สวัสดีค่ะ...เริ่มเรื่องคือช่วงแรกเราอยู่บ้านกับพ่อแม่ แต่ช่วงหลังๆมาเรามีแฟนเลยมีปัญหากับที่บ้าน เพราะเค้าไม่อยากให้มีแฟน จนเค้ามาจับได้ เราเลยตันสินใจออกมาอยู่หอกับแม่ ช่วงแรกๆเราลำบากมาก ไม่มีเงินสักบาท มีแค่ยายที่คอยช่วยเหลือเรา แต่เค้าก็ช่วยไม่ได้เยอะ เพราะเค้าก็ไม่มีเหมือนกัน ที่บ้านเอาแต่ดูถูกว่าเราจะไปไม่รอด ไม่ช่วยเหลือเราสักบาทเดียว ถึงขั้นตัดแม่ตัดลูกเลยค่ะ แล้วเราก็มีงานทำเริ่มมีตัง ชีวิตเริ่มดีขึ้น ทีนี้ที่บ้านเริ่มกลับมาคุยกับเรา เราไม่ได้โกรธอะไรแล้ว เพราะเรื่องมันก็นานแล้ว เค้ามีทักมาขอตังเราบ้าง เรามีเราก็ให้ เราไม่มีเราก็ไม่ได้ให้ จนเราได้เลิกกันกับแฟน แต่เราก็ยังอยู่หออยูนะคะ อยู่คนเดียว ที่บ้านเรารู้เรื่องที่เลิกกับแฟน ก็อยากให้เรากลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม(ที่บ้านไม่ค่อยชอบแฟนเรา) แต่ตอนนั้นเราทำงานแถวใกล้ๆหอ มันสะดวกต่อการเดินทาง ถ้าเรากลับไปอยู่บ้าน มันจะไกลจากที่ทำงาน เราเลยตัดสินใจที่จะอยู่หอไปก่อน แต่แล้วที่ทำงานก็เกิดปัญหา ทำให้เราต้องออกจากงาน ที่บ้านเลยชวนไปทำที่เดียวกับเค้าจะได้กับมาอยู่บ้าน เราเลยกับไปอยู่ เพราะอยากทำงานว่างงานมาหลายเดือน ช่วงแรกไปอยูก็โอเคค่ะ มีความสุขดี แต่ทีหลังมารู้ว่าบ้านมีหนี้เยอะมาก หลายเจ้า ทั้งหนี้นอกระบบ หนี้ธนาคาร บ้านก็ยังไม่จ่ายมาหลายงวด ต่อมาหนี้เริ่มเยอะ เจ้าหนี้ตามทวง ที่บ้านเคลียดกันมาก ที่บ้านมายืมตังเรา เราก็ให้ แต่เราไม่เคยได้คืนเลย แต่เราก็ไม่เคยทวงนะ จนเค้ามายืมอีก ครั้งนี้เราไม่มีจริงๆ เงินเราออก 12000 เรามีส่วนที่เราต้องจ่าย ร่วมแล้วเหลือกิน 3พัน ไหนกับข้าวเราก็ต้องเป็นซื้อ กินกันทั้งบ้าน พอครั้งนี้เราไม่มีให้ที่บ้านกับตึงใส่เรา หาว่าเราไม่ช่วย ช่วยไรไม่ได้ ทุกครั้งเราช่วยมาตลอด แต่พอเราไม่ช่วยครั้งเดียว ทำไมถึงคิดแบบนั้นกับเรา หลังจากนั้นเค้ามาขอให้เรากู้เงินธนาคารมาให้เค้า เรารูสึกว่ามันเกินไป เค้ากู้ไม่ได้เพราะติดแบคลิตกันหมด แล้งบอกว่าจะเป็นคนส่งหนี้เอง แต่เรารู้สึกว่ายังไงมันก็พ้นเราอะ และอีกอย่างมันเป็นชื่อเราด้วย ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว