เราเจอแฟนก่อนโควิดก็จีบๆปกติไม่มีอะไร แฟนไม่มีบ้านอยู่กทม. อยู่หอส่วนเรามีทาวเฮ้าส์กับพี่สาว 

สักพักพอโควิดระบาดหนักแฟนตกงาน คนที่บ้านแฟนผู้ใหญ่ก็เสียชีวิตหลายคน เหลือแต่เด็กๆก็แยกย้ายกันไป = แฟนไม่มีที่ไป งานก็เริ่มๆไม่ค่อยได้ทำ
จนกระทั่งกลางปีก่อนที่ระบาดหนักแฟนก็โดนออกจากงาน มาขออาศัยเราอยู่ ทำงานเล็กๆน้อยๆ ไม่เคยช่วยเหลือค่าใช้จ่ายเพราะต้องขอเงินเราทุกเดือน

ไม่พอใช้

เข้าเรื่องเลยคือแฟนเป็นคนที่ชอบทำอะไรโง่ๆ ทั้งที่เคยเตือนแล้วเตือนอีกก็เป็น
-ออกจากบ้านลืมล็อคประตูบ้าน ไม่เช็คว่าล็อคชัวร์ไหม ลืมล็อคบ้าน ไม่โดนขโมยแต่หมาจรเข้าบ้าน
-ลืมปิดน้ำปิด ปิดไฟ อันนี้ประจำ บอกว่าก่อนออกจากบ้านให้เช็ค ก็บอกเช็คแล้ว แต่ก็ไม่ได้ปิด บางทีน้ำดังมากเปิดสุดได้ยินตั้งแต่นอกบ้าน ไม่รู้ตอนออกใจไปอยู่ที่ไหน
-ขี่มอไซ ลืมเอาขาตั้งขึ้น รุ่นเก่า จะไปล้มหลายทีละ ไม่นับลืมเปิดไฟเลี้ยว ลืมปิดฝาถังน้ำมัน ก็ขับมันน้ำมันไหลออกมาถึงรู้
-เรื่องโง่ๆ ก็เช่น เอาช้อนเหล็กเข้าไมโครเวฟ เตือนไปบอกไฟจะไหม้ บอกก็ยังไม่เห็นไหม้  ใช้ละลายน้ำแข็งตู้เย็นบอกเอาพัดลมเป่า เอาผ้าซับจะได้ไวๆ   ดันเอาน้ำร้อนราด บอกทีหอก็ทำ เตือนแล้ว ก็ยังอวดเก่ง เอาน้ำอุ่นแทน
-ถูพื้นไม้ด้วยการเอาน้ำราด แล้วผ้าถู เตือนว่าอย่าทำ ก็ยังทำ บอกรีบราดรีบถูไม่บวม
-เตือนว่าอย่าใช้ผงซักฟอกฝาบนกับฝาหน้า ก็แอบใช้บอกชอบกลิ่นนี้หอม สุดท้ายฟองเต็มบ้าน 
-เตือนว่าอย่าใช้ครีมในเน็ต หรือตลาดนัด ไม่มีให้ขอจะให้เงินไปซื้อ พอให้เงินไปก็ไปซื้อครีมพวกนั้น บอกได้เยอะดี ผลที่ตามมาก็น่าจะกันดี

คือแฟนเป็นคนตวจ.ที่ไม่ได้รวย พอเข้าใจนะว่าไม่เคยเจอของที่คนเมืองปกติใช้ แต่เตือนแล้วไม่ฟังใดๆทั้งสิ้น   ยังมั่นใจทำเหมือนเดิม 
เรารู้สึกว่า เป็นภาระ ไม่สามารถใช้ช่วยเหลือแบ่งเบาอะไรได้เลย  แถมยังสร้างปัญหา
แต่ปัญหาคือ ไล่ไป = ตัวคนเดียว พี่น้องก็กระจายกันไปทำงาน ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไม่มีสมบัติ เงินไม่มีสักบาท จะหาทางออกให้ยังไงดี โยนเงินให้ก้อนนึงถือว่าทำทานดีไหม       เรารู้สึกสักวันบ้านคงไฟไหม้อะแบบนี้ มีข้อดี คือซื่อสัตย์ไม่เคยขโมยของ ขโมยเงินในบ้าน และจิตใจดี ไม่นินทา ไม่อิจฉาคนอื่น