ผมอายุ17ปีรู้สึกไม่ค่อยชอบครอบครัวตัวเองเท่าไหร่ไม่ใช่ว่าครอบครัวผมทะเลาะกันนะครับเเต่ผมรู้สึกไม่ชอบเฉยๆรู้สึกเก็บกดกับหลายๆอย่างเวลาผมอยู่กับเเม่ เเม่ก็จะคุยเชิงนินทาพ่อบ่อยๆส่วนตัวไม่ไม่ซีอะไรเพราะไม่เคยฟังอยู่เเล้วรู้สึกฟังไปก็ไม่ได้อะไรเเต่เวลาอยู่บ้านเเม่กับพ่อผมก็ปกติเเต่ปัญหาน่าจะเกิดตั้งเเต่ผมเริ่มขึ้นม.1ปัญหาเริ่มมากขึ้นผมต้องช่วยพ่อขายของเเละมันเหนื่อยเเต่ผมทนได้จนกระทั่งเริ่มขึ้นม.4พอขึ้นม.4มารู้สึกมันเหนื่อยมากผมร้องให้ทุกวันในห้องร้องให้เเบบไม่มีเสียงผมต้องเรียนส่วนเสาร์กับอาทิตย์ผมก็ต้องช่วยพ่อจนบางทีก็รู้สึกอิจฉาคนอื่นหน่อยๆที่ได้ไปไหนก็ไปอยากทำอะไรก็ทำตัวผมนานๆทีจะได้ไปเที่ยวบ้างถ้าขอพ่อเเต่ผมเกรงใจเค้ากลัวเค้าเหนื่อยเเละไม่อยากขอตังค์ด้วยเพราะรู้ว่าไม่ค่อยมีตังค์(ครอบครัวผมฐานะกลางๆนะเเต่ที่ไม่ค่อยมีตังค์เพราะพี่ขึ้นมหาลัย)เเละพอพี่ผมขึ้นมหาลัยผมก็โคตรรู้สึกอิจฉาพี่เลยผมขอบอกก่อนนะว่าผมกับพี่นิสัยค่อนข้างต่างกันผมจะไม่ค่อยขอพ่อเเม่เพราะขออะไรไม่เคยได้เลยเป็นคนประเภทเก็บตังค์ซื้อของเองส่วนพี่ผมเวลาขออะไรก็จะได้เพราะพี่ผมเป็นคนเก่งพ่อเเม่เลยลงทุนไว้สูงมั้งนะครับเลยทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมส่วนตัวผมทนมาตลอดเวลาพี่ได้อะไรก็จะทนจนถึงคราวนี้พี่ผมขึ้นมหาลัยใช่มั้ยหล่ะเลยมีเเมคบุคอยู่เเล้วอันนี้ผมก็เฉยๆเรื่องปกติเเต่พี่ผมก็มาขอเเม่อีกเเละบอกกับเเม่ว่าเเมคบุ๊คมันไม่เเรงเลยจะขอโน๊ตบุคเกมมิ่งมาลงโปรเเกรมทำงานเเล้วพี่ผมก็บอกกับเเม่ว่าเดี๋ยวเเมคบุคให้น้องไปซึ่งผมก็ไม่ได้นะพี่ผมบอกเเมคบุคต้องเอาไว้เก็บงานผมก็หงุดหงิดหน่อยๆเเหละเเต่ก็ทนเเละผมก็มาคิดได้ว่าถ้าผมไม่อยู่กับครอบครัวผมเเล้วหนีไปใช้ชีวิตคนเดียวก็คงดีส่วนตัวผมไม่เคยกินเหล้าเลยนะบุหรี่ไม่เคยสูบไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับการพนันผมฟังพ่อฟังเเม่มาตลอดเเละไม่เคยโดดเรียนมีเรื่องชกต่อยติด0 ร มส ไม่เคยขโมยตังค์พ่อเเม่เลยตั้งเเต่เกิดผมรู้สึกผมก็เป็นเด็กดีมาตลอดเเต่เหมือนเค้าไม่เคยสนใจผมเลยเหมือนเห็นผมเป็นเเค่คนในบ้านทุกวันนี้ผมต้องกินข้าวคนเดียวเพราะไ่อยากอยู่ใกล้ๆพวกเค้าเเล้วเวลาเค้าพูดอะไรต่อให้มันจะเป็นคำธรรมดาๆเเต่ในหัวผมมันก็เก็บมาคิดมากได้ตลอดบวกกับช่วงนี้ต้องเริ่มเรียนจริงจังเพราะต้องเตรียมตัวขึ้นมหาลัยเลยเหนื่อยมากๆผมเป็นคนขี้เกรงใจมากๆผมโดนทำร้ายความรู้สึกมานับครั้งไม่ถ้วนผมทนมาได้ตลอดจนตอนนี้ก็คงต้องทนต่อไปจนกว่าจะได้ขึ้นมหาลัยเพราะหวังว่าจะได้อิสระเเบบพี่บ้าง
ทุกอย่างที่ผมพิมพ์อาจดูเเปลกเพราะผมคิดเยอะมากเเต่ไม่สามารถสื่อมาได้ทั้งหมดคนที่เห็นก็อาจรู้สึกเเปลกๆว่าไอ้นี่มันพิมพ์อะไรของมันเเต่ก็ชั่งเถอะผมเเค่กะมาระบายเฉยๆเพื่อให้ตัวผมยังสามารถทนได้อีกหน่อยบางครั้งก็กลัวที่ความรู้สึกผมมันจะระเบิดออกมานะเเต่ก็น่าจะยากเพราะส่วนใหญ่ผมไประบายกับเพื่อนบ่อยๆระบายในที่นี้ไม่ใช่บอกอย่างนี้นะเเต่คือการได้พูดคุยสนุกสนานกับเพื่อนเเต่ผมไม่ได้ติดเพื่อนนะไปโรงเรียนทุกคนเจอเพื่อนอยู่เเล้วเป็นธรรมดาเเละสุดท้ายผมขอฝากคำที่ผมไปเจอมาเเล้วตรงกับความรู้สึกตอนนี้มากๆ
(เราไม่มีทางรู้ถึงความเจ็บปวดของคนๆหนึ่ง ได้จริงๆหรอกตราบใดที่เราไม่ใช่คนที่เจอเเล้วเเบกรับมันใว้เอง)
ขอบคุณที่อ่านจนจบผมเป็นคนคิดบวกนะไม่ต้องห่วงผมมากผมเจอปัญหามาหลายครั้งเเละทนได้ทุกครั้งเเละต่อให้เจอปัญหาอีกก็จะทนมันได้อีกผมออกกำลังกายทุกวันเเละอ่านหนังสือพัฒนาตัวเองมาเยอะเลยหลุดพ้นค่อนข้างง่ายเเต่ก็ใช่ว่าจะร้องให้ไม่เป็น
ผมเเค่เอาอารมณ์ของผมลงในสิ่งที่ผมพิมพ์ไม่มีการคิดล่วงหน้ามีเเต่การคิดสดๆเลยอาจจะดูเเปลกๆ
ทุกอย่างที่ผมพิมพ์อาจดูเเปลกเพราะผมคิดเยอะมากเเต่ไม่สามารถสื่อมาได้ทั้งหมดคนที่เห็นก็อาจรู้สึกเเปลกๆว่าไอ้นี่มันพิมพ์อะไรของมันเเต่ก็ชั่งเถอะผมเเค่กะมาระบายเฉยๆเพื่อให้ตัวผมยังสามารถทนได้อีกหน่อยบางครั้งก็กลัวที่ความรู้สึกผมมันจะระเบิดออกมานะเเต่ก็น่าจะยากเพราะส่วนใหญ่ผมไประบายกับเพื่อนบ่อยๆระบายในที่นี้ไม่ใช่บอกอย่างนี้นะเเต่คือการได้พูดคุยสนุกสนานกับเพื่อนเเต่ผมไม่ได้ติดเพื่อนนะไปโรงเรียนทุกคนเจอเพื่อนอยู่เเล้วเป็นธรรมดาเเละสุดท้ายผมขอฝากคำที่ผมไปเจอมาเเล้วตรงกับความรู้สึกตอนนี้มากๆ
(เราไม่มีทางรู้ถึงความเจ็บปวดของคนๆหนึ่ง ได้จริงๆหรอกตราบใดที่เราไม่ใช่คนที่เจอเเล้วเเบกรับมันใว้เอง)
ขอบคุณที่อ่านจนจบผมเป็นคนคิดบวกนะไม่ต้องห่วงผมมากผมเจอปัญหามาหลายครั้งเเละทนได้ทุกครั้งเเละต่อให้เจอปัญหาอีกก็จะทนมันได้อีกผมออกกำลังกายทุกวันเเละอ่านหนังสือพัฒนาตัวเองมาเยอะเลยหลุดพ้นค่อนข้างง่ายเเต่ก็ใช่ว่าจะร้องให้ไม่เป็น