสองคนนี้ถ้าห่างกันไปคนใดคนหนึ่งก็คงจะรู้สึกว่า ชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง ถามว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันไหม คุณคิดว่าเขาเป็นแฟนกันหรือเปล่าครับ

ไม่ใช่ครับ

เพราะมีฝ่ายหนึ่ง ทางบ้านมีเงิน มีทุกอย่างพรั่งพร้อม

แต่แค่อยากสนุก แค่เหงา แล้วรู้ว่าอีกฝ่ายที่คุยอยู่นั้นคุยง่ายคบง่ายพูดง่าย

และไม่มีอะไรน่ากังวลในความปลอดภัย ไว้ใจได้ ก็เพียงแค่คบไปอย่างนั้น อยากสนุกก็สนุกอยากกินอะไรก็ไปกินกัน ไม่ได้รู้สึกรัก ไม่รู้สึกหวง ไม่ได้อยากครอบครอง ก็แค่อยากแชร์ อยากแบ่งปันเท่านั้นเอง

แต่อีกฝ่ายหนึ่งล่ะ ฝ่ายที่ไม่ค่อยมีอะไร เงินเก็บน้อย ขี่รถมอไซค์ไปทำงาน ที่เขารู้สึกมากกว่า ที่เขามีความรู้สึกลึกซึ้ง ประทับใจในสิ่งที่ผ่านมา เขาจะรู้สึกยังไงถ้าวันหนึ่งคนที่เขาคบกัน 2 ปีกว่านั้น อยู่ดี ๆ เขาก็บอกว่าเราไม่ต้องมาเจอกันแล้ว รู้จักกันแค่นี้ ขอให้เธอเจอคนที่ดี ๆ

ดูเหมือนว่า 2 ปีกว่านั้น จะไร้ค่าสำหรับฝ่ายที่ไม่รู้สึก ดูเหมือนไม่มีความหมายอะไรเลย

คุณคิดว่าถ้าผมเป็นฝ่ายที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว ผมควรทำยังไงต่อไป ถ้าตัดใจ ผมจะทำใจยังไง ลึก ๆ ผมก็อยากออกไปหาคนใหม่ ผมเหนื่อยกับคำดูถูกจากเค้า เหนื่อยกับการที่ต้องเป็นฝ่ายยอมมาตลอด