นี่เป้นอกหักครั้งเเรกของผมเลยนะครับ
บางทีผมอาจจะยัง รับมือกับความรู้สึกไม่ไหว
ทุนเดิมเป็นคนที่อ่อนไหวทางอารมอยู่เเล้วด้วย
ป.4 เริ่มที่ว่า ตอนป4. ผมได้เจอผู้หญิงคนนึงชื่อ M ละกัน ตอนผมเจอM ครั้งเเรก เธอเป็นคนที่ น่ารัก เเละสดใส เฟรนลี่มาก เเต่ผมก็ยังไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปคุยหรือตีสนิทด้วย เเต่เห็นครั้งเเรกเเล้ว ปิ๊งวับๆ เลย ชอบมาก เเต่เค่ชอบนะไม่ใช่รัก
ก็ได้เเอบMไปเเต่ก็ยังไม่ค่อยกล้าไปพูดด้วยอยู่ดี พอผ่านมาซักพักเริ่มสนิทกับคนในห้อง
ป.5 เริ่มได้เข้าไปคุยด้วย M เป็นผู้หญิงคนเดียวที่พูดด้วยเเล้วสนุก M เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมพูดด้วยเเล้วรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง เธอมักจะเล่นมุขเเปลกๆ ที่ผมเข้าใจเเละขำ
ป6 ตอนนี้ผมเป็นคนที่พูด เยอะมากๆ คุณครูเลยจับมานั่งกับผู้หญิง ซึ่งบังเอิญ เป็น M พอดี หัวใจผมเต้นเเรงมาก เเบบ นี่คือความจริงหรอ เราพูดกันกันอย่างสนุก(ไม่รู้ผมสนุกคนเดียวหรือป่าว) เเต่เพราะความเขินอายเเละทำตัวไม่ถูก ผมเลยทำตัวกับเธอไม่ดีมากนัก ผมก็งงตัวเองเหมือนกันว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง เสียดายเวลาที่สุด รู้ตัวอีกที่ เราก็จะเเยกกันเเล้ว ผมก็ได้เเต่ ตัดใจ เเละเสียใจ
ม.1 ผ่านไปซักพัก ช่วงประมาณ ม1 กลุ่มเพื่อนเรามีนัดกินเลี้ยงปาตี้กัน ผมเลยถามขึ้นมาเล่นๆว่า ม.4 มีไครอยากจะย้ายมา ชลชายไหม(ผมอยู่ชลชาย เค้ารับ เเต่ผู้ชายตอน ม.ต้น) เธอ คนนั้นที่ผมเเอบชอบ บอกว่าไม่เเน่เราอาจไปชลชาย วินาที ที่ผมได้ยินคำนั้นจากปากของเธอ ผมดีใจมากกก จนทำตัวไม่ถูก เเละเรา ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย มีเเวะไป กวนๆ ทาง MASSAGE บ้างเเต่ไม่บ่อย เพราะไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรเเละคุยกับผู้หญิงไม่เป็น (โถไอเด็กน้อย)
ม.3 ผ่านไป 2ปี ตอน นั้น ผมอยู่ ม.3 ปลายๆปี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมดิ่งที่สุด โดนหลายๆเรื่อง ทั้งครอบครัว เพื่อนสุดที่รักตาย ความฝันที่ ฝันสูงเกิน จนเกิดความเคลียด เเละอื่นๆอีกหลายๆเรื่อง
เธอ ได้เข้ามาถามข้อมูลเกียวกับ ชลชาย ม.ปาย เเละ เรื่องจิปะถะส่วนตัว ผมดีใจมากๆ ที่เธอยังไม่ลืมผม มันเป็นความรู้สึกที่ ดีจริงๆ ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี เเต่ผมก็ตอบเธอไปนิดหน่อย เพราะ ติดสอบออนไลน์ เเละ เคลียดอยู่ ผ่านไปซักพัก ผมได้ทักเข้าไปคุยเรื่องต่างๆกับเธอ ทั้งเรื่อง รร. เรื่องส่วนตัว เรื่องรร.ที่อยู่เป็นไงบ้าง ทำไมถึงอยากย้ายมาชลชาย บลาๆๆ เราคุยกันสนุกมาก เเละคุยกันค่อนข้างบ่อยเเละกินเวลานาน
ผมได้ช่วย หาข้อมูลให้ ช่วยทุกๆอย่าง เท่าที่ตัวผมจะทำได้ ทุมเททุกอย่าง อย่างเกินตัว จนเธอเริ่มสังเกต
ตอนสอบ รอบตัวจริง ผมนั่งรอ ดูคะเเนน ของเธอ ตอนเที่ยงคืน
วินาทีเเรก ที่ผมไม่เห็นชื่อ เธอ ความหวัง ความฝัน สิ่งที่คิดไว้ ได้พังทะลาย ลงหมดเลย มันไม่จริงไช่ไหม ผม นั่งร้องไห้ทั้งคืน ขนาดหลับไป ยังร้องในฝันอะ มันเสียใจมากๆ เหมือน ทุกๆสิ่งที่เราทุมเท พังลง เเต่ผมก็ไม่รู้นะเธอเสียใจเหมือนที่ผมเสียใจ หรือป่าว
ผมได้เเต่ให้กำลังใจ เธอ เเละ เฝ้ารอ วันที่ รร. จะเรียกตัว สำรอง
ผมอ้อนวอน ขอพร ต่อทุกสิ่งทุกอย่าง มันฟังดูเวอร์นะครับ เเต่ตอนนี้ผมเริ่มที่จะเปลี่ยนจากคำว่าชอบ มาเป็นรักเธอเเล้ว
เเม้ว่า มันจะฟังดูรีบหรี่ เพราะว่า คนสอบ 500 กว่าคนรับเเค่ ประมาณ30 กว่าคน
เเต่ผมก็ยังเฝ้ารอ อย่างมีความหวัง วินาที ที่เธอ ทักมาบอกผมว่า เธอโดนเรียกตัวสำรองเเล้ว เหมือนกับ ยกภูเขาทั้งใบออกจาก อกผมไป ผมดีใจมากๆ หัวใจผมเต้นเเรง เเบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้สึกดีจริงความรู้สึกตอนนั้น มันอธิบายยากมากๆ ทั้งที่ผมไม่ใช่คนสอบเเท้ๆ555
หลังจากนั้นเราก็ได้คุยเล่นๆ กันไป ในฐานะเพื่อน เเต่ความ รู้สึกผมมันไปเกินกว่านั้นมากๆ ผมรักเธอมากๆ รักเเบบรักจริงๆ
เราก็คุยกัน นาน เเละบ่อยนะ ผมคิดว่า เธอน่าจะมีใจให้ผมบ้าง ไม่มากก็น้อย
เราใด้ให้คำสัญยากัน ว่าจะทำนู่นทำนี่ด้วยกัน ผมดีใจมากๆ ที่ความหวัง ความฝัน อันริบหรี่นั้น จะกลายเป็นความจริง
ม.4 ตอนปฐมนิเทศ ม.4 ผมได้เจอเธอคลั้งเเรก หลังจากไม่ได้เจอกันนานมากๆ ทั้งเธอเเละผม มีอาหารประหม่า เขินเเละ อาย ผมเเทบไม่กล้าเข้าไปหาเธอเลย รู้สึกเสียดายมากๆ กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเเล้ว เราได้คุยกันนิดหน่อย เเละก็กลับบ้านไป เเต่ในใจลึก ผมรู้สึกดีใจมากที่เธอ มีการประหม่าเขินเเละอาย ไม่รู้เข้าข้างตัวเองรึป่าว เเต่ผมมั่นใจมากว่าเธอก็คง ชอบเเละรักผมเหมือนกัน
***เราอยู่คนละห้องกันนะครับ***
เปิดเทอม ผมใด้พยายาม เขาไปหาเธอทุกวิถีทาง คำสัญยาที่ผมได้ให้ไว้กับเธอ ผมทำ มันทุกข้อ อย่าง จริงใจ
ทุกคลั้งที่ ผมได้กล้าวไปหาเธอ1 กล้าว ผมรู้สึกว่า เธอเริ่มจะถอยห่างขึ้นเรื่อยๆ
คำสัญยาที่เธอใด้ให้ไว้ เธอก็ไม่ได้ทำมันเลย เเต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจหรือโกรธอะไรนะครับ
เธอในโลกเเห่งความจริง เเตกต่างจาก โลกออนไลน์โดยสิ้นเชิง
เธอพูดกับผมเก่งมากๆ ในโลกออนไลน์เเต่กลับ เลี่ยงที่จะพูดจะเจอหน้าผม ในโลกเเห่งความจริง ตอนนั้นผมคิดว่า เธอคงเขิน ประหม่ามากเเน่ๆ
ผมจึงตัดสินใจบอกรักเธอไป วินาทีนั้น เป็นวินาที ทีผิดพลาดที่สุดเลยก็ว่าได้ เธอคิดกลับผมเเค่เพื่อนครับ ความรู้สึกมันถาถม ที่เราทุ่มเทมาตลอด นั่นคืออะไร ที่เรา รักมาตลอดเราคิดคนเดียวหรอ?? ผมได้เเต่นั่งร้องให้ กับตัวเอง เเละงง ในสิ่งที่เจอ กลับตาลปัตร ไปหมด ที่เราคุยกันมาทั้งหมด เธอบอกคิดเเค่เพื่อน หรือ
ผมเสียใจสุดๆ จนไม่อยากจะคบเธอเป็นเพื่อนอีก
เธอยั้งผมไว้ เธอก็คงเสียใจที่ใด้เสียเพื่อนดีๆไป
ผ่านไป 3-4 ชั่วโมง ผมได้สติ ขอเธอกลับเป็นเพื่อนเหมือนเดิมก็ได้ ด้วยความสงสาร เเละเสียใจ กลับเธอ เราก็ได้เคลียอะไร หลายๆอย่างกัน จน ลงตัว เเต่ผมก็ยังรักเธออยู่
เเต่ผมก็งง จนถึงตอนนี้ เธอไม่เเม้เเต่จะมองผมเป็นเพื่อนเลยด้วยซํ้า
ผมรู้สึกเป็นฝุ่นในอากาศ ที่ได้ผ่านหน้าเธอไปในเวลาที่เราเดินสวนกัน
รู้สึกเหมือน คนเเปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน ทั้งที่เราคุยกันมามากเเท้ๆ
ที่ผมทำมันมาทั้งหมด เพื่ออะไรกัน ที่ผมทุ่มเทจริงใจ รอคอย คาดหวัง เฝ้ารอ เพื่ออะไรกัน ความฝันที่วาดไว้พังหมดเลย เธอจะมาหลอกสร้างความผูกพันกับผมทำไม
ตอนนี้ทั้งหมดมันได้พังไปหมดเเล้ว เธอไม่มองผมเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปเเล้ว เเค่เพื่อนก็ยังดี เเค่เพื่อนจากเธอก็ยังดี ผมรู้สึก ว่าเสียเธอไปอีกเเล้ว
นี่ไม่รู้จะเรียกอกหักได้ไหม เเต่ผมเสียใจจากใจจริงที่ ได้เสียเธอไป เเม้ว้าเธอจะไม่ใจดีกลับผม เเต่ผมก็ยังรักเธออยู่เสมอ เเละพร้อมที่จะ ช่วยทุกๆอย่างเสมอ
เค้ารักเเกมากจริงๆ M
อกหักคลั้งเเรก
บางทีผมอาจจะยัง รับมือกับความรู้สึกไม่ไหว
ทุนเดิมเป็นคนที่อ่อนไหวทางอารมอยู่เเล้วด้วย
ป.4 เริ่มที่ว่า ตอนป4. ผมได้เจอผู้หญิงคนนึงชื่อ M ละกัน ตอนผมเจอM ครั้งเเรก เธอเป็นคนที่ น่ารัก เเละสดใส เฟรนลี่มาก เเต่ผมก็ยังไม่ค่อยกล้าที่จะเข้าไปคุยหรือตีสนิทด้วย เเต่เห็นครั้งเเรกเเล้ว ปิ๊งวับๆ เลย ชอบมาก เเต่เค่ชอบนะไม่ใช่รัก
ก็ได้เเอบMไปเเต่ก็ยังไม่ค่อยกล้าไปพูดด้วยอยู่ดี พอผ่านมาซักพักเริ่มสนิทกับคนในห้อง
ป.5 เริ่มได้เข้าไปคุยด้วย M เป็นผู้หญิงคนเดียวที่พูดด้วยเเล้วสนุก M เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมพูดด้วยเเล้วรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง เธอมักจะเล่นมุขเเปลกๆ ที่ผมเข้าใจเเละขำ
ป6 ตอนนี้ผมเป็นคนที่พูด เยอะมากๆ คุณครูเลยจับมานั่งกับผู้หญิง ซึ่งบังเอิญ เป็น M พอดี หัวใจผมเต้นเเรงมาก เเบบ นี่คือความจริงหรอ เราพูดกันกันอย่างสนุก(ไม่รู้ผมสนุกคนเดียวหรือป่าว) เเต่เพราะความเขินอายเเละทำตัวไม่ถูก ผมเลยทำตัวกับเธอไม่ดีมากนัก ผมก็งงตัวเองเหมือนกันว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง เสียดายเวลาที่สุด รู้ตัวอีกที่ เราก็จะเเยกกันเเล้ว ผมก็ได้เเต่ ตัดใจ เเละเสียใจ
ม.1 ผ่านไปซักพัก ช่วงประมาณ ม1 กลุ่มเพื่อนเรามีนัดกินเลี้ยงปาตี้กัน ผมเลยถามขึ้นมาเล่นๆว่า ม.4 มีไครอยากจะย้ายมา ชลชายไหม(ผมอยู่ชลชาย เค้ารับ เเต่ผู้ชายตอน ม.ต้น) เธอ คนนั้นที่ผมเเอบชอบ บอกว่าไม่เเน่เราอาจไปชลชาย วินาที ที่ผมได้ยินคำนั้นจากปากของเธอ ผมดีใจมากกก จนทำตัวไม่ถูก เเละเรา ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย มีเเวะไป กวนๆ ทาง MASSAGE บ้างเเต่ไม่บ่อย เพราะไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรเเละคุยกับผู้หญิงไม่เป็น (โถไอเด็กน้อย)
ม.3 ผ่านไป 2ปี ตอน นั้น ผมอยู่ ม.3 ปลายๆปี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมดิ่งที่สุด โดนหลายๆเรื่อง ทั้งครอบครัว เพื่อนสุดที่รักตาย ความฝันที่ ฝันสูงเกิน จนเกิดความเคลียด เเละอื่นๆอีกหลายๆเรื่อง
เธอ ได้เข้ามาถามข้อมูลเกียวกับ ชลชาย ม.ปาย เเละ เรื่องจิปะถะส่วนตัว ผมดีใจมากๆ ที่เธอยังไม่ลืมผม มันเป็นความรู้สึกที่ ดีจริงๆ ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี เเต่ผมก็ตอบเธอไปนิดหน่อย เพราะ ติดสอบออนไลน์ เเละ เคลียดอยู่ ผ่านไปซักพัก ผมได้ทักเข้าไปคุยเรื่องต่างๆกับเธอ ทั้งเรื่อง รร. เรื่องส่วนตัว เรื่องรร.ที่อยู่เป็นไงบ้าง ทำไมถึงอยากย้ายมาชลชาย บลาๆๆ เราคุยกันสนุกมาก เเละคุยกันค่อนข้างบ่อยเเละกินเวลานาน
ผมได้ช่วย หาข้อมูลให้ ช่วยทุกๆอย่าง เท่าที่ตัวผมจะทำได้ ทุมเททุกอย่าง อย่างเกินตัว จนเธอเริ่มสังเกต
ตอนสอบ รอบตัวจริง ผมนั่งรอ ดูคะเเนน ของเธอ ตอนเที่ยงคืน
วินาทีเเรก ที่ผมไม่เห็นชื่อ เธอ ความหวัง ความฝัน สิ่งที่คิดไว้ ได้พังทะลาย ลงหมดเลย มันไม่จริงไช่ไหม ผม นั่งร้องไห้ทั้งคืน ขนาดหลับไป ยังร้องในฝันอะ มันเสียใจมากๆ เหมือน ทุกๆสิ่งที่เราทุมเท พังลง เเต่ผมก็ไม่รู้นะเธอเสียใจเหมือนที่ผมเสียใจ หรือป่าว
ผมได้เเต่ให้กำลังใจ เธอ เเละ เฝ้ารอ วันที่ รร. จะเรียกตัว สำรอง
ผมอ้อนวอน ขอพร ต่อทุกสิ่งทุกอย่าง มันฟังดูเวอร์นะครับ เเต่ตอนนี้ผมเริ่มที่จะเปลี่ยนจากคำว่าชอบ มาเป็นรักเธอเเล้ว
เเม้ว่า มันจะฟังดูรีบหรี่ เพราะว่า คนสอบ 500 กว่าคนรับเเค่ ประมาณ30 กว่าคน
เเต่ผมก็ยังเฝ้ารอ อย่างมีความหวัง วินาที ที่เธอ ทักมาบอกผมว่า เธอโดนเรียกตัวสำรองเเล้ว เหมือนกับ ยกภูเขาทั้งใบออกจาก อกผมไป ผมดีใจมากๆ หัวใจผมเต้นเเรง เเบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้สึกดีจริงความรู้สึกตอนนั้น มันอธิบายยากมากๆ ทั้งที่ผมไม่ใช่คนสอบเเท้ๆ555
หลังจากนั้นเราก็ได้คุยเล่นๆ กันไป ในฐานะเพื่อน เเต่ความ รู้สึกผมมันไปเกินกว่านั้นมากๆ ผมรักเธอมากๆ รักเเบบรักจริงๆ
เราก็คุยกัน นาน เเละบ่อยนะ ผมคิดว่า เธอน่าจะมีใจให้ผมบ้าง ไม่มากก็น้อย
เราใด้ให้คำสัญยากัน ว่าจะทำนู่นทำนี่ด้วยกัน ผมดีใจมากๆ ที่ความหวัง ความฝัน อันริบหรี่นั้น จะกลายเป็นความจริง
ม.4 ตอนปฐมนิเทศ ม.4 ผมได้เจอเธอคลั้งเเรก หลังจากไม่ได้เจอกันนานมากๆ ทั้งเธอเเละผม มีอาหารประหม่า เขินเเละ อาย ผมเเทบไม่กล้าเข้าไปหาเธอเลย รู้สึกเสียดายมากๆ กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเเล้ว เราได้คุยกันนิดหน่อย เเละก็กลับบ้านไป เเต่ในใจลึก ผมรู้สึกดีใจมากที่เธอ มีการประหม่าเขินเเละอาย ไม่รู้เข้าข้างตัวเองรึป่าว เเต่ผมมั่นใจมากว่าเธอก็คง ชอบเเละรักผมเหมือนกัน
***เราอยู่คนละห้องกันนะครับ***
เปิดเทอม ผมใด้พยายาม เขาไปหาเธอทุกวิถีทาง คำสัญยาที่ผมได้ให้ไว้กับเธอ ผมทำ มันทุกข้อ อย่าง จริงใจ
ทุกคลั้งที่ ผมได้กล้าวไปหาเธอ1 กล้าว ผมรู้สึกว่า เธอเริ่มจะถอยห่างขึ้นเรื่อยๆ
คำสัญยาที่เธอใด้ให้ไว้ เธอก็ไม่ได้ทำมันเลย เเต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจหรือโกรธอะไรนะครับ
เธอในโลกเเห่งความจริง เเตกต่างจาก โลกออนไลน์โดยสิ้นเชิง
เธอพูดกับผมเก่งมากๆ ในโลกออนไลน์เเต่กลับ เลี่ยงที่จะพูดจะเจอหน้าผม ในโลกเเห่งความจริง ตอนนั้นผมคิดว่า เธอคงเขิน ประหม่ามากเเน่ๆ
ผมจึงตัดสินใจบอกรักเธอไป วินาทีนั้น เป็นวินาที ทีผิดพลาดที่สุดเลยก็ว่าได้ เธอคิดกลับผมเเค่เพื่อนครับ ความรู้สึกมันถาถม ที่เราทุ่มเทมาตลอด นั่นคืออะไร ที่เรา รักมาตลอดเราคิดคนเดียวหรอ?? ผมได้เเต่นั่งร้องให้ กับตัวเอง เเละงง ในสิ่งที่เจอ กลับตาลปัตร ไปหมด ที่เราคุยกันมาทั้งหมด เธอบอกคิดเเค่เพื่อน หรือ
ผมเสียใจสุดๆ จนไม่อยากจะคบเธอเป็นเพื่อนอีก
เธอยั้งผมไว้ เธอก็คงเสียใจที่ใด้เสียเพื่อนดีๆไป
ผ่านไป 3-4 ชั่วโมง ผมได้สติ ขอเธอกลับเป็นเพื่อนเหมือนเดิมก็ได้ ด้วยความสงสาร เเละเสียใจ กลับเธอ เราก็ได้เคลียอะไร หลายๆอย่างกัน จน ลงตัว เเต่ผมก็ยังรักเธออยู่
เเต่ผมก็งง จนถึงตอนนี้ เธอไม่เเม้เเต่จะมองผมเป็นเพื่อนเลยด้วยซํ้า
ผมรู้สึกเป็นฝุ่นในอากาศ ที่ได้ผ่านหน้าเธอไปในเวลาที่เราเดินสวนกัน
รู้สึกเหมือน คนเเปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน ทั้งที่เราคุยกันมามากเเท้ๆ
ที่ผมทำมันมาทั้งหมด เพื่ออะไรกัน ที่ผมทุ่มเทจริงใจ รอคอย คาดหวัง เฝ้ารอ เพื่ออะไรกัน ความฝันที่วาดไว้พังหมดเลย เธอจะมาหลอกสร้างความผูกพันกับผมทำไม
ตอนนี้ทั้งหมดมันได้พังไปหมดเเล้ว เธอไม่มองผมเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปเเล้ว เเค่เพื่อนก็ยังดี เเค่เพื่อนจากเธอก็ยังดี ผมรู้สึก ว่าเสียเธอไปอีกเเล้ว
นี่ไม่รู้จะเรียกอกหักได้ไหม เเต่ผมเสียใจจากใจจริงที่ ได้เสียเธอไป เเม้ว้าเธอจะไม่ใจดีกลับผม เเต่ผมก็ยังรักเธออยู่เสมอ เเละพร้อมที่จะ ช่วยทุกๆอย่างเสมอ
เค้ารักเเกมากจริงๆ M